Σάββατο 28 Ιουνίου 2008

Το έξω και το μέσα...αυτοί και εμείς...συνεχείς διαχωρισμός


Ρωτάνε...απαντάμε
Ρωτάνε από αδιαφορία
Απαντάμε από υποχρέωση
Για να φανούμε συμπαθητικοί
ή για να μην ξαναβρεθούμε στη θέση της απάντησης
Κι έτσι δεν ξαναρωτάνε

Πλάθουν τη ζωή τους από δικές τους επιλογές
ή από επιλογές άλλων
Καθένας γνωρίζει για τον εαυτό του
Καθένας μπορεί να ξέρει
ή να μην ξέρει ποιοί λογαριάζουν γι αυτόν
και ποιοί τον καθορίζουν ως άνθρωπο
ή κατά πόσο είναι ανεξάρτητος

Χαμογελούν εξωτερικά
Λένε οτι είναι ευχαριστημένοι από τη μέχρι τώρα πορεία τους
και ότι δεν έχουν παράπονο από τη ζωή τους
Μερικοί απ' αυτούς, αν όχι όλοι, λένε ψέματα
Προσπαθούν να ξεγελάσουν τον εαυτό τους
ή τους άλλους
Προσποιούμαστε τέλεια
Αυτό είναι γεγονός

Όλοι έχουν μυστικά
Όλοι έχουν τη σκοτεινή πλευρά τους από την οποία
κομμάτια της θα παραμείνουν άθεικτα για καιρό
ίσως και για πάντα
Το πάντα κανείς δεν το ξέρει
Γι αυτό το υπολογίζουμε ως το ποτέ

Χαμογελάμε λοιπόν
ακόμη κι αν η ψυχή αιμοραγεί
Κανένας δεν θα το καταλάβει γιατί η ψυχή είναι μέσα...δεν φαίνεται
Όλοι το έξω αναζητούν γιατί φοβούνται να δουν μια ματωμένη ψυχή
Κι έτσι βλέπουν μόνο το χαμόγελο
Πέρνουν αυτό που αναζητούν
Πέρνουν αυτό που τους δίνεις
Και τους δίνεις το χαμόγελο...την αισιοδοξία
Πως λοιπόν απαιτείς να αγγίξει κάποιος την ψυχή σου...?
Να καταλάβει το πραγματικό εγώ σου...?
Να νιώσει τα αισθήματα που έχεις βαθιά κρυμμένα μέσα σου...?
Αφού τους δίνεις πράγματα που ούτε καν σου ανήκουν...

Σάββατο 7 Ιουνίου 2008

Ζήσε...


