Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

Δεν ανήκει πια σε μένα...μόνο για σένα είναι...δέξου την...δέξου με...



Η μέρα που θα συναντηθούμε
Καθημερινή πρόβα
Όλα θέλω να είναι τέλεια
Μα πως θα είναι όλα τέλεια από τη στιγμή που
ο σχεδιαστής του δεν είναι τέλειος?
Κι όμως όλα θα είναι τέλεια γιατί δεν εξαρτάται μόνο από εμένα
Εξαρτάται από δυο που αποτελούν ένα
Έχω κλειστά τα μάτια
“Σε βλέπω τώρα”
Ανοίγω τα μάτια κατευθείαν
Ψάχνω με το βλέμμα μου
Είχα πιστέψει εκείνα τα δευτερόλεπτα ότι
ήσουν εδώ μαζί μου
Σε αναζητώ στο βάθος της ψυχής μου
Στο μέρος που συχνάζεις όλη τη μέρα
Σου μιλώ
Σταματώ για λίγο
Σταματώ γιατί θέλω να πάρω μια ανάσα ευτυχίας
Να κοιτάξω ψηλά και να πω
«Ναι το νιώθω»
Όταν ένιωθα ευτυχία πιο παλιά έτρεχα να ξεφύγω
Φοβόμουν ότι μετά από μια στιγμή ευτυχίας
θα έρθουν πολλές στιγμές δυστυχίας
Τώρα πια νιώθω ότι η δυστυχία δεν μπορεί να με πλησιάσει
Έχω εσένα
Φοβάμαι όμως ότι θα σε χάσω
Δεν θέλω να μάθω πως είναι η ζωή χωρίς εσένα
Δεν θα το αντέξω
Ξέρεις ότι το κλάμα με ανακουφίζει,
ότι το έχω ανάγκη
Μ’ αρέσει που κλαίω επειδή μου λείπεις
Επειδή θέλω να ανοίξω τα μάτια ένα βράδυ
που θα με κυριεύει η μοναξιά και να δω τα δικά σου
να με κοιτάνε και να μου λένε
«Εδώ είμαι τώρα. Όλα καλά θα πάνε»
Φοβάμαι τα βράδια μακριά σου
Μισώ που κοιμόμαστε χώρια
Αγαπώ τα πάντα πάνω σου
Αγαπώ εσένα
“Δεν ξέρω να αγαπώ αλλά κάνε με να σ’ αγαπήσω
και δεν με νοιάζει αν μ’ αγαπάς”
Ήθελα να σ’ αγαπήσω
Η κάθε μέρα που περνάει πλησιάζει περισσότερο στη στιγμή
Οι μέρες είναι τόσο μεγάλες και άδειες μακριά σου
Είναι όμορφες όμως
Γιατί ακόμη και μέσα σ’ αυτές υπάρχεις εσύ
Αν φύγεις από εμένα θα φύγω κι εγώ
Όχι από σένα
Δεν μπορώ, δεν θέλω
Από εμένα θα φύγω
Σ’ έχω ανάγκη για να ζω
Για να συνεχίσω να προσπαθώ
Αλήθεια, προσπαθώ για σένα?
Κάποιες φορές στέκομαι για λίγο πίσω
και σκέφτομαι αν κάνω λάθη
Δεν θέλω να κάνω λάθη
Θέλω όμως τα λάθη που κάνω να τα βλέπεις
Ναι, νοιάζεσαι
Να μ’ αγαπάς
“Σου είπα σήμερα ότι σε αγαπάω?”
“Σε αγαπάω αγάπη μου”
Κάποτε μου φώναξες πολύ
Είχες δίκιο
Χάρηκα που μου συμπεριφέρθηκες έτσι
Μου άξιζε άλλωστε
Συγνώμη
Έλα εδώ τώρα και όλα θα είναι μια χαρά
Απλά τέλεια
Κάτι γίνεται τέλειο όταν κάποιος του δίνει αυτή την έννοια
Και εσύ την δίνεις στη ζωή μου
Τι άλλο να ζητήσω
Αυτά που θέλω είναι λίγα
Μπορώ να τα έχω?
Μπορώ να σε έχω?
Κοιτώ και πάλι γύρω
Εδώ είσαι γαμώτο
Γιατί δεν σε βλέπω?
Γιατί όταν ανοίγω τα μάτια φεύγεις?
Γύρνα πίσω
Ναυάγησες στην ψυχή μου
Δεν φεύγεις
Δεν επιτρέπετε
Κι αν κάποτε αποφασίσεις να το κάνεις σημαίνει
Ότι βρήκες καλύτερο νησί από το δικό μου
Οπότε σου αξίζει εκείνο
Γιατί σου αξίζει να είσαι ευτυχισμένος
Όταν σταματήσω να σε κάνω ευτυχισμένο
Θέλω να με κοιτάξεις, να μου χαμογελάσεις,
να πάρεις μια βαθιά αναπνοή
και να ρουφήξεις ότι απέμεινε από την ευτυχία
που μου άφησες και να φύγεις
Την ευτυχία μπορείς να μου την πάρεις,
τις αναμνήσεις όμως όχι
Γιατί μέσα από εκείνες θα ξαναβρίσκω ευτυχία
Εφιάλτης?
Κακό όνειρο?
Πόσο απλό και προσιτό είναι το όνειρο πια?
Γιατί πριν από εσένα το έβλεπα σαν κάτι το ακατόρθωτο?
Πως μπόρεσες να καταφέρεις να με κάνεις να ονειρεύομαι?
Πόσο τυχερή νιώθω που σε έχω
Είναι σαν ένα δώρο που δεν περίμενα να μου κάνει ποτέ κανείς
Είσαι ότι πιο σημαντικό έχω γνωρίσει
Δεν ξέρω να αγαπώ
Μα μου δείχνεις το πώς
Μαζί σου αγάπησα κι αυτό δεν αλλάζει
Δεν θέλω να το αλλάξω και δεν θέλω να το κάνεις ούτε κι εσύ
Τις στιγμές που δεν είμαι μαζί σου σταματώ να υπάρχω
Είσαι εκείνος που αναπνέει και μου δίνει χτύπο στην καρδιά
Μερικές φορές εύχομαι να σταματήσει η καρδιά μου να χτυπά
για να σε κρατήσω εκεί
Και είμαι σίγουρη ότι μόνο εσύ μπορείς να την κάνεις να αρχίσει και πάλι να χτυπά
Είσαι ο μοναδικός που ξέρει να την χειρίζεται τόσο καλά
Την θέλεις την καρδιά μου?
Ζήτησε την,
στην δίνω,
σου ανήκει
Η ψυχή μου δεν χρειάζεται τίποτα και κανέναν για να γεμίσει
Την γεμίζεις εσύ




