Κυριακή 24 Αυγούστου 2014




Έτσι έφυγαν τα καλοκαίρια της ζωής μου. 
Αθόρυβα.. 
Πατώντας με τις μύτες στις άκρες των βοτσάλων 
σε μια θάλασσα ερημική για χρόνια. 
Μόνο το κύμα χτυπούσε τους αστραγάλους μου 
για να δίνει ρυθμό στους χτύπους της καρδιάς μου.


Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014

For my Demons




Επέστρεψαν οι δαίμονες
Ακούω τον ψίθυρο τους
Νιώθω την αύρα τους
Πίσω μου.. Μπροστά μου.. Δίπλα μου
Βρίσκονται παντού 
Προχωράω ανάμεσά τους
Με αγγίζουν κι η παγωνιά διαπερνάει το κορμί μου
Κι εγώ απλά παρακολουθώ το χορό τους
Στοιχειώνουν τον εαυτό μου
Αλλά γιατί ξέχασαν να πάρουν μαζί τους τη λήθη;
Αλήθεια, μπορεί να βρει εκεί ένα καταφύγιο αυτή η ψυχή;
Κι έτσι αφήνομαι στις σκιές 
Ας με πάρουν.. Ας με ταξιδέψουν.. Ας με ξεσκίσουν
Αφήνομαι κ βυθίζομαι
Δεν υπάρχει πια μέρος για μας
Τώρα με λευκό μυαλό και σκοτεινή ψυχή, τριγυρνάμε
Μην μας φοβάστε
Είμαστε ακίνδυνοι
Με τις σκιές να είστε προσεκτικοί
Σας ταξιδεύουν στα βάθη της πιο σκοτεινής σας μνήμης
Πάρτε τις απ' το χέρι
και πάτε μια βόλτα ανάμεσα σε ζωή και θάνατο
Παραδοθείτε αλλά μην κλείσετε τα μάτια
Αλλιώς, το ταξίδι χωρίς επιστροφή 
βρίσκεται στις άκρες των βλεφάρων σας.

Σάββατο 17 Μαΐου 2014

Grey




Τις τελευταίες μέρες ήταν άσχημα
Αλλά το πάλευε πολύ
Κάθε δυο ώρες, έπρεπε να πιει νερό ή γάλα
Την Πέμπτη, βλέπω το ρολόι στις 00.45 και
ήθελα, αυτή τη φορά, να το ταΐσω πιο νωρίς
Αλλά η ανάσα του ήταν πιο βαριά
Μόνο τότε κατάλαβα ότι έρχεται το τέλος
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, είχα μια ελπίδα ότι θα τα καταφέρει 

Κάθισα κοντά του, έπιασα τα μπροστινά του ποδαράκια
κ άρχισα να του μιλάω, προσπαθώντας να του δώσω κουράγιο
Στην αρχή, τινάχτηκε λίγο κ μετά ηρέμησε πάλι
Ανέπνεε με δυσκολία
Και μετά έβγαλε μια βαθιά και αργή αναπνοή
..αυτή ήταν η τελευταία
Προσπάθησα να του κλείσω τα ματάκια και το στόμα,
χωρίς αποτέλεσμα
Έτσι έφυγε..
Αυτές ήταν οι τελευταίες στιγμές του Γκρεούλη μου..

" Ο γατογιός μου "

Ο γάτος που δεν είχε φωνή και μόνο όταν πόνεσε την ακούσαμε
Ο γάτος με το μισοφέγγαρο στην κορυφή του κεφαλιού του
Που δεν έφευγε ποτέ από την αγκαλιά
Που τα βράδυα κοιμόταν στα πόδια μου
και το πρωί ερχόταν και καθόταν στο στέρνο μου

για τα πρωινά του χαδάκια
Που έσπρωχνε με το πρόσωπό του, το δικό σου, για να πας προς τα πίσω
και να χαϊδευτεί στο πηγούνι σου
Με το δυνατό γουργούρισμα, που μόνο όταν κοιμόταν σταματούσε
Που όταν ήταν πιο μικρός και τον χάιδευες, κουνούσε την ουρά του από χαρά
Που όταν καθόμουν στον υπολογιστή,
ερχόταν τρέχοντας, 
τέντωνε τα μπροστινά του πόδια στην καρέκλα μου,
έχοντας μισόκλειστα μάτια 
και πηδούσε πάνω μου για τα χαδάκια του

