Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

21-5-2011




Σβήνω τα φώτα
Κάθομαι δίπλα στο παράθυρο
Από την μια βλέπω τον δρόμο
κι από την άλλη σκιές
Σιωπή..
Ατέλειωτη σιωπή
Εκείνες τις στιγμές νιώθω πως ο χρόνος σταματάει
Όλες οι καρδιές του κόσμου χτυπάνε συγχρονισμένα
Και ο πόνος γίνεται ένας με τη χαρά
Πόνος..
Όλοι στέκονται ο ένας δίπλα στον άλλον..σιωπηλοί
Κλαίνε σε μια γωνιά..μόνοι
Μάτια δακρυσμένα παντού
Μες στο σκοτάδι κρύβονται κι αυτά
Μόνο οι ήχοι ακούγονται
Τα αναφιλητά και οι σπασμένες φωνές
Όπως κάποτε ακουγόταν η μουσική..δυνατά
Εκείνοι οι δίσκοι δεν θα παίξουν ξανά
Άλλωστε "είναι η μόνη κληρονομιά μου"
Σήμερα πέθανε ένα μέρος της μουσικής
Πάει στη μεγάλη παρέα εκεί πάνω
Και έφυγε με χαμόγελο
Χωρίς καμία προειδοποίηση
Γιατί σ' αυτό τον κόσμο υπάρχουν
"ταξιδευτές που η ζωή δεν τους χωράει"
Ζωή μ' έκανες να φοβάμαι να σε ζήσω
Όμως εκείνος δεν φοβόταν τίποτα
Γι αυτό έφυγε νέος
Μην κλαίτε ρε
Κοιτάξτε τον ουρανό κι ακούστε το καινούριο ανέκδοτο του
Και γελάστε γαμώτο...γελάστε
Για τον δικό μας γελαστό άνθρωπο, τον <<κουμπάρο>> όλων,
τον μουσικό, τον άνθρωπο που δεν έδινε δεκάρα για το θάνατο
..Μ' ένα χαμόγελο,μ' ένα τσιγάρο, μ' ένα ποτήρι ουίσκι και μπαγκέτες στα χέρια
Για τον coco κλαις..;
The day that music died...21-5-11