"Την απέραντη ακινησία που επεκτείνει την απόσταση..κι εξαλείφει το φως"

Περπατάω στο δρόμο με σφιγμένες γροθιές
Φόβος της απειλής
Ανάγκη για άμυνα
Φόβος του αθώου
Από πότε το βήμα μου έγινε ταχύ;
Γιατί δεν απολαμβάνω τη μαγεία της ερημιάς;
Ελευθερώνω τα πόδια μου από την βιασύνη και τον χρόνο
Κλείνω τα μάτια και εισπνέω αργά
προσπαθώντας να γεμίσω τα πνευμόνια μου
με αέρα καθαρό, με αέρα ελεύθερο
Κρατώ τα βήματα μου σε αργό ρυθμό
Με πλημμυρίζει η αίσθηση πως όλα είναι ασφαλή
Οι γροθιές μου δεν είναι σφιχτές πια
Ούτε η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα
Είναι η στιγμή που το φως διασκορπίζεται παντού
..ακόμη και με κλειστά μάτια
Όνειρο..μη ξυπνήσεις..μη
"Πρέπει να δεις την πραγματικότητα" ψιθυρίζει μια φωνή
Η πραγματικότητα δεν συμβαδίζει με την φαντασία
Πρέπει να ξέρω
Θέλω να ξέρω
Σφίγγω πάλι τις γροθιές και συνεχίζω
...μέχρι τα μεσάνυχτα
Μηνύματα θανάτου και σήμερα
Τα φύλλα κείτονται στο χώμα
Κενή ώρα..
Δεν συμβαίνει τίποτα
Ερημιά..και όλα αναπνέουν
Μόνο ο άνεμος περιπλανιέται
Και μια γραμμή ακανόνιστη καπνού
Έχει φεγγάρι απόψε και ο αρχικός φόβος χάνει την ισχύ του
Στο τέλος των δέκα λεπτών, το μυαλό επαναλαμβάνει:
Η ζωή....
..τι δώρο και κατάρα
...συνεχίζει και φεύγει