Κλείνει μια πόρτα Το δωμάτιο γίνεται ακόμη πιο σκοτεινό Κάποιος έφυγε πάλι Δεν γύρισα καν να δω ποιος Πόσες πόρτες ακόμη..? Άλλες ανοίγουν Μα εκείνος που μπαίνει δεν με αγγίζει Βγαίνει κατευθείαν Αυτή είναι τελικά η σχέση μου με τους ανθρώπους? Ούτε εγώ τους αγγίζω Να αλλάξω για να τους πλησιάσω? Και πάλι θα τους κοιτώ και δεν θα τους γνωρίζω Ξεχνώ εύκολα Θα σε συναντήσω ποτέ? Ή μήπως πέρασες και συ από το δωμάτιο κάποτε? Έρχονται και φεύγουν όλοι Δεν γυρίζω καν το κεφάλι να δω Κάθομαι εκεί στην γωνιά χαζεύοντας το κενό που πλέον καλύβει τη ζωή μου Το μόνο που ακούω είναι ο κρότος Είναι τόσο δυνατός αλλά δεν με αποσπάει ποτέ Ο ίδιος κάθε φορά Ούτε ένα αντίο δεν λένε Άραγε όταν περνούν την πόρτα θυμούνται για ποιον λόγο μπήκαν σ' αυτό το δωμάτιο? Μάλλον ξεχνάν κι αυτοί εύκολα Μόνο να με πλησίαζε κάποιος, να με έπιανε και να με πετούσε έξω από το δωμάτιο Γιατί δεν το κάνω μόνη? Γιατί περιμένω να ανοίξει η πόρτα ξανά, να μπει, να νιώσω τα μάτια του να μου καρφώνουν την πλάτη και τη στιγμή που θα φεύγει να πει αντίο Θα μείνω εκεί ευτυχισμένη Να πάω μαζί του? Αφού εκείνος θα ξεχάσει Ένας ακόμη που πέρασε απ' τη ζωή μου? Ένας ανάμεσα σε χιλιάδες αγνώστους? Όχι Γιατί εκείνον θα τον κοιτάξω πριν ακουστεί ο κρότος Θα τον θυμάμαι Ο ήχος της φυγής του θα είναι τόσο αθόρυβος που θα με τραβήξει από το κενό Μετά τι να περιμένω? Να έρθει ξανά Όχι για να πει αντίο αυτή τη φορά Ούτε για να πάω μαζί του Απλά να έρθει ξανά Να θυμηθεί Και μόλις μπει ας ξεχάσει Τώρα αρχίζω να βλέπω Τώρα αρχίζω να θυμάμαι Πιάσε το χέρι μου και πάμε να φύγουμε Είμαι έτοιμη Ξέχασες κιόλας?
Δεν τον αγάπησα Δεν αγάπησα τα μάτια του Τα λόγια του αγάπησα Αυτά τα όμορφα Αυτά που ανυπομονούσα να ακούσω κάθε βράδυ Κι εκείνος δεν αγάπησε εμένα Το φεγγάρι μου αγάπησε Τα λόγια μου κι αυτός Δεν υπάρχει πια περιθώριο για ψέματα Αλλά συνεχίζω να τα πιστεύω και να τα λέω Θα έπρεπε να νιώθω ελεύθερη Κι όμως νιώθω ότι κάτι με τραβάει Χωρίς κατεύθυνση Απλά κάτι με τραβάει Που θα καταλήξω? Με ποιόν? Μου είπε κάποιος ότι μ' αγαπάει Και γω του το είπα Και τι έγινε..? Λόγια είναι μόνο Δεν είδε τα μάτια μου όταν το έλεγα Δεν κατάλαβε ότι δεν τον αγαπώ Μήπως θα τον πληγώσω? Το ξέρει ήδη Αλλά εκείνος δεν με ξέχασε ποτέ Μου το έδειχνε Άνθρωποι είμαστε Για να πιστέψουμε κάτι θέλουμε αποδείξεις Αλλά δεν τις θέλουμε στην αρχή Μόνο στο τέλος Τι σου χρωστάω..? Απάντησε Θες αγάπη..? Θες χαμόγελο..? Θες αγκαλιά..? Πως να στο ανταποδώσω που με περιμένεις τόσο καιρό..? Τι με κοιτάς απορημένος? Όσο και να με κοιτάς δεν θα δεις τίποτα Κενό Τα μάτια σταμάτησαν να μιλάνε Να σου πω ότι σ' αγαπάω? Πες το μου κι εσύ Μην ψάχνεις την αλήθεια Εδώ είμαι και σ' αγαπάω Φίλα με τώρα Κάνε αυτό που πάντα ήθελες Κλείσε το φως Να μην βλέπω τον εαυτό μου στα μάτια σου όταν σου μιλώ για αγάπη Να κρυφτώ από την αξιοπρέπεια μου Να σβήσω το εγώ μου για λίγο Αυτό ήταν..? Πες μου ότι μ' αγαπάς και φύγε Μην ξανάρθεις Δεν θα είμαι εδώ Σ' αγαπώ Καληνύχτα
Καταστράφηκα..? 'Η καταστρέφομαι ακόμη..? Καπνός είμαι μόνο Γκρίζος καπνός Το χρώμα που είχαν τα όνειρα που κάποτε ήταν βουτηγμένα στο λευκό Ξεθωριάζουν και χάνονται πια Θα θυμάμαι για πάντα ποιος ήταν η αιτία γι αυτό το λευκό και το γκρίζο Ο ίδιος Εκείνος...ο περαστικός Εκείνος...ο περαστικός της ζωής μου...κομμάτι της ψυχής μου...