Ευχαριστω για τις δυο αυτες μερες που μου χαρισες
Ημουν τοσο ευτυχισμενη
Στα χειλη μου ηταν ζωγραφησμενο αυτο το χαμογελο ευτυχιας
και δεν μπορουσε να αποχωρισει
Γιατι ομως σου εκανα εκεινη την ερωτηση?
Διαισθηση...μαλλον οχι...
Μου τα πηρες ολα, ολα οσα μου ειχες δωσει...
Ηταν αρκετη μια μονο προταση σου,
η απαντηση στην καταραμενη ερωτηση μου
Μ' αφησες γυμνη μεσα στη βροχη να περιμενω απεγνωσμενα να βγει ο ηλιος
Μα οχι...συνεχιζει και θα συνεχισει για μερες να ριχνει μπορες εδω
Πρεπει καποιος να με ντυσει
Εγω πια δεν μπορω να κανω τιποτα
Ουτε καν κατι για τον εαυτο μου
Παντα ζουσα για τους αλλους
Οχι πια...
Δεν προκειται να ξαναπω τιποτα σε κανεναν
Δεν προκειται να ρισκαρω ποτε ξανα
Το υποσχομαι...
Οχι πια σε σενα...σε μενα...στον εαυτο μου
Εχω ξεμαθει να ζω με μενα
Παντα ηθελα καποιον κοντα μου
Τωρα πια οχι...θελω το σκοταδι μου
Το εθαψα τοσο καιρο
Καιρος λοιπον να το ξαναβρω
Και ξερω πως ειναι το μονο που θα με περιμενει και θα μ' αγαπα ακομη κι αν το παραμελησα τον τελευταιο καιρο
Χρονια ζουσαμε αγκαλιασμενοι εγω κι αυτο
Μα αποφασισα να το αφησω πισω μου
Και να επιτρεψω τις πρωτες ηλιαχτιδες να εισχωρησουν
απ' τη χαραμαδα που ειχα αφησει στην κλειστη μου πορτα
Μα τωρα πια την εκλεισα τελειως
Οσοι καταφεραν να μπουν...μπηκαν
Αλλους δεν δεχομαι...
Μα νομιζω πως εισαι κι εσυ ενας απ' αυτους που μπηκαν
Ψαχνω μανιασμενα γυρω μου ελπιζοντας να μην σε δω
Μα απ' τους λιγοστους ανθρωπους που υπαρχουν εδω μεσα διακρινω και σενα
Κλεινω τα ματια και το στομα
Κρυβω το προσωπο με τα χερια μου
Δεν θελω να με βλεπεις καρδια μου ετσι
Το ξερω οτι πονας
Μην με πλησιαζεις
Θα κλαψουμε κι οι δυο αγκαλιασμενοι για μας
με φοντο το σκοταδι μου, με φοντο τον ηλιο σου
Θες να ανοιξω την πορτα να βγεις?
Ειναι αποπνικτικη αυτη η ατμοσφαιρα για σενα
Χρειαζεσαι τον ηλιο σου και δεν μπορω να στον στερησω
αλλα ουτε και να στον προσφερω πια
Χρειαζεσαι αγαπη και εδω μεσα ειναι ολα κατεστραμενα
Βγες εξω και ψαξε αυτο που θα σε γιατρεψει
Κοντα μου θα υποφερεις και δεν θελω να σε βουλιαξω
Αρκει που εφτασα εγω στον πατο
Εσυ μπορεις να επιπλευσεις ακομη
Μη μου ζητας να με παρεις μαζι σου για να ξεφυγω, για να με σωσεις
Εκει εξω ειναι αγνωστοι τοποι για μενα
Αυτα τα λιμερια εδω κατω τα γνωριζω καλα
Αλλα δεν θελω να τα μαθεις κι εσυ
Σου αξιζει κατι καλυτερο απ' αυτο
Σου αξιζει κατι καλυτερο απο μενα
Ψαξε το δρομο σου και ακολουθησε τον
Εγω μπορω να δω, μπορω να σε θαυμασω απο εδω κατω
Μη με κοιτας καθως φευγεις
Γυρνα την πλατη σου και τρεξε να σωθεις
Δεν θα σε περιμενω να ερθεις ξανα εδω κατω
Κι αν δω καμια φορα την πορτα μου και παλι να χτυπας
δεν θα σ' ανοιξω γιατι νοιαζομαι για σενα
και ο κοσμος μου, το σκοταδι μου δεν σου αξιζει
Ζησε, αγαπησε και νιωσε την ευτυχια εκει εξω
Μη ρωτας και μη νοιαζεσαι για μενα
Εδω ειμαι ασφαλης και μπορω να αγαπω χωρις περιορισμους και ορια
γιατι εδω μεσα εγω επιλεγω
και επιλεγω να ζω χωρις ορια
Ισως γι αυτο να ζω μονη μου πια γιατι οι αλλοι δεν αντεχουν μια τετοια ζωη.

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008

Μια στιγμή...