Που κοιμόταν πίσω από το πληκτρολόγιο και το είχε για μαξιλάρι του
Που όταν μαγείρευες, καθόταν από μακριά και σε παρακολουθούσε
Όταν έπλυνες πιάτα, καθόταν δίπλα κι έπαιζε με το νερό
Όταν έτρωγα, καθόταν πάντα στο παράθυρο
που είναι δίπλα στη θέση μου στο τραπέζι

κ ακουμπούσε το πρόσωπο του στο τζάμι για να του δώσω το "σνακ" του
Όταν δεν είχε διάθεση πήγαινε να κοιμηθεί στο συρτάρι κάτω από τον καναπέ
Που είχε για "μαμά" του ένα αρκουδάκι, ίδιο χρώμα με το δικό του
Όταν έκανε τα "βαθιά του νανάκια" και το χάιδευες,
γυρνούσε το κεφάλι και τέντωνε μόνο τα πίσω πόδια

Που έτρωγε μακαρόνια μόνο με κέτσαπ
Που έτρωγε όλα τα φαγητά και τώρα τον παρακαλούσα να πιει μια γουλιά νερό
Ο αδερφός μου, πάντα έλεγε χαριτολογώντας "Που είναι ο χοντρός; "
κ πάντα του απαντούσα "Δεν είναι ο χοντρός, είναι το Γκρεούλη"
Που όταν έβλεπε οτιδήποτε να πετάει, το κυνηγούσε, "ο κυνηγός μας"
"Αυτός δεν είναι ένας συνηθισμένος γάτος...είναι original" , έλεγα
Που όταν τον έπαιρνες αγκαλιά και περπατούσες,
κοιτούσε αριστερά κ δεξιά 
κι απολάμβανε τη βόλτα του

Που όταν ασχολιόσουν με κάτι άλλο,
καθόταν μπροστά για να του δώσεις σημασία

Ήθελε τα "αποκλειστικά του"
Που όταν του μιλούσες, καθόταν και σε κοιτούσε με προσοχή
μ αυτά τα κίτρινα ματάκια του,

σαν να καταλάβαινε τι του έλεγες
Που πηδούσε πάνω στο κομοδίνο μου κ άνοιγε μόνος του
το κουτί με τα λαστιχάκια μου,
έπαιρνε ένα κι έφευγε τρέχοντας για να πάει να παίξει

Που στεκόταν στο παράθυρο κ κοιτούσε έξω για ώρα, "ο παρατηρητής μας"
Που έβγαινε με φόρα έξω, είτε έβρεχε είτε φυσούσε
Δεν φοβόταν ποτέ
Που με ξυπνούσε στις 6 η ώρα το πρωί,
πηδώντας πάνω στο μαξιλάρι μου, κάνοντας τον γύρο του κρεβατιού
και ξανά το ίδιο μέχρι να σηκωθώ
και να τον ταΐσω ή να τον βγάλω έξω

Που ακουμπούσε στον τοίχο και τέντωνε τα πίσω πόδια
για να τον χαϊδέψεις πάνω από την ουρά
Που όταν ήταν κλειστή η πόρτα μου,
περίμενε απ έξω, μέχρι ν' ανοίξει κάποιος, για να έρθει σε μένα

Όταν αργούσα να ξυπνήσω, η μαμά άνοιγε λίγο την πόρτα
και τον έστελνε "απεσταλμένο" ,

για να με ξυπνήσει
Και στις πιο μεγάλες μοναχικές μου μέρες,
ερχόταν στην αγκαλιά μου, το έσφιγγα πάνω μου
και του έλεγα "Αν δεν είχα ρε Γκρεούλη και σένα να μου κάνεις παρέα.."

