3-5-15

Όταν μένεις μόνος με τον εαυτό σου
Πως να αντέξεις;
Όταν σου αραδιάζει όλα τα λάθη σου,
όλες τις επιλογές σου,
όλους τους δρόμους που πήρες ανάποδα
Έρχεται και σου ψιθυρίζει στο αυτί
Χωρίς ίχνος ενοχής
Ούτε συμπαράστασης
"Φταις, φταις, φταις"
Και ξέρεις ότι φταις
Δεν αντιστέκεσαι
Δεν αντιλέγεις
Αναπνέεις αργά
και ακούς αυτό τον μικρό διάβολο στο κεφάλι σου
Ποιος σου έφταιξε μάτια μου;
Αφού ήξερες
Αφού το ήθελες
Όσο λάθος κι αν ήταν
Μάζεψε τον εαυτό σου
Ανασκουμπώσου και προχώρα
Προχώρα μπροστά για τα επόμενα λάθη σου
Η αυτοκαταστροφή, στο είπα, είναι γλυκιά
Μόνο για όσους μπορούν να αντέχουν
να διαλύονται και να ανασυγκροτούνται συνεχώς
Είσαι μια απ' αυτούς
Σήκωσε το κεφάλι και δες
Ακόμα κι αν αυτή η φωνούλα σου μιλάει με τα πιο άσχημα λόγια
Δεν πέφτεις
Δεν τρως χώμα πια
Δεν σέρνεσαι
Γιατί ξέρεις
Ξέρεις και αδιαφορείς
Έτσι είναι ο κόσμος
Σκληρός με μικρές δόσεις συναισθήματος
Αλλά εσύ διαλέγεις την απάθεια
Κανείς δεν φταίει
Ίσως εμείς.. εμείς οι άνθρωποι
που μας βλάπτουν ,
που μας δίνουν όλα όσα δεν μας αξίζουν
και δεν αντιδράμε
Γιατί μάθαμε ότι ο κόσμος είναι αυτός
Μέχρι εκεί μπορεί
Και ανάθεμα αν εμείς θελήσαμε να γίνουμε κάποτε οι σωτήρες
Ποιον κοροϊδεύουμε μάτια μου;
Τους εαυτούς μας..
Σε όλους αρέσει το παραμύθι
Ακόμα και σε μας τους ρεαλιστές
Γιατί μπορούμε και παίζουμε
Γιατί μπορούμε να φύγουμε λίγο πριν πιστέψουμε στο όνειρο
λίγο πριν αφεθούμε
Φεύγουμε στο καλύτερο κομμάτι
Άραγε σε ποιον θα λείψουμε;

She said I've lost control again

Τι μέρα και η σημερινή..
Κυριακή απόγευμα.. μουντός καιρός.. το πάει για βροχή.. 
Κλειστές κουρτίνες..
Τα ξύλα στη σόμπα να καίγονται..
Κρύος καφές..
Έτσι για την αντίθεση..
Σκέψεις..
Πολλές σκέψεις..
Για την αυριανή μέρα
Που θα αρχίσει πάλι το τρέξιμο
Που θα μπλεχτούμε πάλι στα δίχτυα της καθημερινότητας
Για τις ζωές μας..
Που βυθίζονται σε ανούσια πράγματα 
Σε ανούσιες σχέσεις
Χωρίς ενθουσιασμό..
Απλά να κυλάει η ζωή
Και ο χρόνος;
Πως τον ξοδεύουμε έτσι άσκοπα;
Και οι συζητήσεις;
Δεν μπορείς να βρεις έναν άνθρωπο 
να μοιραστείς μαζί του, τα κομμάτια της ψυχής σου
Και άντε να τα μοιραστείς... υπάρχει κανείς να τα κατανοήσει;
Να μοιραστεί κι αυτός ένα μέρος του εαυτού του;
Από αυτά τα απάτητα.. τα αδιάβατα 
Που θέλουν θάρρος και τόλμη να τα παραδεχτείς 
και να τα ξεστομίσεις

Μόνο σεξ.. σεξ.. σεξ
Απλά και στεγνά..
Τίποτα άλλο δεν έχει νόημα σ' αυτόν τον κόσμο μάτια μου
Και συ πόσο τυφλή και αφελής ήσουν;
Για το πάθος της στιγμής..
Για να ξεδώσεις.. 
Από τι;
Τόσο σε κούρασαν πια οι άνθρωποι
που δεν υπήρχε άλλη διέξοδος;
Και μετά έφευγες...
Πάντα έφευγες..
Όχι γιατί ένιωθες ντροπή για τους άλλους
Αλλά για να κρυφτείς από τον εαυτό σου