ΥΓ: Θα ζω μαζί σου. Ίσως σε άφησα να με αφήσεις. Μια φορά σε έχασα. Ποτέ ξανά. Τότε γύρισες. Τώρα γυρίζω εγώ. Και που αλλού να πάω? Πάντα σε σένα θα γυρίζω. Πάντα μαζί σου θα είμαι. Ίσως σε τρομάζει η σιωπή μου. Ίσως θέλεις να είσαι στο παρελθόν σου. Μα προσπαθώ ακόμη να σε φέρω εδώ. Πάντα θα προσπαθώ. Πάντα θα σε αγαπώ. Όποια κι αν έχεις στο μυαλό σου. Είμαι εδώ. Ήμουν εκεί. Μόνο για σένα. Το ξέρεις. Επιλογές μου είναι. Δεν μετανιώνω που σε αγάπησα και που σε αγαπώ. Δεν μετανιώνω για τις πράξεις και τα λόγια που σου είπα. Σε αγαπώ όσο τίποτα άλλο. Κατάλαβέ το. Σε παρακαλώ. Σε αγαπάω. Σε αγαπάω. Πάντα. Για πάντα.

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Σε αγαπώ...


Ερωτήσεις άσκοπες
Απαντήσεις δίχως νόημα
Απλά ζω
Ποιός νοιάζεται να ρωτήσει μ' αγαπάς
Αφού ξέρει ήδη ότι το κάνω?
Για επιβεβαίωση
Για επανάληψη
Γιατί τα αυτιά θέλουν να ακούν
και η καρδιά θέλει να χτυπά
Πάντα όμως νιώθει
Αλλά μερικές φορές σταματά να χτυπά
Τότε είναι που πρέπει να πιστέψεις ότι χτυπά πιο πολύ από τις άλλες φορές
Γι αυτό δεν την ακούς
Έτσι χτυπά η καρδιά μου συνέχεια για σένα
Υπόσχεση απλή?
Όχι...
Όρκος?
Πιάσε μου το χέρι. Μπορείς?
Σφίξε με πάνω σου. Θα με κρατήσεις εκεί?
Μίλα στην καρδιά μου. Χωρις να μιλάς.
Κοίτα με στα μάτια. Με βλέπεις? Πώς?
Γνώρισε κάθε γωνιά του εαυτού μου. Τολμάς?
Η αγάπη είναι αισθητή μόνο όταν εκείνος που έχεις απέναντί σου
σε κάνει να την βλέπεις έτσι
''Θέλω να σε ζήσω''
Θα είμαι εκεί κι όταν θα είμαι, θα είμαι μόνο για σένα
Τίποτα και κανείς δε πέρνει από κάποιον την ευτυχία
Βουτάς στην ευτυχία
Μην την αφήσεις να σε πνίξει
Κάνε την να αναπνεύσει πάνω σου
Για να χάσεις κάτι σημαντικό
σημαίνει πως έκανες τα πάντα για να το κερδίσεις
Αυτό δεν σου προκαλεί λύπη?
Μα είσαι ακόμη ευτυχισμένος
γιατί ξέρεις ότι είμαι εδώ
Περιμένω...
Όχι για να σου ανταποδώσω
αλλά για να σου δώσω
Δέχεσαι?
Όχι σαν συμφωνία
Άλλωστε είναι ωραίο να διαφωνούμε
Βάζω ένα όριο?
Βάζεις μια αρχή
Κάποτε σε έχασα
Μα ξαναήρθες παρ' όλο που ξέρεις ότι δεν είμαι τέλεια
αλλά εγωίστρια
Ήρθες...
Δεν σε ευχαριστώ γι αυτό
αλλά παρακαλώ να έχω τα μάτια μου ανοιχτά
για να μην σε χάσω στιγμή ξανά
''Μην με πληγώσεις ποτέ''
Δεν στο ζητώ σαν χάρη
Στο ζητώ όμως
Ίσως δεν άξιζα την επιστροφή σου
Όμως πίστευα και ευχόμουν να γυρίσεις
Εγώ χάνω, εσύ κερδίζεις
Μετανοιώνω
Ποιός χάνει? Εγώ? Αποκλείεται
Μου έδωσες ζωή
Το πίσω μου το μετέτρεψες σε μπροστά και ζεις εκεί
Μόνο εσύ ζεις εκεί
Το παρελθόν μου το αποτελούσαν άλλοι
και δεν θέλω να το επαναλάβουν
Εσύ μου έδειξες όλα όσα φοβόμουν να ζήσω και να δω
Δεν μου έμαθες το πως. Δεν μπορείς να μου μάθεις.
Μου το έδειξες όμως. Μπορείς να μου δείξεις.
Μου έδειξες πως να σταματήσω να ζω στο τίποτα
και να ψάξω για το κάτι
Κι αυτό το κάτι είσαι εσύ
Ζω για σένα
Ζω για την στιγμή που θα σε δω
που θα σε αγκαλιάσω,
που θα σου χαρίσω ένα χαμόγελο
και θα σου δώσω το πιο γλυκό φιλί
που θα γαντζωθώ πάνω σου
και θα αρνούμαι να φύγω μακριά
Ζω για να ξυπνώ κάθε πρωί και να σου λέω καλημέρα
Για την στιγμή που θα ακουμπήσω το στήθος σου
και θα νιώσω τον χτύπο της καρδιάς σου
Ζω για τα λεπτά που θα νιώσω ότι αναπνέω πάνω σου και μέσα σου
Ζω για την ώρα που το δυο θα γίνει ένα
και το εγώ και εσύ θα γίνει εμείς
Είμαι το λευκό σου
και εσύ είσαι ο μόνος λόγος που με κάνει να είμαι το λευκό σου
''Θες να γίνεις ο πρίγκηπάς μου?''
''Η ζωή σου είναι ένα παραμύθι''
Πώς λοιπόν μπορώ να αρνηθώ ότι είσαι ο πρίγκηπάς μου
από τη στιγμή που με κάνεις να ζω σε ένα παραμύθι
και να αρχίζω να πιστεύω και πάλι στα όνειρα?
''Μ' αρέσει η φράση <για πάντα>''
''Και πιστεύεις πως ταιριάζει σε μένα?''
Μαζί.
Για πάντα.

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008

Γιατί δεν αποφάσισα ακόμη...?




Βλέπω το γράμμα πάνω στο γραφείο

Να το στείλω τελικά

ή να το σκίσω και να σκαρφιστ πως δεν το έγραψα ποτέ?

