Από τότε είχα να κλάψω
Από εκείνη τη μέρα
Σήμερα το φεγγάρι ήταν ακριβώς μπροστά από το παράθυρο μου
Βγήκα να αναπνεύσω λίγο καθαρό αέρα
Ήταν απόμακρο από τα αστέρια
Σαν να ήταν κρυμμένο σε μια γωνιά
αρνούμενο πεισματικά να βγει από την κρυψώνα του
Αλλά πως μπορεί να κρυφτεί?
Προδώνετε αμέσως
Πριν με ρωτήσει τι κάνω αρχίζω και του μιλώ
Ασταμάτητα
Λες και θέλει να με ακούει
Πως μπορεί να με αντέχει ακόμη?
Τόσο καιρό, τόσους μήνες, τόσα χρόνια..?
Άραγε είναι το ίδιο ή μήπως αλλάζει κι αυτό?
Κάθε φορά που το βλέπω έχει διαφορετική όψη
Πως τολμώ να το αμφισβητώ?
Γιατί δεν μου ρίχνει ένα χαστούκι?
"Τι έχεις?"
Πονάω
ΠΟ-ΝΑ-Ω
Το επαναλαμβάνω ξανά και ξανά
Και κάπου εκεί, ανάμεσα στα γράμματα,
έρχονται τα πρώτα δάκρυα
Γιατί άργησαν τόσο πολύ?
Γιατί δεν μπορούσα να κλάψω τόσο καιρό?
Πληγώνω πολλούς επειδή με πλήγωσαν λίγοι
Τους αποφεύγω όλους γιατί αποφεύγω πρώτα εμένα
Πονάω επειδή ο πόνος είναι λύτρωση μου
Πρώτη φορά απαντάω στα "γιατί" σου
Πρώτη φορά δίνω εξηγήσεις
"Τι έχεις?"
Πλέον δεν με καταλαβαίνουν γιατί δεν προσφέρω κατανόηση
Η ψυχή μου δεν ανήκει πουθενά γιατί την ξερίζωσα από παντού
Ζήτα βοήθεια αφού την χρειάζεσαι
Με βοήθησε ένας άγνωστος
Μπορεί να είναι και γνωστός
Αλλά τι σημασία έχει?
Δεν φεύγω ποτέ γιατί ξέρω πως πονάει αυτός που μένει πίσω
Δεν έκλαψα τόσο καιρό γατί ήξερα όλους τους λόγους
που θα με έκαναν να καταλήξω στα δάκρυα
Τι έχω..?
Είναι αργά..
Κομίσου..
Θα σου πω αύριο..
Αποφεύγω να απαντήσω γιατί δεν εμπιστεύομαι
Μου είπε κάποιος πως με περιμένει γιατί "πιστεύει πως αξίζει"
Ρωτάω συνέχεια "γιατί" και περιμένω μια απάντηση
επειδή πρέπει να μάθω
"Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο και έχουν μια εξήγηση"
Ρώτα με ξανά "γιατί"
Γιατί..?
Γιατί θέλω να με ρωτάς
Γιατί αρχίζω να μαθαίνω από τις ερωτήσεις σου
Γιατί δεν περιμένω εκείνες τις απαντήσεις
Κι ας μην τις ρώτησα ποτέ
Κι ας μην τις έμαθα ποτέ
Λοιπόν..?
Ρώτα με..
Τι έχεις..?
Ρώτα ξανά..
Γιατί..?
