Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

"Βλέπουμε στον κόσμο ότι κουβαλάμε στη καρδιά μας..?"


Ακούω τους δείκτες του ρολογιού
Πριν κάποια χρόνια μ' ενοχλούσε αυτός ο ήχος
Πλέον έμαθα να τον ακούω
Συνήθισα τον χρόνο
Γιατί πάντα περίμενα κάποιον να έρθει
Και μένα δεν με περίμενε κανείς
Γιατί πάντα εγώ πρέπει να περιμένω?
Υπομονή...
Κι όταν κάνεις υπομονή άδικα?
Όταν στην ουσία δεν έρχεται αυτό που περιμένεις?
Όταν χάνεται στη διαδρομή?
Ποια είναι η διαδρομή και ποιος ο τελικός προορισμός?
Γιατί κάνω υπομονή ενώ δεν καταλαβαίνω τη σημασία της?
Συνήθεια...
Τελικά η συνήθεια έχει περισσότερα αρνητικά απ' ότι θετικά στοιχεία
Θεωρείς έναν άνθρωπο δεδομένο
τη στιγμή που μπορεί να κάνει μία κίνηση
και να σου καταστρέψει την εικόνα που είχες δημιουργήσει
Όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα οδηγούν στον πόνο
Έτσι δίνουν μια άλλη διάσταση στην επιθυμία για "ευτυχία"
Κανείς δεν έχει ευτυχισμένη ζωή
Έχει μικρές ευτυχισμένες στιγμές
Και ναι συνήθως είναι μικρές και διαρκούν λίγο
"Ποιος δεν πληγώθηκε από αγάπη?
Είναι σαν να βάζεις το βασίλειο σου πάνω σε άμμο"
Και ενώ ξέρεις ότι αυτός ο πύργος από άμμο
θα γκρεμιστεί ή θα τον πνίξει η θάλασσα,
εσύ εκεί θα χτίζεις το βασίλειο σου..την αγάπη σου
Γιατί η αγάπη θέλει το παραμύθι της
Γιατί ελπίζεις πως αυτή η αγάπη θα είναι μοναδική
και δεν θα καταφέρει να την γκρεμίσει τίποτα
Όμως, στο τέλος, κάποιος από τους δυο θα γκρεμίσει τον πύργο
και θα πνιγεί στα δάκρυα
ενώ τον παρασέρνει το κύμα της θάλασσας
Μετά μένει ένα "γιατί?"
Γιατί μόνο αυτοί που αγαπάμε μπορούν να μας προδώσουν
Ποια αγάπη κράτησε για πάντα?
Κι αυτό τι σημαίνει? Πως κατά την διάρκεια δεν υπήρχε πόνος
ή ότι υπήρχε μόνο ευτυχία??
Όταν νιώσεις προδομένος έστω και για μια φορά
και μετά καταφέρεις να πατήσεις με τα δυο πόδια στον ουρανό
τα μάτια είναι καρφωμένα κάτω
Γιατί φοβάσαι πως θα σε προδώσουν ξανά,
πως θα πέσεις πάλι στην γη
και θα αποκτήσεις ακόμα πιο βαθιές πληγές απ' αυτές που είχες πριν
Αν νιώσεις ποτέ ότι πλησιάζεις τον ουρανό
πρέπει να είσαι σίγουρος
ότι θα πατήσεις γερά εκεί πάνω και με τα δυο πόδια
και όχι με το ένα πόδι στο ουρανό και το άλλο στη γη
Να μην φοβάσαι τίποτα
Αυτό ίσως να είναι το νόημα
Το κάθε βήμα να είναι χωρίς φόβο
Έτσι θα χτίσεις γερά τα θεμέλια του δικού σου πύργου
Κι ας παραμένει για όλους ένα όνειρο...ένα παραμύθι
Μέσα στη σκληρή πραγματικότητα που ζούμε
το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ονειρευόμαστε
Να ονειρευόμαστε για ένα καλύτερο αύριο
για μια ζωή με στιγμές ευτυχίας μεγαλύτερης διάρκειας
και με λιγότερο πόνο
Για μια ζωή που θα περιγράφετε με τέσσερις λέξεις
αγάπη...ελευθερία...ελπίδα...όνειρα

http://www.youtube.com/watch?v=v4MRuPbKmIs

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Μέσα στη νύχτα λίγο....φως..?