Όχι, όχι θα το στείλω…

Βγαίνω από το δωμάτιο

Προσπερνώ την ακαταστασία που υπάρχει στο σπίτι

Προσποιούμαι ότι όλα είναι τακτοποιημένα

Θα συμμαζέψω αργότερα

Αποφασίζω χωρίς να σκεφτώ την απόφαση

Καταλήγω στο μπαλκόνι

Υψώνω το κεφάλι και αντικρίζω τα άστρα

Φαίνονται θολά…

Υπάρχει ομίχλη…

Είναι ίδια με την ομίχλη που υπάρχει στο μυαλό μου

‘’Σ’ αγαπώ’’, ‘’Μου λείπεις’’,

‘’Σε θέλω’’, ‘’Σε χρειάζομαι’’,

‘’Συγνώμη’’

Αγάπη, έρωτας, πάθος, μίσος, λύπη

Τριγυρίζουν στο μυαλό μου

Μια αναπνοή χρειάζομαι

Ένα αστέρι να πέσει και να γεμίσει φως την καρδιά μου

Να την φωτίσει για να διαλέξει σε ποιον ανήκει η κάθε φράση

Κι αν ανήκει σε κάποιον, να βρει τη δύναμη να σχηματίσει μια πρόταση

Μα πρώτα χρειάζεται μια αναπνοή

Να ανακουφιστεί το μυαλό

Ονόματα, αναμνήσεις, πρόσωπα, όμορφες στιγμές αλλά και άσχημες

Όνειρα που περνούν και φεύγουν

Λόγια που ποτέ δεν ειπώθηκαν

Πράξεις που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν

Παρελθόν, παρόν, μέλλον

Φως στο σκοτάδι

Μοναξιά με παρέα

Σιωπή στη φασαρία

Τι να διαλέξω?

Σε ποιον να μιλήσω?

Από ποιον να ζητήσω βοήθεια?

Γιατί νιώθω ότι πνίγομαι?

Χτυπάω το κεφάλι μου στο αδιέξοδο

Γιατί δεν πονάω?

Περιστρέφομαι γύρω από τον εαυτό μου, γύρω από ανθρώπους

Γιατί δεν κινούμαι?

Γιατί με προσπερνάνε δίχως να μου χαρίσουν ένα βλέμμα?

Μένω στην ίδια θέση

Να γελάσω…να σπάσει η σιωπή?

Εξακολουθώ να σιωπώ

Νομίζω ότι θα τρελαθώ

Τα μάτια μου δακρύζουν

Μα παραμένουν ανοιχτά

Λίγο ακόμη…

Αντέχω…

Λίγο ακόμη…

Αδιαφορία, κενό, χρόνος

Ο χρόνος κυλάει…

Θέλω να τον ρίξω κάτω

Να τον σπάσω

Με πονάει που φεύγει χωρίς να πει ένα αντίο

Ένας καθρέφτης…

Ράγισε…

Γιατί?

Τόλμησα?

Κοιτώ το χέρι μου

Δεν υπάρχουν κηλίδες αίματος

Δεν ήμουν εγώ

Ο άλλος…

Κατηγορώ…

Χαρτιά σκισμένα

Κρατώ εκείνο το τριαντάφυλλο

Κι ας είναι μαραμένο

Μαδάω ένα ένα τα πέταλα του

Πονάει?

Γράμματα που έγιναν στάχτη

Να το κάψω κι εκείνο?

Όχι, όχι θα το κρατήσω

Τσούζουν τα μάτια

Ανοιχτά τα θέλω όμως

Ανοιχτά…

Όπως τα άφησα όλα

Αλήθεια, τα άφησα?

Κι αν το έκανα, που τα άφησα?

Τα χέρια μου τρέμουν…

Φοβάμαι?

Τι?

Μόνη μου είμαι…

Ο κόσμος έφυγε…

Η μέρα διαδέχτηκε τη νύχτα

Πάντα νύχτα δεν κυκλοφορούσα έξω?

Τώρα τι το άλλαξε?

Εγώ στέκομαι ακόμη εκεί?

Ο χρόνος και πάλι…

Φύγε…

Κι όλα αυτά γιατί?

Όλα αυτά μέσα σε μια ανάσα…?

Κι όλα αυτά για να αποφύγω να πάρω άλλη αναπνοή…?

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008

Ζήσε για λίγο με τα μάτια μου...


Δες την ψυχή μου γαμώτο
Εδώ την έχω...έξω...
Φαίνεται τόσο καθαρά
Άγγιξέ την...
Δεν θα πονέσεις...
αλλά θα νιώσεις στιγμιαία όλο τον πόνο μου
Φοβάσαι...
Άγγιξέ την...
Σταμάτα να τρέμεις...
Δεν σου ανήκει...
Νιώσε πια...νιώσε με...
Γίνε εγώ για λίγο...
Μετά είμαι σίγουρη πως θα μπορείς να με καταλάβεις
Θα μπορείς να με αντέξεις
Δεν είμαι κάτι πολύπλοκο
Είμαι εγώ και η ψυχή μου
Αυτήν αγάπησες
κι ας μην ήξερες τι λύπη κουβαλάει
Τώρα μπορείς να καταλάβεις ότι δεν είμαι κάτι μοναδικό
Απλά σου δείχνω το μέσα μου
Ίσως δεν το κάνουν πολλοί
γι αυτό με θεωρείς ξεχωριστή
Μην φοβάσαι...
Κοίταξε βαθιά εκεί μέσα...ψάξε...
μόνο έτσι θα μπορέσεις να μάθεις τα πάντα για μένα
Πάρε οτι μπορείς απο εκεί πέρα
Δεν καταλαβαίνεις οτι σου τα προσφέρω?
Δεν ειμαι όνειρο...
Δεν θα ξυπνήσεις απότομα
Δεν θα χαθώ...
Πάντα εδώ δεν ήμουν για σένα?
Θυμάσαι να έλειψα ποτέ?
Εγώ ήμουν εκείνη...
Εκείνη που σου επέτρεψε να βουτήξεις τη ζωή σου μέσα στη δική της
Ζούμε χώρια μα κοίτα με...
Εγώ είμαι μέσα σου...
Κι γω εδώ σε έχω...
Μπορώ να σε δω καθαρά...μπορώ...
μπορείς να με δεις κι εσύ...μπορείς...
Έλα τώρα που μου λείπεις τόσο...
Κλείσε τα μάτια...σε είδα...
Άνοιξέ τα...με βλέπεις...?
Κάνε το τώρα...
Μην διστάζεις...
Πάρε με απο εδώ...σε χρειάζομαι...έλα...εσύ και γώ...
Σου δίνω την ψυχή μου...
Δώσε μου ένα μέρος της δικής σου όπως έκανες τότε...
Άφησέ με να σ' αγγίξω ξανά...μην απομακρύνεσαι...
Φοβάσαι ότι θα δω τον πόνο σου...μην ανησυχείς...ξέρω πως είναι...
Προσπάθησε να με μάθεις...
Πάντα έλεγες πως δεν ξέρεις τίποτα για μένα...ότι κρύβομαι...
Τώρα σου δείχνω όλα όσα είμαι...