Όπως λέει το τραγούδι.." Να λέω τον πόνο μου στις γάτες"
Κι αυτό με τα χαδάκια του στο πηγούνι μου,
με τα νάζια του και το γουργούρισμα του,

μου άλλαζε την διάθεση

Και τώρα το σπίτι είναι τόσο άδειο

Όπως και η αγκαλιά μου
Τον αγαπούσα πολύ

Ήταν ο πιο χαδιάρης, χαριτωμένος κι αθώος γάτος
Δεν ήταν ένας απλός γάτος, ήταν το ανθρωπάκι μου
Το Γκρεούλη μου...
Θα μου λείψεις τόσο πολύ ρε φιλαράκι..


15-5-14 

Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

Depths of Nothingness



Χθες, επέστρεψαν όλες οι σκέψεις 
Όλα τα συναισθήματα 
Ξεχείλισαν
Σήμερα, ξαναγύρισε το τίποτα.
Φυλακισμένη σε μια δίνη 
που καταπίνει τα πάντα,
ακόμα και το κενό μέσα μου. 
Πιο άδεια από ποτέ σήμερα.
Πιο διαφανής..

Σάββατο 3 Μαΐου 2014

Leaving Pieces



Είναι κάτι βράδια 
Ευλογημένα..
Απ' αυτά της μοίρας
Που κάνεις το βήμα 
 παρόλο που το πόδι σου τρέμει. 
Που λες μια λέξη 
 παρόλο που το στόμα σου αρνείται. 
Που κλείνεις τα μάτια κι αναπνέεις βαθιά. 
Αυτή τη στιγμή, που θα ήθελες να δώσεις, 
τη πνοή σου σε κάποιον,
που του στέρησες μια λέξη κι ένα βήμα 
 ..πλάι σου..



Σάββατο 26 Απριλίου 2014

Η στάχτη των μελλούμενων



Πλησιάζει η ώρα της τελικής αναμέτρησης
Πλησιάζει η ώρα, που η μοίρα
θα σταματήσει τα παιχνιδάκια της
και θα μας επιστρέψει να συναντηθούμε ξανά.
Και τότε, μ' ένα κοίταγμα μου και χωρίς καμία λέξη
θα καταλάβεις τα πάντα.
Ότι σε περίμενα πάντα
Ότι σε θυμόμουν πάντα
Ότι σ' αγαπούσα πάντα
Αντί γι αυτό όμως, απλά θα κοιταχτούμε,
θα δώσουμε τα χέρια
και θα αρθρώσουμε τις πρώτες λέξεις
Τυπικές...ψεύτικες,
που θα απέχουν από την αλήθεια.
Αυτή φαίνεται μόνο στα μάτια.
Μετά θα χωριστούμε πάλι
Για μια αιωνιότητα
Και θα πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλον και στην επόμενη ζωή
Χωρίς να παραδεχτούμε ποτέ
αυτό που καίει το μέσα μας
Θα καούμε, μένοντας ανεκπλήρωτοι
στους αιώνες των αιώνων.

Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Living in the rain



Κι έβρεχε...
Όλο το βράδυ έβρεχε..τ' όνομά σου
Ένα - ένα γράμμα
Μια - μια συλλαβή
Ξανά και ξανά
Ώσπου να μάθω να σε λέω
σωστά και δυνατά
Πάντα στους ψιθύρους σ' έκρυβα
Πάντα στις σκιές
Πάντα στις ενοχές
Πίσω απ' τα φώτα
Κάτω απ' τη βροχή
Να σε παρασέρνει
Και τ' όνομά σου να κυλάει παντού
Στις σταγόνες
Στα δάχτυλα μου
Στα βλέφαρα μου
Μέσα μου..
Βαθιά μέσα μου
Να μην μπορώ να σε ξεριζώσω ποτέ
Εγώ κι εσύ
και το μόνο που να μας χωρίζει να είναι
μια ανάσα.. ένα βήμα..
ένα δάκρυ.. μια λέξη..
ο κόσμος ολόκληρος

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Στο όνομα του "φωτός"





Εγώ δεν είμαι για να συναναστρέφομαι με φωτεινές ψυχές
Τη δική μου, την παρέδωσα στο σκοτάδι

κ ποτέ δεν ζήτησα τα κλειδιά πίσω
Πάντα τα κομμάτια μου θ' ανήκουν εκεί
Μια μικρή κόλαση περικυκλωμένη από τριαντάφυλλα
για να φέρνει τη ψευδαίσθηση του παραδείσου
Μόνο που τα τριαντάφυλλα έσταζαν αίμα..