Μα πλέον δεν μοιράζεις τα φιλιά τόσο εύκολα
κι αυτό δεν αρέσει..
Σκλήρυνε η ψυχή.. σκλήρυνε το χαμόγελο
Ψήθηκε ανάμεσα στην απάθεια.. 
Η ελπίδα έσβησε..
Ο χρόνος..αυτός ο ρημαδεμένος χρόνος
Που δεν τον εκμεταλλεύτηκες σωστά
Που χάθηκες ανάμεσα στην απόγνωση
Μα η ψυχή..η ψυχή δηλώνει παρούσα
Μην την αγνοείς..
Γρατζουνάει..
Βούτα με φόρα και ψάξεις να την βρεις
Σε ζητάει..
Κλαίει και τρώγεται με την επιφάνεια
Μην την αφήνεις να σαπίζει

Ξέρεις τι θα ήθελα τώρα;;
Ν' ανέβω σε μια κορυφή ενός βουνού
Να καθίσω εκεί
Κάτω από τα πόδια μου το χάος
Πάνω από το κεφάλι μου το σύμπαν
Να νιώσω πόσο μικρή είμαι 
για να αναλώνομαι στην ψευτιά του κόσμου
Να κάνω το τσιγαράκι μου ήσυχη
Μακριά από την βουή και όλους τους δήθεν
Αυτοί οι δήθεν..
Θέλησες να γίνεις και συ ένας απ' αυτούς
Έγινες τελικά.. 
Και τι κατάλαβες μάτια μου;;
Να ψάχνεις τώρα να βρεις τον εαυτό σου πάλι
Η αυτοκαταστροφή..
Μεγάλο ζήτημα..
Αλλά να.. μ' αρέσει αυτό το κυνήγι
Να με χάνω.. να με ψάχνω.. να με βρίσκω.. να με ξαναχάνω
Να αναμιγνύω το φως μου με το σκοτάδι μου
Τάσεις φυγής από τον ίδιο σου τον εαυτό
Μα ξανασμίγουμε..
Εν τέλη, ξανασμίγουμε
Μέχρι να χαθούμε ολοκληρωτικά..

12-4-15

Τραβάω με δύναμη την κουρτίνα
Πνίγομαι..
Θέλω να σε δω
Σουρούπωσε..
Παρατηρώ για ώρα τα σύννεφα
Αλλάζουν μορφή
Αλλάζουν χρώμα
Μωβ.. μπλε.. γκρι
Ολοένα και σκοτεινιάζει
Αργά και μεθοδικά
Όπως πυκνώνει το σκοτάδι στη ψυχή μας
Αλλά αργεί η νύχτα να έρθει πια
Και ακόμα περισσότερο αργείς εσύ
Βγήκαν και τα πρώτα αστέρια 
Τι ειρωνια!
Να φωτίζει η λάμψη τους, τη μοναξιά μας
το άδειο παράθυρο.. τον έρημο δρόμο
Που είσαι επιτέλους;
Περιμένω... 

Δεν θα έρθεις..
Μεσάνυχτα πια..
Κενό..
Κλείνω την κουρτίνα
Και αυτόματα κάτι ραγίζει μέσα μου
Μα ξέρω πια να συγκρατώ τα κομμάτια μου,
τα δάκρυα της απουσίας,
τον εαυτό μου μακριά σου.

3-4-15

Περιμένω.. 

Βρίσκομαι σε μια συνεχή αναμονή

κι ας ξέρω πως αυτό που προσδοκώ με τόση αγωνία,

δεν θα έρθει.

Περιμένω αμίλητη, ζώντας στο κενό μου.

Μια διάχυτη σιωπή κατακλύζει τα πάντα.

Τρομάζω..
Γυρνάω να δω αν όντως έχω κλειδώσει

Ζητώ την απομόνωση μου για λίγα λεπτά.

Λίγα λεπτά μακριά απ' όλους

Να δω πως έχει καταντήσει ο εαυτός μου

Να δω εσένα μέσα από τις αναμνήσεις

Πόσο έχω κουραστεί να ανατρέχω συνέχεια στις στιγμές

Μερικές φορές ασυναίσθητα.. 
άλλες φορές από τον φόβο μην σε ξεχάσω

Ακούγεται ένα πουλί απ' έξω..
σαν να ζητάει απελπισμένα το ταίρι του.

Τι κραυγή απελπισίας..

Αντίθετα εγώ κραυγάζω μέσα μου.. οδύρομαι

Πεθαίνω και ξαναγεννιέμαι

Σέρνομαι και επιβιώνω

Και τι επιβίωση ε;

Ίσα ίσα να ξεγελάω τον εαυτό μου

Και συ, που σε ζητάω τόσο, τι είσαι πια;

Ποιος είσαι;

Φοβάμαι πως όταν καταφέρω να αρθρώσω λέξη,

θα είναι σαν να μιλάω σ' έναν άγνωστο.