Λοιπόν?
Μπορείς να ζήσεις μαζί μου γι αυτό ακριβώς που είμαι?
Θυμάσαι έστω και λίγο τι είμαι...?

Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008

Εγώ και σύ: ένα ή κανένα?


Έμπηγε το μαχαίρι στην καρδιά μου όλο και πιο βαθειά
Για να δει πως στα αλήθεια αιμοραγεί
Δεν με πίστευε όταν του έλεγα ότι πονάω ήδη
Ήθελε να το δει με τα μάτια του
Έδειχνε να τον ευχαριστεί που με έβλεπε εκεί κάτω να ουρλιάζω
Μα χωρίς ίχνος κατανόησης και λύπης συνέχισε το έργο του


-Τα κατάφερες? Είσαι ευχαριστημένος τώρα?
- Συγνώμη...δεν το ήθελα πραγματικά...δεν θα είχα ποτέ σκοπό να σε κάνω να πονέσεις
-Πόση ειρωνεία μπορείς να κουβαλάς πάνω σου?
- Τόση όση χρειάζεται για να με μισήσεις
-Σε μισώ ήδη
- Δεν το δείχνεις
-Δεν το καταλαβαίνεις αναίσθητε...αν το καταλάβαινες δεν θα συνέχιζες
- Δεν φοβήθηκες καθόλου?
-Θα μπορούσες να με σκοτώσεις όμως δεν το έκανες
- Μ' αρέσει να σ' ακούω να με παρακαλάς
-Πώς μπόρεσα και σ' αγάπησα?
- Εγώ νομίζεις δεν σ' αγαπάω? Από αγάπη το έκανα
-Με πλήγωσες
- Σε πλήγωσα για να με ξαναγαπήσεις πάλι από την αρχή κι αυτή τη φορά πιο πολύ
-Πως είσαι σίγουρος ότι θα σε αγαπήσω ξανά?
- Δεν έχεις άλλη επιλογή...η ζωή μου είναι η ζωή σου...εσύ το διάλεξες
-Είσαι σκληρός
- Λέω την αλήθεια σου την οποία φοβάσαι να παραδεχτείς
-Και την δική σου αλήθεια που την έχεις κρυμμένη?
- Δεν την κρύβω...είναι ακριβώς μπροστά μου
-Δεν είμαι η αλήθεια σου και το ξέρεις
- Γι αυτό σε έκανα να πονέσεις τόσο απόψε...αν δεν ήμουν η αλήθεια σου δεν θα άντεχες στον πόνο κι όμως δεν αντιστάθηκες γιατί ξέρεις ότι σε θέλω περισσότερο ζωντανή παρά νεκρή και αν δεν ήσουν η αλήθεια μου θα ήσουν νεκρή τώρα
-Δώσε τώρα αγάπη για να γιατρέψεις την καρδιά που ο ίδιος μάτωσες
- Δώσε μου την καρδιά σου πρώτα...

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008

Ησυχία...?


Θέλω να ακούγετε μονάχα η αναπνοή μου και τίποτα άλλο
Μόνο να νιώθω θέλω
Την μοναξιά...
Θέλω να μείνω για λίγο έτσι
Να ηρεμήσει το μυαλό μου
Κι εσύ που ήρθες ακάλεστος εδώ μη μου μιλάς
Αν θες κοίταμε και προσπάθησε να με νιώσεις
Δεν ζητώ κατανόηση...συμπαράσταση επιθώ
Αλλά όχι λόγια...
Φαντάζουν τόσο ψεύτικα μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής
Ειλικρινά δεν θέλω να σ' ακούσω απόψε
Και ξέρεις πόσο μ' άρεζε να ακούω την φωνή σου
να σ' ακούω να μου μιλάς
Μα τώρα θέλω σιωπή κι από σένα
Θέλω μόνο να σε νιώσω κοντά μου
Και ξέρω ότι θα μου κάνεις κι αυτή τη χάρη
Κι ας μην καταλαβαίνεις τον λόγο
Απλά δέξου με...
Μόνο για σήμερα
Αύριο και πάλι θα πιστεύω πως δεν ξέρω τίποτα για σένα
παρά μόνο το όνομα σου
Όμως υπάρχουν τόσοι πολλοί με το ίδιο όνομα
Εσύ είχες κάτι ξεχωριστό
γι' αυτό σ' αναζήτησα απόψε στο πέλαγος της μοναξιάς μου
ακόμη κι αν δεν σου είπα να έρθεις
Μόνος σου κατάλαβες ότι σε εχω ανάγκη
Μόνος σου κατάλαβες οτι σήμερα δεν μπορω να μείνω μόνη
αλλά ότι χρειάζομαι συντροφιά
Όμως ίσως να μην είχα άλλη επιλογή
Κι εσύ το ίδιο
Ίσως να με λυπήθηκες
αλλά δεν θα μου έκανες τέτοιο κακό γιατί ξέρεις πόσο το μισώ
Κι εσύ δεν με μίσησες ακόμη
όσες φορές κι αν το άκουσες απ' τα δικά μου χείλη
Δεν θέλω να μάθω γιατί είσαι εδώ απόψε
Όπως κι εγώ δεν σου εξηγήσα
δεν απαιτώ να ακούσω τους λόγους σου
Φοβάμαι να μάθω την αλήθεια
Φοβάμαι να ακούσω πολλά
και μέσα σ' αυτά περιλαμβάνετε και η φωνή σου
Οι πρώτες σου λέξεις ότι λυπάσαι που καταλήξαμε έτσι
Φοβάμαι να δω τα δάκρια που θα κυλίσουν απ' τα μάτια σου
φτάνοντας ως τα βάθη της καρδιάς μου γεμίζοντας την και πάλι
με παλιά αισθήματα και ξυπνώντας αναμνήσεις
Φοβάμαι να σ' αντικρύσω πια
Ακόμη κι ο εαυτός μου απομακρύνθηκε απο μένα
Νιώθω ότι χάνω για ακόμη μια φορά τα πάντα
Και δεν φταις εσύ
Σε μισώ...σ' αγαπώ...
Κι όμως δεν κάνεις τίποτα
Μίλα...φώναξε...κοίτα με στα μάτια...
δες πόσο πόνο κουβαλάω...αγκάλιασέ με επιτέλους...
Πώς μπορείς να κάθεσαι και να βλέπεις το κενό ακόμη?
Πες ότι δεν μ' αγάπησες
Πες ότι μ' αγάπησες ελάχιστα
Πες ότι δεν ήταν αρκετά αυτά που σου έδινα
Πες ότι δεν μ' αντεχες άλλο
Πες κάτι που να βγαίνει απ' το βυθό της αλήθειας σου
Δες στην καρδιά σου πόση αγάπη σου έχω δώσει
Έχω χάσει τον υπολογισμό πια
Ποτέ δεν μετρούσα το πόσο
Μετρούσα το πως
Και δεν ήταν αγάπη της επιφάνειας
Τουλάχιστον πιστεύω πως αυτό το κατάλαβες
Αν δεν το κατάλαβες δεν έχει νόημα να είσαι απόψε εδώ
Οι αντοχές μου με εγκαταλείπουν
Ναι σ' έχω ανάγκη
Μα δεν θα το παραδεχτώ σε σένα
Σήμερα μιλούν τα μάτια
και τα δικά σου λένε ¨θέλω¨, ¨πληγώνω¨, ¨αγάπη¨, ¨τώρα¨
Μα δεν νιώθουν τίποτα...μόνο λένε
Και ξέρεις ότι δεν θέλω άλλο λόγια
Θέλω εσένα όπως είμασταν τότε
Μπορείς να γυρίσεις το χρόνο λίγο πίσω και να θυμηθείς?
Να θυμηθείς τότε που είμασταν μαζί
Θυμήσου...
Δεν είμαι παράλογη
Ζήσαμε μαζί...
Πόσο παράλογο σου φαίνεται αυτό...?
Ίσως να ήσουν ο μοναδικός που μου απέμεινε
ο οποίος ξέρει ότι δεν θα του μιλήσω
και να συνεχίζει να μένει δίπλα μου χωρίς να πει κουβέντα
Ίσως να ήσουν εσύ που τελικά δεν ξέρω μόνο το όνομα του
αλλά και κάτι απ' την ψυχή του
Τα αισθήματα που σου είχα δώδει τότε
τα έχεις ακόμη φυλαγμένα ή κατάφερες να τα αποβάλλεις?
Τότε...όταν μιλούσαμε
Όταν ζούσα μόνο για σένα
Όταν σ' αγαπούσα πιο πολύ απ' τον καθένα
Όταν με δεχόσουν
Όταν είμασταν μαζί
Όταν...
Και τώρα?
Τι μας έμεινε...ένα κενό...μια σιωπή...βλέμματα αποφυγής...
νοσταλγια των παλιών και επιθυμία των καινούριων
Και σ' αυτ'α τα καινούρια δεν περιλαμβάνεται το "μαζί"
Μαζί το επιλέξαμε κι αυτό
Ακόμη και τώρα μαζί είμαστε
όμως τόσο χωριστά...
Φεύγω...
Τώρα πια φεύγω εγώ πρώτη
για να μην προλάβεις και το κάνεις πριν από μένα
Και ξέρεις πόσο με πληγώνει να βλέπω ανθρώπους
που αγαπώ να φεύγουν
Και ξέρεις πόσο με πλήγωσες...