Παραδόθηκα σε λάθος χέρια
Μ' έθαψαν τόσο βαθιά
Άρχισαν να με ταΐζουν χώμα κ στάχτη
κ παρ' όλη την αρχική επίμονη άρνησή μου,
τελικά μου άρεσε η γεύση
Δεν σας κατηγορώ πια
Συνήθισα..
κ όποιος τολμάει να με τραβήξει από κει
είτε παρασύρεται είτε φεύγει τρέχοντας
γιατί κανένας δεν μπορεί να υπερβεί τον εαυτό μου
αφού ούτε εγώ δεν το κάνω πια
Μα δεν παραπονιέμαι
Έχει και ο κάτω κόσμος την ομορφιά του
Μια περίεργη ψυχρή ομορφιά..
γεμάτη πάθος κ παγίδες
Αυτοκαταστρέφομαι
μα έπαψα πια να ψάχνω για σωτήρες
Περπάτα όσο είναι να περπατήσεις μαζί μου
και μετά εγώ η ίδια θα σου δείξω το δρόμο της διαφυγής
Μόνο μην μείνεις πολύ και σ' ερωτευτώ αληθινά
Τη βάψαμε και οι δυο..
στο όνομα του φωτός
Μετά η καταστροφή γίνετε πιο σκληρή, πιο βάναυση
Έμαθα να με φροντίζω αλλά και να επιτίθεμαι στα αγρίμια
Επιβίωσα μόνη ανάμεσα στα τέρατα
Μα έγινα άκαρδη
Γι αυτό σου λέω μην μείνεις πολύ
Φύγε πριν έρθει η ώρα
Δεν αντέχω να μαζέψω και τα δικά σου κομμάτια από το πάτωμα
χτίζοντας ψηλότερο το τείχος μου
Ούτως η άλλως την έμαθα καλά τη μοναξιά στο σκοτάδι
Τολμώ να πω πως την αγάπησα περισσότερο από κάθε άντρα
Κι ας κρυβόταν πάντα ένα πρόσωπο πίσω από αυτήν.

Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2014

" Five years, stuck on my eyes "




Μου είχε λείψει η θάλασσα του χειμώνα.. Μάζευα με μανία το νερό σ' ένα μπουκάλι.. λες και ήθελα να φυλακίσω ολόκληρη τη θάλασσα. Μωρό μου, αν δεν βουτήξεις στα βαθιά, δεν μπορείς να μαζεύεις στάλα στάλα από τη στεριά. Κι είχε κι αυτό το κρύο αεράκι που έφερνε αναμνήσεις από μακριά, ψιθυριστά στ' αυτί σου. Κι εσύ έριχνες τις πέτρες προσπαθώντας να σκοτώσεις ακαριαία τις θύμισες. Το κύμα έσκαγε σαν τους λυγμούς τις φωνής σου.. και μετά τραγουδούσες μελωδίες άγνωστες. Και χαμογελούσα δίχως να δίνω σημασία στη φαλτσαρισμένη πορεία.. σαν να κάνεις κι άλλο χώρο στην ψυχή σου να δεχτεί ένα ακόμα φάλτσο. Κι αυτές οι πατημασιές των γλάρων.. ταξιδιάρικα πουλιά.. σαν τις ψυχές μας.. πότε δω... πότε κει.. ηρεμία δεν έχουν. Τελικά, κουνάνε τις φτερούγες τους αργά αλλά περήφανα, όπως οι βλεφαρίδες των ματιών σου. Κι εκείνο το βλέμμα.. το φευγάτο, σαν την κίνηση των γλάρων, απομακρυνόταν από τα μάτια μου.. χάνονταν στον ορίζοντα χωρίς την υπόσχεση της επιστροφής.. όσο κι αν καρτερούσα. Και τώρα μένει η ερημιά της θάλασσας κ η ψυχή μου να τρεμοπαίζει.. από την νοσταλγική χαρά της επίσκεψης ως την απεγνωσμένη αναζήτηση της λήθης.. Αλλά να μωρέ ήταν που βρέθηκα ξανά στην θάλασσά σου και πως να το ξεχάσω;


3-1-14