Τρίτη 9 Ιουνίου 2009

Μια στγμή...Μόνο μια...


Η μαύρη μου σκιά στον καθρέφτη σου
Η μαύρη μου ψυχή στο σώμα σου
Μόνη κάπου εκεί χαμένη
Μια ζωή ίσως έρθει
Ποιά θα πάρει με τον ερχομό της?
Ας πάρει την δική μου
Δεν χαμογελάω πια
Οι μεγάλοι δεν χαμογελάνε
Τρέχουν μόνο
Να προλάβουν την ζωή τους
Τικ τακ...τικ τακ...τακ
Που στο διάλο είναι αυτό το καταραμένο ρολόι?
Ο ήχος μπαίνει στα αυτιά μου
Στο μυαλό
Σε ερωτεύτηκα
Σ' αγάπησα
"Χαλαρώνεις?"
Λίγο μετά
Κουνώ το κεφάλι αδιάφορα
Τυλιγμένη στο σώμα μου
Αλλά πως είναι δυνατόν να με καταλάβεις
αφού δεν με νιώθεις?
<<Εσύ φταις>>
Μάλλον αξίζω να μου φέρεται ο καθένας άσχημα
Μετρώ τις στιγμές που ένιωσα ευτυχισμένη
Λίγες
Και στιγμές που πληγώθηκα..που έκλαψα
Δεν θυμάμαι πόσες
Έχασα τον υπολογισμό γιατί έχασα εμένα
Ζούσα στο ροζ συννεφάκι
Έμαθα πως τα σύννεφα τα παίρνει ο άνεμος
Το δικό μου διαλύθηκε
Και γω πέφτω
Πόσο χαμηλά?
<<Όλα καλά θα πάνε μικρή>>
Μεγάλωσα απότομα
Βαρέθηκα γρήγορα
Ποιός προσπάθησε να μάθει τι κρύβεται
πίσω από αυτό το πρόσωπο?
Ποιός δεν άλλαξε γνώμη αργότερα?
Κανείς και όλοι
Κάνε μια φορά να νιώσω ότι αξίζω
Ότι δεν με χρησιμοποιείς
Ότι με καταλαβαίνεις
Μα πιο πολύ ότι νιώθεις κάτι για μένα...για μας
Και γω σου υπόσχομαι πως θα την προσθέσω
στις στιγμές τις ευτυχίας μου
Ξέρω πως δεν θα γίνει ποτέ
Αλλά πάντα ζούσε η αναθεματισμένη ελπίδα μέσα μου
Βλέπεις έμειναν σκόρπια κομμάτια από εκείνο το συννεφάκι
στην άδεια πια ψυχή μου