Δευτέρα 11 Αυγούστου 2008

Άδεια η θέση δίπλα μου...που είσαι επιτέλους?


Όχι...πάρε τα χέρια σου από πάνω μου...σε συχαίνομαι...
Ακόμη κι αν το σώμα μου διψά για άλλη μια ηδονή...
Ακόμη κι αν νιώθω μια ασταμάτητη έλξη για σένα
η οποία φουντώνει με κάθε δευτερόλεπτο που περνά
Όμως όχι...μην σταματάς...μ' αρέσει...

Μπορεί το σώμα μου να είναι εδώ τώρα μαζί με το δικό σου
Μα η καρδιά μου είναι αλλού...είναι σε κείνον...

Σε εκείνον που τον αγάπησα γι αυτό που ήταν
κι ας έλεγε ότι δεν ήταν τόσο σημαντικός...
Εκείνον που κάθε φορά άνοιγα τα φτερά μου για να τον επισκεφτώ...
Εκείνον που μου απέδειξε οτι δεν υπάρχει το απίθανο
Εκείνον που που σπάνια μου έλεγε ότι μ' αγαπά
Εκείνον που με ρωτούσε συνέχεια ''Μ' αγαπάς?''
Εκείνον που ένιωθα ότι του έδινα λίγα
κι ας του έδινα ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου
Εκείνον που νόμιζα ότι δεν του ήμουν αρκετή
κι ότι του άξιζε κάτι καλύτερο από μένα
Εκείνον που έλεγε ότι υπερβάλλω
Εκείνον που δεν προσπάθησε να με αλλάξει
Εκείνον που έλεγε οτι δεν ζήλευε
κι όμως ζήλευε τον καθένα
Εκείνον που την ώρα μιας σοβαρής συζήτησης
μου έλεγε κάτι άσχετο και με νευρίαζε
Εκείνον που δεν μπορούσα να του κρατήσω μούτρα για πολύ
Εκείνον που μου έλεγε ότι δεν με βαριόταν
κι ας μιλούσαμε για ώρες καθημερινά
Εκείνον που μου έλειπε συνεχώς
Εκείνον που ήθελα να ανακαλύπτω διαρκώς κάτι καινούριο απ' τον εαυτό του
Εκείνον που με εντυπωσίαζε με τον χαρακτήρα του...τον κόσμο του...την ψυχή του...
Εκείνον που τον θαύμαζα
Εκείνον που δεν θα τα πίστευε αν του τα έλεγα όλα αυτά
Εκείνον που θα μου έλεγε '' αλήθεια πιστεύεις πως όλα αυτά είμαι εγω?''
Εκείνον που δεν θέλω να ξεχάσω
Εκείνον που μου χάρισε όμορφες στιγμές
Εκείνον που όταν του μιλούσα απότομα
ή θύμωνα αδικαιολόγητα μαζί του στεναχωριόμουν πολύ
και δάκρια ερχόταν κατευθείαν στα μάτια μου
Εκείνον που μου άρεζε να τον μπερδεύω
Εκείνον που με στεναχωρούσε όταν δεν έκανε εκείνο που ήθελα
Εκείνον που νόμιζε ότι με μια συγνώμη τα διόρθωνε όλα
Εκείνον που προσπαθούσα να του αλλάξω γνώμη
αλλά τις περισσότερες φορές δεν τα κατάφερνα
Εκείνον που με παρηγορούσε τις μέρες της θλίψης
και μου έδινε αισιοδοξία
Εκείνον που όταν μου έλεγε όμορφα λόγια δεν πίστευε ότι μου άρεζαν πραγματικα
Εκείνον που όταν μου έλεγε σ' αγαπώ ένιωθα ότι κάθε φορά το ακούω για πρώτη φορά
Εκείνον που ακόμη κι όταν τον σκεφτόμουν με πλυμμίριζε ευτυχία
Εκείνον που δεν μου ζητούσε τίποτα και του έδινα τα πάντα
Εκείνον που μενει κοντά μου...μέσα μου
Εκείνον που είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου πια...
.............................................................................