Μα τα μάτια και τα χέρια ξέρουν να αναγνωρίζουν,

όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Και πέρασαν αρκετά..

Απλά αφήνομαι στη δίνη του χρόνου να με καταπίνει.

Να σε ζητάω απελπισμένα..να σου γράφω ασταμάτητα.

Χωρίς τελειωμό είναι η αγωνία μέσα μου.

Και την συντηρώ με όση δύναμη μου έχει απομείνει.

Ποιος ξέρει γιατί;

Ούτε εγώ ξέρω πλέον.

Δεν ξέρω τι μου είσαι πια.

Τι θα μου ήσουν αν έμενα

Ούτε ξέρω τι είμαι πλέον.

Πως επιβιώνω.. πως κρατιέμαι και από τι;

Υποφέρω μέσα μου
Κρατάω την αναπνοή μου για να μην ξεσπάσω..

να μην ουρλιάξω

Και τα καταφέρνω..

Εκεί ήρεμη στην γωνιά μου..μόνο ένα δάκρυ κυλά

Χωρίς φωνές.. χωρίς λυγμούς.. χωρίς ξεσπάσματα

Ένα δάκρυ μόνο στην ατέλειωτη σιωπή,

να πέφτει και να αντηχεί παντού.

Στην απόλυτη μοναξιά σε φέρνω πάλι κοντά μου

Χωρίς καμία λέξη.. μέσα στο τίποτα μου.

Είσαι εδώ πάντα γιατί εγώ σου δίνω ζωή

Σε ζω συνέχεια.

Η απουσία σου δεν έχει σημασία πια

Σήμερα σε είδα πάλι.. σε είδα μέσα μου

Και ήσουν ακόμα ο ίδιος

Όπως σε γνώρισα, όπως σ' ερωτεύτηκα, 
όπως σ' αγάπησα,

όπως καταστράφηκα ολοκληρωτικά για σένα με εσένα.

Πόσο πολέμησα να μείνω μακριά σου..
Ακόμα και διαλυμένη, μ' αυτό τον απερίγραπτο πόνο

και την αγωνία να μου κόβει την αναπνοή

Ανασαίνω βαριά

Και ξέρω πως αυτή την ώρα είσαι πιο κοντά μου από ποτέ

Το απόγειο της παράνοιας

Ζεις στην αγωνία μου

Στην ανάγκη μου να πάρω φυσιολογικές αναπνοές

Στους αργούς χτύπους της καρδιάς μου

Η καρδιά μου..

Μπάζει από παντού αέρας μέσα της,

όπως αυτός ο τρελός άνεμος που είχαμε σήμερα.

Να σταματούν οι χτύποι.. να μεγαλώνει ο πόνος

Να προσπαθώ να καλύψω αυτό το κενό για να κλείσουν οι πληγές

Μα δεν μπορώ..δεν τα καταφέρνω..αφήνομαι..

Εγκαταλείπω κάθε προσπάθεια πια.

Κλείνω τα μάτια.. σε βλέπω..σε ζω..σε αγγίζω..σε πλησιάζω..

Κάθε φορά και λίγο περισσότερο..

Αυτή την κενή ώρα.. που βυθίζομαι..

Ζεις..

Ζεις στο κάθε τι που με καταστρέφει..

Στην κόψη του μαχαιριού

Είναι κάτι βράδια..
που νιώθεις αυτό το μαχαίρι στην καρδιά...
να γυρνάει.. να σε ρημάζει.. να σε διαλύει.
Να προσπαθείς να πάρεις μια ανάσα..
Να μην μπορείς να βρεις καταφύγιο πουθενά..
Και το μαχαίρι να γυρνάει συνέχεια.. 
να ανοίξει παντού πληγές..
Κι όσες έκλεισαν παροδικά 
να τις ανοίξει κ αυτές.. ξανά κ ξανά.
Να μην σε χωράει ο τόπος.
Αλλά ταυτόχρονα να ζεις στη σιωπή..
Να μένεις ακίνητος κ ακινητοποιημένος.
Γιατί το μυαλό σε ελέγχει πλέον.
Κι η καρδιά ματώνει.. κλαίει.. πεθαίνει.
Αλλά το πρόσωπο δεν δείχνει κανένα συναίσθημα.. 
Αδιαφορία μόνο..
Δεν υπάρχουν άλλα δάκρυα.
Έγινε και το μαχαίρι συνήθεια πια..
Τόσο μεγάλη συνήθεια, που κάποιες φορές το παίρνεις ο ίδιος
και το μπήγεις στην καρδιά σου.