Καθε μερα σ' αγαπω ολο και περισσοτερο
Ξερω, δεν νιωθεις το ιδιο με μενα
Παντα ηξερες να κρατας αποσταση απ΄τη γραμμη
που χωριζει την φιλια και την αγαπη
Τιποτα δεν θα ειναι το ιδιο τωρα πια
Τα κατεστρεψα ολα με λιγα μονο λογια

Ακομη πιστευω πως ηταν γραφτο να γνωριστουμε
Δεν ξερω τι πρωτα να παραδεχτω
Γι αυτο ξεπερασα τους αλλους, πριν απο σενα, τοσο γρηγορα
Γιατι υπαρχει καλυτερο και ιδανικοτερο για μενα
Ετσι δεν ελεγες για να με παρηγορησεις?
Μα οταν το σκεφτομαι αυτο,
ενα προσωπο ερχεται στο μυαλο μου
μια μονο ψυχη...η δικη σου

Μιλαω τοση ωρα ασταματητα
Διψω να τα πω ολα
Μακαρι να μπορουσες να τ' ακουσεις
Μακαρι να μπορουσες να αιστανθεις την καθε λεξη
να χτυπαει την καρδια σου
ζητωντας να την κρατησεις αποθηκευμενη μεσα σου
Τα παντα απο μενα θελουν να βρουν καταφυγιο εκει
γιατι μονο εκει ανηκουν...σε σενα
Μην μου πεις να παρω πισω τα συναισθηματα μου
ειναι αδυνατον...
Οτι δινεται δεν επιστρεφεται
Τουλαχιστον η αγαπη μου δεν επιστρεφεται
φυλαξε την, κι αν καμια φορα την χρειαστεις
μπορεις να την βρεις ευκολα
γιατι θα ειναι παντα εκει
Θα σε περιμενει πριν σβησει και το τελευταιο φως
Πριν ανοιξεις τα φτερα
και πεταξεις για αλλους κοσμους καλυτερους
ετσι ακριβως οπως τους ονειρευοσουν
Και γω να ξερεις θα πεταω παντα πλαι σου
Κι ας εχει ξεθωριασει πια το σωμα
Η ψυχη παντα θα ακολουθει

Και ξερω πως θα εισαι ευτυχισμενος
Γιατι θα γνωριζεις οτι καποιος σ' αγαπησε τοσο
που προτιμησε να θυσιαστει για σενα
Ακομη κι αν το καταλαβες αργα
Αλλα ποτε δεν ηταν αργα...



ΥΓ1 3-6-08 ωρα 01.03

ΥΓ2 Καποια στιγμη θα του το δωσω
Καποια στιγμη θα τα μαθει ολα
Αλλα φοβαμαι οτι θα τον χασω
Αχ αν βρει αυτο το blog...

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

Ενα μονοπάτι...ένα τραγούδι...πολλές σκέψεις...


Λαρευω να περπατω στο δρομο
μονος μου τη νυχτα
να ακουω μουσικη
και συγχρονως να τραγουδω δυνατα
χωρις να με νοιαζει τι αποψη θα σχηματισουν για μενα οι αλλοι

σηκωνω το βλεμμα και κοιτω τ' αστρα
ποσο το λατρευω αυτο...ποσο...
και συνεχιζω να περπατω τραγουδωντας
αναζητωντας καμια φορα ενα συναισθημα
που κρυφτηκε βαθια μεσα στην καρδια μου
τα φυλαω ολα εκει
ποσο μπορει να αντεξει...ποσο...

ναι...ειμαι περιεργο ατομο
μα εχω ψυχη ηρεμη...γαληνια...
μα εχω καρδια...γεματη αισθηματα...

μπορω να συνεχισω να περπατω για ωρες στο δρομο των ονειρων
στο δρομο που η ελπιδα και η αισιοδοξια κυριαρχει
στο δρομο που σου χαριζει απλοχερα ονειρα
φυλαξε μου ενα για το τελος
θα το παρω χωρις να σε ψαξω
ξερω οτι κι εσυ αυτο θες

μερικα πραγματα ειναι απαγορευμενα
μερικες λεξεις ειναι καταραμενες
ομως το απαγορευμενο σ' ελκυει περισσοτερο
ομως το απαγορευμενο προσπαθουμε να πλησιασουμε
να το αγγιξουμε
να γευτουμε εστω και λιγο τη γοητεια του
μετα ολα χανονται σαν να μην υπηρξαν ποτε
αληθεια υπηρξαν?
αληθεια υπηρξες ποτε?


ΥΓ1 1-4-08 ωρα 22.11