Αλήθεια πόση ώρα σου μιλώ για εκείνον?
Κι εσυ, γιατί σταμάτησες να μ' αγγίζεις?
Γιατί σταμάτησες να με φιλάς?
Γιατί δακρύζεις εσυ τώρα?
Γιατί μου γυρνάς την πλάτη και φεύγεις?

Γιατί αγαπάς τόσο εκείνον που δεν αξίζει να είσαι εδώ μ' ένα άψυχο κορμί σαν το δικό μου
Μα διστάζεις να τον αγαπήσεις κι άλλο
Φοβάσαι ότι τον αγαπάς τόσο πολύ που η φράση ''σ' αγαπώ'' βρίσκει την πραγματική της σημασία
Νομίζεις οτι δεν θα σε πιστέψει
και ότι αν του το δείξεις θα σταματήσεις να το νιώθεις
Πήγαινε σε κείνον...
Μην διαλέγεις κορμιά
Διάλεξε ψυχές που σου αναλογούν
Μην διαλέγεις μεθυσμένα σ' αγαπώ
Διάλεξε την ουσία της φράσης
κι ίσως την γνωρίζεις ήδη
Φύγε κοπέλα μου τώρα...
Άσε με να ζω σ΄αυτό τον κόσμο που ξέρω καλά
και μην μου λες πράγματα που έπαψα εδώ και καιρό να αισθάνομαι
Εγώ δεν σου αξίζω
Εκείνος όμως...

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008

Τα μάτια προδώνουν




Είναι αργά το απόγευμα
Μα ο ήλιος παραμένει ψηλά
Ζεσταίνει πιο πολύ τα ιδρωμένα μας κορμιά
Εγώ με την παρέα μου μόλις καταφθάσαμε
Τα πρώτα συγκροτήματα ξεκίνησαν να γρατζουνούν τις κιθάρες τους
δίνοντας ρυθμό στα κεφάλια μας
Μετά από λίγα λεπτά
Εκείνος με τη μοναξιά του κατέφθασε
Στο άκουσμα των τραγουδιών κουνούσε το πόδι του νευρικά
Κάποιες φορές τα μάτια του εγκατέλειπαν τους μουσικούς
που βρίσκονταν πάνω στη σκηνή και κοιτούσε προς διαφορετικές κατευθύνσεις
Ήταν σαν να μετρά τους γύρω του
Σαν να περιμένει ανταπόκριση στα γεμάτα απορία βλέμματά του
Εγώ γελούσα με τους φίλους μου
Εκείνος άναβε ένα ακόμη τσιγάρο και έπινε
Χειροκροτούσε κατά διαστήματα επιβραβεύοντας την προσπάθεια των μουσικών
Που και που σηκωνόταν και ζητούσε απ' τους άλλους αναπτήρα
Ίσως κατά βάθος να έψαχνε κάποιον να του κρατήσει συντροφιά
αυτές τις λίγες ώρες που θα περνούσε εκεί
Όμως έμοιαζε ότι δεν νοιάζεται και ότι απολαμβάνει τη μοναξιά
Μα το βλέμμα του τον πρόδωνε συνεχώς

'' Απολαμβάνεις μοναξιά? ''
''Ναι...βασικά δεν έχω κι άλλη επιλογή''
Επιβεβαίωνε τις σκέψεις μου μ' αυτά τα λόγια
Δεν ρώτησα γιατί δεν έχει άλλη επιλογή...δεν με ενδιέφερε άλλωστε
Το μόνο που ήθελα ήταν να τον πλησιάσω
Να μιλήσω στα άγνωστα μάτια που με κοίταξαν τόσες φορές πριν
σαν να με παρακαλούσαν να του μιλήσω
'' Θέλεις να καθίσω λίγο μαζί σου? ''
''Αν δεν ενοχλεί στην παρέα σου''
Όταν του μιλόυσα τον αγκάλιαζα
Σίγουρα νιώθαμε κι οι δυο μια μυστηριώδες ζεστασιά που πρόσφερε ο ένας στον άλλον
Όταν μου μιλούσε ερχόταν τόσο κοντά που η μύτη του χάιδευε απαλά το αυτί μου
'Ισως σκοπός του ήταν να νιώσω ένα ρίγος να διαπερνά όλο μου το κορμί
Αν είχε αυτή τη πρόθεση ομολογώ πως το κατάφερε Τραγουδούσαμε...μιλούσαμε...γελούσα...κάπνιζε...χαμογελούσε...

Η συναυλία τελείωσε
Ήταν καιρός να πάρει καθένας το δρόμο του
Οι κατευθύνσεις μας αντίθετες...αλλά τι σημασία είχε?
Αρκεί που συναντηθήκαμε μια φορά
Κι αυτή η συνάντηση έγινε στο σταυροδρόμι της μουσικής, της μοναξιάς, της παρέας, της συμπάθειας, της κατανόησης
Αποφάσισα να του μιλήσω για τελευταία φορά
'' Χαρηκαμε πολύ πάντως...στο μέλλον μπορεί να ξανανταμώσουμε''
''Μα αυτό είναι απίθανο''
''Αν ήταν σ' αυτό τον κόσμο κάτι απίθανο τότε δεν θα γνωριζόμασταν ποτέ...μα δεν σου υπόσχομαι τίποτα...άλλωστε ένας άγνωστος είσαι...ένας περαστικός που κατάφερε να μου αφήσει για ανάμνηση ένα χαμόγελο και ένα δείγμα απ' τον εαυτό του...δεν ήθελα τίποτα παραπάνω από σένα...μου αρκεί αυτό...
''Ε τότε χαρήκαμε πολύ...!''

