Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008

Ησυχία...?


Θέλω να ακούγετε μονάχα η αναπνοή μου και τίποτα άλλο
Μόνο να νιώθω θέλω
Την μοναξιά...
Θέλω να μείνω για λίγο έτσι
Να ηρεμήσει το μυαλό μου
Κι εσύ που ήρθες ακάλεστος εδώ μη μου μιλάς
Αν θες κοίταμε και προσπάθησε να με νιώσεις
Δεν ζητώ κατανόηση...συμπαράσταση επιθώ
Αλλά όχι λόγια...
Φαντάζουν τόσο ψεύτικα μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής
Ειλικρινά δεν θέλω να σ' ακούσω απόψε
Και ξέρεις πόσο μ' άρεζε να ακούω την φωνή σου
να σ' ακούω να μου μιλάς
Μα τώρα θέλω σιωπή κι από σένα
Θέλω μόνο να σε νιώσω κοντά μου
Και ξέρω ότι θα μου κάνεις κι αυτή τη χάρη
Κι ας μην καταλαβαίνεις τον λόγο
Απλά δέξου με...
Μόνο για σήμερα
Αύριο και πάλι θα πιστεύω πως δεν ξέρω τίποτα για σένα
παρά μόνο το όνομα σου
Όμως υπάρχουν τόσοι πολλοί με το ίδιο όνομα
Εσύ είχες κάτι ξεχωριστό
γι' αυτό σ' αναζήτησα απόψε στο πέλαγος της μοναξιάς μου
ακόμη κι αν δεν σου είπα να έρθεις
Μόνος σου κατάλαβες ότι σε εχω ανάγκη
Μόνος σου κατάλαβες οτι σήμερα δεν μπορω να μείνω μόνη
αλλά ότι χρειάζομαι συντροφιά
Όμως ίσως να μην είχα άλλη επιλογή
Κι εσύ το ίδιο
Ίσως να με λυπήθηκες
αλλά δεν θα μου έκανες τέτοιο κακό γιατί ξέρεις πόσο το μισώ
Κι εσύ δεν με μίσησες ακόμη
όσες φορές κι αν το άκουσες απ' τα δικά μου χείλη
Δεν θέλω να μάθω γιατί είσαι εδώ απόψε
Όπως κι εγώ δεν σου εξηγήσα
δεν απαιτώ να ακούσω τους λόγους σου
Φοβάμαι να μάθω την αλήθεια
Φοβάμαι να ακούσω πολλά
και μέσα σ' αυτά περιλαμβάνετε και η φωνή σου
Οι πρώτες σου λέξεις ότι λυπάσαι που καταλήξαμε έτσι
Φοβάμαι να δω τα δάκρια που θα κυλίσουν απ' τα μάτια σου
φτάνοντας ως τα βάθη της καρδιάς μου γεμίζοντας την και πάλι
με παλιά αισθήματα και ξυπνώντας αναμνήσεις
Φοβάμαι να σ' αντικρύσω πια
Ακόμη κι ο εαυτός μου απομακρύνθηκε απο μένα
Νιώθω ότι χάνω για ακόμη μια φορά τα πάντα
Και δεν φταις εσύ
Σε μισώ...σ' αγαπώ...
Κι όμως δεν κάνεις τίποτα
Μίλα...φώναξε...κοίτα με στα μάτια...
δες πόσο πόνο κουβαλάω...αγκάλιασέ με επιτέλους...
Πώς μπορείς να κάθεσαι και να βλέπεις το κενό ακόμη?
Πες ότι δεν μ' αγάπησες
Πες ότι μ' αγάπησες ελάχιστα
Πες ότι δεν ήταν αρκετά αυτά που σου έδινα
Πες ότι δεν μ' αντεχες άλλο
Πες κάτι που να βγαίνει απ' το βυθό της αλήθειας σου
Δες στην καρδιά σου πόση αγάπη σου έχω δώσει
Έχω χάσει τον υπολογισμό πια
Ποτέ δεν μετρούσα το πόσο
Μετρούσα το πως
Και δεν ήταν αγάπη της επιφάνειας
Τουλάχιστον πιστεύω πως αυτό το κατάλαβες
Αν δεν το κατάλαβες δεν έχει νόημα να είσαι απόψε εδώ
Οι αντοχές μου με εγκαταλείπουν
Ναι σ' έχω ανάγκη
Μα δεν θα το παραδεχτώ σε σένα
Σήμερα μιλούν τα μάτια
και τα δικά σου λένε ¨θέλω¨, ¨πληγώνω¨, ¨αγάπη¨, ¨τώρα¨
Μα δεν νιώθουν τίποτα...μόνο λένε
Και ξέρεις ότι δεν θέλω άλλο λόγια
Θέλω εσένα όπως είμασταν τότε
Μπορείς να γυρίσεις το χρόνο λίγο πίσω και να θυμηθείς?
Να θυμηθείς τότε που είμασταν μαζί
Θυμήσου...
Δεν είμαι παράλογη
Ζήσαμε μαζί...
Πόσο παράλογο σου φαίνεται αυτό...?
Ίσως να ήσουν ο μοναδικός που μου απέμεινε
ο οποίος ξέρει ότι δεν θα του μιλήσω
και να συνεχίζει να μένει δίπλα μου χωρίς να πει κουβέντα
Ίσως να ήσουν εσύ που τελικά δεν ξέρω μόνο το όνομα του
αλλά και κάτι απ' την ψυχή του
Τα αισθήματα που σου είχα δώδει τότε
τα έχεις ακόμη φυλαγμένα ή κατάφερες να τα αποβάλλεις?
Τότε...όταν μιλούσαμε
Όταν ζούσα μόνο για σένα
Όταν σ' αγαπούσα πιο πολύ απ' τον καθένα
Όταν με δεχόσουν
Όταν είμασταν μαζί
Όταν...
Και τώρα?
Τι μας έμεινε...ένα κενό...μια σιωπή...βλέμματα αποφυγής...
νοσταλγια των παλιών και επιθυμία των καινούριων
Και σ' αυτ'α τα καινούρια δεν περιλαμβάνεται το "μαζί"
Μαζί το επιλέξαμε κι αυτό
Ακόμη και τώρα μαζί είμαστε
όμως τόσο χωριστά...
Φεύγω...
Τώρα πια φεύγω εγώ πρώτη
για να μην προλάβεις και το κάνεις πριν από μένα
Και ξέρεις πόσο με πληγώνει να βλέπω ανθρώπους
που αγαπώ να φεύγουν
Και ξέρεις πόσο με πλήγωσες...