Aπέραντο μαύρο...

Μ' αρεσει να καθομαι μονη μου στο σκοταδι...
ολομοναχη...
οχι δεν φοβαμαι...γιατι να φοβηθω αλλωστε?
τωρα πια εμαθα να ζω εδω...
δεν ακουγετε τιποτα...
κοιτα γυρω σου...ολα φαινονται τοσο ωραια εδω...
φαινονται πραγματικα...
μπορω να σκεφτω...μπορω να νιωσω...μπορω να ηρεμισω...
χαμογελαω...με βλεπεις?
δεν μπορω...
αγγιξε με...θα καταλαβεις πως νιωθω...

σημερα η ψυχη μου μελαγχολει...
ειναι καλα ομως, υγιης...

χανομαι...μην μ' αφησεις
κρατα με...μην με χασεις
ειμαι μαζι σου...μην φοβασαι

η ψυχη μου διπλα στη δικη σου
το μαυρο σου διπλα στο δικο μου
το σκοταδι μου διπλα στο δικο σου


ΥΓ1 31-3-08 ωρα 01.07

Καταθέτω...

Κάποτε με είχε ρωτήσει κάποιος γιατί σταμάτησα να μιλάω...
Του απάντησα ότι φοβόμουν να πω τα προβλήματα και τις ανυσηχίες στους φίλους μου γιατί και εκείνοι έχουν να αποφασίσουν και να σκεφτούν πάρα πολλά και δεν θέλω να τους γίνομαι βάρος.
Όμως, γνωρίζω ότι, εκείνοι θα με υποστηρίξουν σε ότι κι αν τους πω και θα προσπαθήσουν να με βοηθήσουν αλλά το αποφεύγω γιατί καταννοώ και τη δική τους θέση και δεν θέλω να φέρομαι εγωιστικά.
Εκείνος μου απάντησε ξανά λέγοντας μου να αρχίσω να μιλώ σε αγνώστους...
Δεν ξέρω αν θα ακούσει κανένας τη φωνή μου αλλά είναι μια λύση για μένα...