Σάββατο 28 Ιουνίου 2008

Το έξω και το μέσα...αυτοί και εμείς...συνεχείς διαχωρισμός


Ρωτάνε...απαντάμε
Ρωτάνε από αδιαφορία
Απαντάμε από υποχρέωση
Για να φανούμε συμπαθητικοί
ή για να μην ξαναβρεθούμε στη θέση της απάντησης
Κι έτσι δεν ξαναρωτάνε

Πλάθουν τη ζωή τους από δικές τους επιλογές
ή από επιλογές άλλων
Καθένας γνωρίζει για τον εαυτό του
Καθένας μπορεί να ξέρει
ή να μην ξέρει ποιοί λογαριάζουν γι αυτόν
και ποιοί τον καθορίζουν ως άνθρωπο
ή κατά πόσο είναι ανεξάρτητος

Χαμογελούν εξωτερικά
Λένε οτι είναι ευχαριστημένοι από τη μέχρι τώρα πορεία τους
και ότι δεν έχουν παράπονο από τη ζωή τους
Μερικοί απ' αυτούς, αν όχι όλοι, λένε ψέματα
Προσπαθούν να ξεγελάσουν τον εαυτό τους
ή τους άλλους
Προσποιούμαστε τέλεια
Αυτό είναι γεγονός

Όλοι έχουν μυστικά
Όλοι έχουν τη σκοτεινή πλευρά τους από την οποία
κομμάτια της θα παραμείνουν άθεικτα για καιρό
ίσως και για πάντα
Το πάντα κανείς δεν το ξέρει
Γι αυτό το υπολογίζουμε ως το ποτέ

Χαμογελάμε λοιπόν
ακόμη κι αν η ψυχή αιμοραγεί
Κανένας δεν θα το καταλάβει γιατί η ψυχή είναι μέσα...δεν φαίνεται
Όλοι το έξω αναζητούν γιατί φοβούνται να δουν μια ματωμένη ψυχή
Κι έτσι βλέπουν μόνο το χαμόγελο
Πέρνουν αυτό που αναζητούν
Πέρνουν αυτό που τους δίνεις
Και τους δίνεις το χαμόγελο...την αισιοδοξία
Πως λοιπόν απαιτείς να αγγίξει κάποιος την ψυχή σου...?
Να καταλάβει το πραγματικό εγώ σου...?
Να νιώσει τα αισθήματα που έχεις βαθιά κρυμμένα μέσα σου...?
Αφού τους δίνεις πράγματα που ούτε καν σου ανήκουν...

Σάββατο 7 Ιουνίου 2008

Ζήσε...


Ευχαριστω για τις δυο αυτες μερες που μου χαρισες
Ημουν τοσο ευτυχισμενη
Στα χειλη μου ηταν ζωγραφησμενο αυτο το χαμογελο ευτυχιας
και δεν μπορουσε να αποχωρισει
Γιατι ομως σου εκανα εκεινη την ερωτηση?
Διαισθηση...μαλλον οχι...
Μου τα πηρες ολα, ολα οσα μου ειχες δωσει...
Ηταν αρκετη μια μονο προταση σου,
η απαντηση στην καταραμενη ερωτηση μου
Μ' αφησες γυμνη μεσα στη βροχη να περιμενω απεγνωσμενα να βγει ο ηλιος
Μα οχι...συνεχιζει και θα συνεχισει για μερες να ριχνει μπορες εδω
Πρεπει καποιος να με ντυσει
Εγω πια δεν μπορω να κανω τιποτα
Ουτε καν κατι για τον εαυτο μου
Παντα ζουσα για τους αλλους
Οχι πια...
Δεν προκειται να ξαναπω τιποτα σε κανεναν
Δεν προκειται να ρισκαρω ποτε ξανα
Το υποσχομαι...
Οχι πια σε σενα...σε μενα...στον εαυτο μου
Εχω ξεμαθει να ζω με μενα
Παντα ηθελα καποιον κοντα μου
Τωρα πια οχι...θελω το σκοταδι μου
Το εθαψα τοσο καιρο
Καιρος λοιπον να το ξαναβρω
Και ξερω πως ειναι το μονο που θα με περιμενει και θα μ' αγαπα ακομη κι αν το παραμελησα τον τελευταιο καιρο
Χρονια ζουσαμε αγκαλιασμενοι εγω κι αυτο
Μα αποφασισα να το αφησω πισω μου
Και να επιτρεψω τις πρωτες ηλιαχτιδες να εισχωρησουν
απ' τη χαραμαδα που ειχα αφησει στην κλειστη μου πορτα
Μα τωρα πια την εκλεισα τελειως
Οσοι καταφεραν να μπουν...μπηκαν
Αλλους δεν δεχομαι...
Μα νομιζω πως εισαι κι εσυ ενας απ' αυτους που μπηκαν
Ψαχνω μανιασμενα γυρω μου ελπιζοντας να μην σε δω
Μα απ' τους λιγοστους ανθρωπους που υπαρχουν εδω μεσα διακρινω και σενα
Κλεινω τα ματια και το στομα
Κρυβω το προσωπο με τα χερια μου
Δεν θελω να με βλεπεις καρδια μου ετσι
Το ξερω οτι πονας
Μην με πλησιαζεις
Θα κλαψουμε κι οι δυο αγκαλιασμενοι για μας
με φοντο το σκοταδι μου, με φοντο τον ηλιο σου
Θες να ανοιξω την πορτα να βγεις?
Ειναι αποπνικτικη αυτη η ατμοσφαιρα για σενα
Χρειαζεσαι τον ηλιο σου και δεν μπορω να στον στερησω
αλλα ουτε και να στον προσφερω πια
Χρειαζεσαι αγαπη και εδω μεσα ειναι ολα κατεστραμενα
Βγες εξω και ψαξε αυτο που θα σε γιατρεψει
Κοντα μου θα υποφερεις και δεν θελω να σε βουλιαξω
Αρκει που εφτασα εγω στον πατο
Εσυ μπορεις να επιπλευσεις ακομη
Μη μου ζητας να με παρεις μαζι σου για να ξεφυγω, για να με σωσεις
Εκει εξω ειναι αγνωστοι τοποι για μενα
Αυτα τα λιμερια εδω κατω τα γνωριζω καλα
Αλλα δεν θελω να τα μαθεις κι εσυ
Σου αξιζει κατι καλυτερο απ' αυτο
Σου αξιζει κατι καλυτερο απο μενα
Ψαξε το δρομο σου και ακολουθησε τον
Εγω μπορω να δω, μπορω να σε θαυμασω απο εδω κατω
Μη με κοιτας καθως φευγεις
Γυρνα την πλατη σου και τρεξε να σωθεις
Δεν θα σε περιμενω να ερθεις ξανα εδω κατω
Κι αν δω καμια φορα την πορτα μου και παλι να χτυπας
δεν θα σ' ανοιξω γιατι νοιαζομαι για σενα
και ο κοσμος μου, το σκοταδι μου δεν σου αξιζει
Ζησε, αγαπησε και νιωσε την ευτυχια εκει εξω
Μη ρωτας και μη νοιαζεσαι για μενα
Εδω ειμαι ασφαλης και μπορω να αγαπω χωρις περιορισμους και ορια
γιατι εδω μεσα εγω επιλεγω
και επιλεγω να ζω χωρις ορια
Ισως γι αυτο να ζω μονη μου πια γιατι οι αλλοι δεν αντεχουν μια τετοια ζωη.