Άσφαλτος

Αλήθεια, κάποια στιγμή θα πιστέψω ότι
δεν ζήσαμε τίποτα απ' την αγάπη μας.
Με πιάνει τρόμος..
Πως μπορώ εγώ να σε ξεχάσω;
Καμία επαφή πια..
Ούτε βλέμμα..
Δυο γραμμές παράλληλες έγιναν οι ζωές μας
Αυτές που τότε συναντιόντουσαν σε κάθε γωνιά
Που παραφυλούσε η μια, πότε θα περάσει η άλλη
για να την τρακάρει.
Και τι τρακάρισμα ε;
Συναισθημάτων.. πάθους.. μίσους.. αγάπης.
Και ήταν όλα μοιραία
Το κάθε τι που μας αφορούσε
Και ο θεός ήταν μαζί μας
Αλλά εμείς γίναμε οι λιποτάκτες
Κυρίως εγώ..
Που μόλις δω την αγάπη τρέχω..
τρέχω όσο πιο μακριά μπορώ
Για να κρυφτώ..
Γιατί ζητούσα τόσο πολύ την κόλαση μαζί σου
που τελικά επέλεξα να την ζω μόνη μακριά σου.
Και πίστεψε με, είναι ανυπόφορη
Κι ας έμεινες με τις απορίες
Κι ας έκανες υποθέσεις
Δεν άντεχα να μας βλέπω πια έτσι
Κυρίως εσένα..
Που μου έδειξες με κάθε τρόπο ότι με μισείς
και με κάθε τρόπο ότι μ αγαπάς.

Θεέ μου, πόσο ανυποψίαστη ήμουν τελικά
Παραφυλουσες σε κάθε γωνιά
και γω περνούσα σφυρίζοντας αδιάφορα
Μέσα στην άγνοια μου..
Και ενώ φοβόμουν τόσο πολύ αυτή τη σύγκρουση,
τελικά τρακάραμε με όλη μας τη φόρα
Όση διέθετα..
Και συ ο αχόρταγος ήθελες παραπάνω
Και μ έκανες και μένα αχόρταγη
Αχόρταγη για την παράνοια, για τα απαγορευμένα,
για το πάθος, για την φωνή σου και την παρουσία σου.
Τόσο δεν χόρταινα την παρουσία σου
που πλέον με διαλύει όλο και περισσότερο η απουσία σου

Και θα μου πεις.. εντάξει τι πιο απλό;
Τι χαζομάρες μου αραδιάζεις τώρα;
Εσύ έφυγες... εσύ το έβαλες στα πόδια
Και ποιος με ρώτησε εμένα όταν σταμάτησα να τρέχω,
πόσο μακριά πήγα;
Είμαι ακόμα δίπλα σου
Μπορεί σαν άγνωστη πια.. μα σ ακολουθώ
Παραφυλάω κ γω στις γωνιές κι ας μην με βλέπεις
Πλέον σταμάτησα να σφυρίζω αδιάφορα
Κρατάω τη σιωπή μου..
Για να μην με καταλάβεις κ γυρίσεις να με δεις.
Και συνειδητοποιήσεις ότι τελικά είμαι ακόμα εκεί
ότι ποτέ δεν έφυγα..
ότι πάντα περίμενα..
περίμενα τη ζωή κι ας ήταν χωρίς εσένα..
με το βλέμμα μου πάντα στραμμένο σε σένα.

2/1/15

Και μας έπαιρνε ο άνεμος
Ψυχρός.. παγωμένος
Ως την ψυχή.
Μέχρι να μείνει ένα άδειο κουφάρι πια
και να κουνιέται ανάλογα με τις ορέξεις του ανέμου.
Τρύπια η καρδιά
Μέχρι να διωχθούν όλα τα συναισθήματα.
Μα έβαλε καρτέρι αυτό το κύμα
Αυτό το κύμα..
Μόνο τότε ακούω τη φωνή σου πια 
ανάμεσα στα κύματα.
Με φωνάζεις.. ουρλιάζεις.. με διώχνεις
και πάλι από την αρχή.
Χωρίς τέλος.
Και γω να βρίσκομαι στο ίδιο σημείο
Χωρίς την παρουσία σου.
Να κάνω συζητήσεις με τη φαντασία μου
Και να μαντεύω από τα σήματα του καιρού
πόσο κοντά ή πόσο μακριά μου είσαι
Ποιες λέξεις λες..
Αν γελάς..
Και να προχωράω.. να προχωράω κόντρα στον άνεμο.
Κουκουλώνοντας την ψυχή με ότι βρω.
Μα μπάζει από παντού
Και που να βρω μια σανίδα να την ακουμπήσω..
Να ξεκουραστεί επιτέλους..