Τα μάτια προδώνουν

Είναι αργά το απόγευμα
Μα ο ήλιος παραμένει ψηλά
Ζεσταίνει πιο πολύ τα ιδρωμένα μας κορμιά
Εγώ με την παρέα μου μόλις καταφθάσαμε
Τα πρώτα συγκροτήματα ξεκίνησαν να γρατζουνούν τις κιθάρες τους
δίνοντας ρυθμό στα κεφάλια μας
Μετά από λίγα λεπτά
Εκείνος με τη μοναξιά του κατέφθασε
Στο άκουσμα των τραγουδιών κουνούσε το πόδι του νευρικά
Κάποιες φορές τα μάτια του εγκατέλειπαν τους μουσικούς
που βρίσκονταν πάνω στη σκηνή και κοιτούσε προς διαφορετικές κατευθύνσεις
Ήταν σαν να μετρά τους γύρω του
Σαν να περιμένει ανταπόκριση στα γεμάτα απορία βλέμματά του
Εγώ γελούσα με τους φίλους μου
Εκείνος άναβε ένα ακόμη τσιγάρο και έπινε
Χειροκροτούσε κατά διαστήματα επιβραβεύοντας την προσπάθεια των μουσικών
Που και που σηκωνόταν και ζητούσε απ' τους άλλους αναπτήρα
Ίσως κατά βάθος να έψαχνε κάποιον να του κρατήσει συντροφιά
αυτές τις λίγες ώρες που θα περνούσε εκεί
Όμως έμοιαζε ότι δεν νοιάζεται και ότι απολαμβάνει τη μοναξιά
Μα το βλέμμα του τον πρόδωνε συνεχώς

'' Απολαμβάνεις μοναξιά? ''
''Ναι...βασικά δεν έχω κι άλλη επιλογή''
Επιβεβαίωνε τις σκέψεις μου μ' αυτά τα λόγια
Δεν ρώτησα γιατί δεν έχει άλλη επιλογή...δεν με ενδιέφερε άλλωστε
Το μόνο που ήθελα ήταν να τον πλησιάσω
Να μιλήσω στα άγνωστα μάτια που με κοίταξαν τόσες φορές πριν
σαν να με παρακαλούσαν να του μιλήσω
'' Θέλεις να καθίσω λίγο μαζί σου? ''
''Αν δεν ενοχλεί στην παρέα σου''

Όταν του μιλόυσα τον αγκάλιαζα
Σίγουρα νιώθαμε κι οι δυο μια μυστηριώδες ζεστασιά που πρόσφερε ο ένας στον άλλον
Όταν μου μιλούσε ερχόταν τόσο κοντά που η μύτη του χάιδευε απαλά το αυτί μου
'Ισως σκοπός του ήταν να νιώσω ένα ρίγος να διαπερνά όλο μου το κορμί
Αν είχε αυτή τη πρόθεση ομολογώ πως το κατάφερε Τραγουδούσαμε...μιλούσαμε...γελούσα...κάπνιζε...χαμογελούσε...

Η συναυλία τελείωσε
Ήταν καιρός να πάρει καθένας το δρόμο του
Οι κατευθύνσεις μας αντίθετες...αλλά τι σημασία είχε?
Αρκεί που συναντηθήκαμε μια φορά
Κι αυτή η συνάντηση έγινε στο σταυροδρόμι της μουσικής, της μοναξιάς, της παρέας, της συμπάθειας, της κατανόησης
Αποφάσισα να του μιλήσω για τελευταία φορά
'' Χαρηκαμε πολύ πάντως...στο μέλλον μπορεί να ξανανταμώσουμε''
''Μα αυτό είναι απίθανο''
''Αν ήταν σ' αυτό τον κόσμο κάτι απίθανο τότε δεν θα γνωριζόμασταν ποτέ...μα δεν σου υπόσχομαι τίποτα...άλλωστε ένας άγνωστος είσαι...ένας περαστικός που κατάφερε να μου αφήσει για ανάμνηση ένα χαμόγελο και ένα δείγμα απ' τον εαυτό του...δεν ήθελα τίποτα παραπάνω από σένα...μου αρκεί αυτό...
''Ε τότε χαρήκαμε πολύ...!''