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008

Μια στιγμή...


Καθε μερα σ' αγαπω ολο και περισσοτερο
Ξερω, δεν νιωθεις το ιδιο με μενα
Παντα ηξερες να κρατας αποσταση απ΄τη γραμμη
που χωριζει την φιλια και την αγαπη
Τιποτα δεν θα ειναι το ιδιο τωρα πια
Τα κατεστρεψα ολα με λιγα μονο λογια

Ακομη πιστευω πως ηταν γραφτο να γνωριστουμε
Δεν ξερω τι πρωτα να παραδεχτω
Γι αυτο ξεπερασα τους αλλους, πριν απο σενα, τοσο γρηγορα
Γιατι υπαρχει καλυτερο και ιδανικοτερο για μενα
Ετσι δεν ελεγες για να με παρηγορησεις?
Μα οταν το σκεφτομαι αυτο,
ενα προσωπο ερχεται στο μυαλο μου
μια μονο ψυχη...η δικη σου

Μιλαω τοση ωρα ασταματητα
Διψω να τα πω ολα
Μακαρι να μπορουσες να τ' ακουσεις
Μακαρι να μπορουσες να αιστανθεις την καθε λεξη
να χτυπαει την καρδια σου
ζητωντας να την κρατησεις αποθηκευμενη μεσα σου
Τα παντα απο μενα θελουν να βρουν καταφυγιο εκει
γιατι μονο εκει ανηκουν...σε σενα
Μην μου πεις να παρω πισω τα συναισθηματα μου
ειναι αδυνατον...
Οτι δινεται δεν επιστρεφεται
Τουλαχιστον η αγαπη μου δεν επιστρεφεται
φυλαξε την, κι αν καμια φορα την χρειαστεις
μπορεις να την βρεις ευκολα
γιατι θα ειναι παντα εκει
Θα σε περιμενει πριν σβησει και το τελευταιο φως
Πριν ανοιξεις τα φτερα
και πεταξεις για αλλους κοσμους καλυτερους
ετσι ακριβως οπως τους ονειρευοσουν
Και γω να ξερεις θα πεταω παντα πλαι σου
Κι ας εχει ξεθωριασει πια το σωμα
Η ψυχη παντα θα ακολουθει

Και ξερω πως θα εισαι ευτυχισμενος
Γιατι θα γνωριζεις οτι καποιος σ' αγαπησε τοσο
που προτιμησε να θυσιαστει για σενα
Ακομη κι αν το καταλαβες αργα
Αλλα ποτε δεν ηταν αργα...



ΥΓ1 3-6-08 ωρα 01.03

ΥΓ2 Καποια στιγμη θα του το δωσω
Καποια στιγμη θα τα μαθει ολα
Αλλα φοβαμαι οτι θα τον χασω
Αχ αν βρει αυτο το blog...

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

Ενα μονοπάτι...ένα τραγούδι...πολλές σκέψεις...


Λαρευω να περπατω στο δρομο
μονος μου τη νυχτα
να ακουω μουσικη
και συγχρονως να τραγουδω δυνατα
χωρις να με νοιαζει τι αποψη θα σχηματισουν για μενα οι αλλοι

σηκωνω το βλεμμα και κοιτω τ' αστρα
ποσο το λατρευω αυτο...ποσο...
και συνεχιζω να περπατω τραγουδωντας
αναζητωντας καμια φορα ενα συναισθημα
που κρυφτηκε βαθια μεσα στην καρδια μου
τα φυλαω ολα εκει
ποσο μπορει να αντεξει...ποσο...

ναι...ειμαι περιεργο ατομο
μα εχω ψυχη ηρεμη...γαληνια...
μα εχω καρδια...γεματη αισθηματα...

μπορω να συνεχισω να περπατω για ωρες στο δρομο των ονειρων
στο δρομο που η ελπιδα και η αισιοδοξια κυριαρχει
στο δρομο που σου χαριζει απλοχερα ονειρα
φυλαξε μου ενα για το τελος
θα το παρω χωρις να σε ψαξω
ξερω οτι κι εσυ αυτο θες

μερικα πραγματα ειναι απαγορευμενα
μερικες λεξεις ειναι καταραμενες
ομως το απαγορευμενο σ' ελκυει περισσοτερο
ομως το απαγορευμενο προσπαθουμε να πλησιασουμε
να το αγγιξουμε
να γευτουμε εστω και λιγο τη γοητεια του
μετα ολα χανονται σαν να μην υπηρξαν ποτε
αληθεια υπηρξαν?
αληθεια υπηρξες ποτε?


ΥΓ1 1-4-08 ωρα 22.11

Σάββατο 31 Μαΐου 2008

Aπέραντο μαύρο...


Μ' αρεσει να καθομαι μονη μου στο σκοταδι...
ολομοναχη...
οχι δεν φοβαμαι...γιατι να φοβηθω αλλωστε?
τωρα πια εμαθα να ζω εδω...
δεν ακουγετε τιποτα...
κοιτα γυρω σου...ολα φαινονται τοσο ωραια εδω...
φαινονται πραγματικα...
μπορω να σκεφτω...μπορω να νιωσω...μπορω να ηρεμισω...
χαμογελαω...με βλεπεις?
δεν μπορω...
αγγιξε με...θα καταλαβεις πως νιωθω...

σημερα η ψυχη μου μελαγχολει...
ειναι καλα ομως, υγιης...

χανομαι...μην μ' αφησεις
κρατα με...μην με χασεις
ειμαι μαζι σου...μην φοβασαι

η ψυχη μου διπλα στη δικη σου
το μαυρο σου διπλα στο δικο μου
το σκοταδι μου διπλα στο δικο σου


ΥΓ1 31-3-08 ωρα 01.07

Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

Καταθέτω...

Κάποτε με είχε ρωτήσει κάποιος γιατί σταμάτησα να μιλάω...
Του απάντησα ότι φοβόμουν να πω τα προβλήματα και τις ανυσηχίες στους φίλους μου γιατί και εκείνοι έχουν να αποφασίσουν και να σκεφτούν πάρα πολλά και δεν θέλω να τους γίνομαι βάρος.
Όμως, γνωρίζω ότι, εκείνοι θα με υποστηρίξουν σε ότι κι αν τους πω και θα προσπαθήσουν να με βοηθήσουν αλλά το αποφεύγω γιατί καταννοώ και τη δική τους θέση και δεν θέλω να φέρομαι εγωιστικά.
Εκείνος μου απάντησε ξανά λέγοντας μου να αρχίσω να μιλώ σε αγνώστους...
Δεν ξέρω αν θα ακούσει κανένας τη φωνή μου αλλά είναι μια λύση για μένα...