Έχω μέρες να σου γράψω Έχω δευτερόλεπτα να σε σκεφτώ Σήμερα το φεγγάρι φαίνεται από το παράθυρό σου Είμαι σίγουρη Όταν το βλέπεις εσύ δεν το βλέπω εγώ Θυμάσαι? Αλλά σήμερα ταξίδεψα για λίγο στη δική σου δύση και το είδα Μου έλειψε… Είχα πολλές μέρες να το δω Όπως και σένα Και ξέρεις κάτι? Σε είδα... Εκείνο μου έδειξε εσένα..? Τι κάνω..? Πες μου, τι κάνω..? Πρέπει να έχει πανσέληνο σήμερα Ξέρεις τι θέλωΜόνο εσύ ξέρεις τι θέλωΜε βλέπεις που περιμένωΜόνο εγώ περιμένω ότι θα γυρίσει σε μένα Το πιστεύω ακόμη..? Νομίζω πως τρελαίνομαι Λατρεύω αυτό το κρύο Το νιώθω Λατρεύω αυτό το φως του φεγγαριού Το βλέπω Λατρεύω αυτό το αεράκι Το ακούω Κι όμως μισούσα τον άνεμο Είναι αργά αλλά είμαι ήδη στο δρόμο Πότε αποφάσισα να βγω έξω..? Που πάω πάλι..? Κοιτώ για λίγο πίσω μου Προχωράω μπροστά Κι ας μην ξέρω που πάω Με οδηγεί το φως του Προχωράω μπροστά κάνοντας βήματα προς τα πίσω Γιατί σημασία δεν έχει ο δρόμος αλλά πώς τον ακολουθώ Και γω δεν βρίσκομαι στο μέλλον, στο ένα βήμα μπροστά Δεν ξέρω που βρίσκομαι Σε ένα μέρος σκοτεινό Αλλά δεν φοβάμαι Επιτέλους Δεν νιώθω ότι θα έρθει κάποιος άγνωστος να μου πάρει ότι έχω Γιατί νιώθω ότι δεν έχω Ότι είμαι μόνη Ναι, την αγαπάω αυτή τη μοναξιά Αυτό το σκοτάδι Αυτό το ασημί του φεγγαριού Γιατί με οδηγούν ακριβώς σε εκείνα τα μέρη που πρέπει να αποφύγω Στα δικά σου Τόση ώρα για σένα μιλάω Τι σημασία έχει που δεν μ' ακούς..? Που δεν με βλέπεις..? Που δεν θα έρθεις..? Εγώ σου μιλάω Εγώ σε περιμένω Διώχνω τον καθένα από δίπλα μου Δεν θέλω άλλα ψέματα, άλλο πόνο, άλλα δάκρυα Θέλω να μείνω εδώ Μόνη στη μέση ενός άγνωστου τόπου περικυκλωμένη από σκοτάδι και πάγο Το κρύο περνάει από μέσα μου Αλλά πως είναι δυνατόν να παγώσει μια καρδιά που αγαπά και περιμένει..? Ξέρω ότι σταμάτησα να παλεύω για σένα Αλλά μένω σε σένα Γιατί δεν θέλω να πάω αλλού Είσαι το νησί μου Και το νησί δεν μπορεί να διώξει κανέναν Απλά κατοικώ, χωρίς να σε βλάπτω, χωρίς να σε ενοχλώ, χωρίς τίποτα Μπορεί κάποιες φορές να σου θυμώνω, να σου κάνω παράπονα Αλλά κατάλαβέ με Τι σου ζητάω τώρα ε? Από τη στιγμή που εγώ δεν καταλαβαίνω τι κάνω πώς ζητώ κατανόηση από σένα? Μ’ αρέσει να σου μιλάω Έστω κι έτσι Σε περιμένω Εσένα… Όπως κι εσύ περιμένεις Όχι εμένα όμως Είδες? Ταιριάζουμε… Και πάλι μόνο εγώ το πιστεύω Τουλάχιστον πιστεύω σε κάτι Απαγορευμένο Αδύνατο Ώρα να γυρίσω Που όμως? Θα μείνω λίγο ακόμη Τι λες κι εσύ..?Θα μου κρατήσεις συντροφιά όσο λίγο θα καθίσω..? Το φεγγάρι μου θέλει να σε γνωρίσει Μην του χαλάς χατίρι Όχι σε εκείνο τουλάχιστον Ίσως όταν δει το βλέμμα σου όταν με κοιτάς να μην σε αναζητήσει ποτέ ξανά Θα καταλάβει Εκείνο με ξέρει Αν του επιτρέψεις θα σε μάθει και σένα Τι λες λοιπόν..? Να δοκιμάσουμε..? Ξανά..?