Για τα πιο δύσκολα βράδυα
που το βλέμμα κοιτάει ένα σημείο
Τα μάτια χάνονται στο άπειρο
και η σκέψη σταματάει...
...όταν ο πόνος αρχίζει
Δύσκολες νύχτες και για συντροφιά
έχω τραγούδια, τσιγάρο και μερικές λέξεις
Μια επιθυμία για φυγή πάλι
Το σώμα δεν το κουνάω
Η ψυχή όμως έχει ταξιδέψει παντού
Πονάω και σήμερα...όπως τα τελευταία χρόνια
"Έπρεπε να 'χα φύγει μα ότι με πνίγει το ξαναγάπησα"
Πότε θα γιατρευτούν αυτές οι πληγές?
Ποιο είναι το φάρμακο?
"Ένα ποτήρι θάνατο να πιω"
Ήπια τόσα ποτήρια πόνου, θλίψης και μιζέριας
-Που είναι το ποτήρι της χαράς?
-Λυπάμαι...σε πρόλαβαν...για σένα δεν περίσσεψε..έτσι θα ζεις
Μπαίνω στα καλούπια της συνήθειας
Μια χελώνα πλέον η ζωή μου...χωρίς καβούκι
Χωρίς ασπίδα και άμυνα καμιά
Περπατάει αργά πλέον για να με βασανίζει
Γιατί την έζησα την τρέλα γρήγορα
Και τώρα δεν έχω αντοχή
Μέχρι το τέλος του δρόμου και πάντα κοιτάω πίσω
Να δω τη με πρόλαβε κι αυτή τη φορά
Να κλείσω τα μάτια για να μην δω τι θα με προσπεράσει
Και μένω πάλι πίσω
Με δάκρυα και ένα φόβο στην καρδιά
για ότι δεν είδα όταν είχα τα μάτια κλειστά
Άρνηση και αποδοχή
"Ξέρεις τι θα ήθελα από σένα?
Να μου πιάσεις το χέρι, να μου πεις είμαι εδώ για σένα,
είμαι δίπλα σου και να μ' αγκαλιάσεις"
Κι όμως νιώθω τόσο μόνη μερικές φορές κι ας κάθεσαι δίπλα μου
Τι να το κάνω το βλέμμα?
Αλλά το αναζητώ κάθε φορά
Εμένα δεν μ' αγάπησε ούτε ο εαυτός μου
Δεν περιμένω τίποτα από σένα
Ποτέ δεν είσαι εδώ για μένα
γιατί ξέρεις ότι εγώ θα είμαι εδώ για σένα...πάντα
Εσένα σου αρκεί...εμένα όχι
Όταν δεν αντέχω άλλο σκέφτομαι έτσι..εγωιστικά
Φύγε τώρα και άσε με να αγαπήσω εμένα
γιατί ότι συναίσθημα είχα το κράτησες για σένα
Θέλω κάτι και για μένα
Τώρα...φύγε
Μην ζητήσεις να δώσω τις εξηγήσεις που δεν έδωσες
Δεν πιστεύω σε τίποτα...μόνο ότι νιώθω
Πάντα το ίδιο...
Πουτάνα ζωή...γαμημένα όνειρα...
απελπησμένη φυγή...χαμένο χαμόγελο
κ βλέφαρα που κλεινουν μέρα με τη μέρα
Όχι για σένα...
Για ότι ένιωσα με σένα...για ότι έζησα...
πεθαίνει...αργά...κάθε νύχτα...
και ξαναγεννιέται την ίδια νύχτα...

http://www.youtube.com/watch?v=16twLfgOTTQ

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Για την Λίτσα...


Φυσάει
Πριν λίγο καιρό θα έλεγα πως φοβάμαι αυτή την ώρα
Πως φοβάμαι τη νύχτα
Τα φαντάσματα του δωματίου
Τις τρελές σκέψεις του μυαλού
Τον πρωινό πόνο της καρδιάς
Τώρα πια μπορώ να περπατήσω ελεύθερη στο δρόμο
Δεν με κυνηγάει τίποτα
Όταν πλησιάζεις το όριο της τρέλας και της ζωής
σταματάς να φοβάσαι
Νιώθεις ότι δεν περπατάς στη γη
Φεύγουν οι δαίμονες που σε στοίχειωναν εδώ και καιρό
Λίγα όνειρα είχα και τα κατέστρεψα όλα
Μόνο ένα έμεινε
Να δω τον κόσμο από ψηλά χωρίς να πέσω
Το σώμα μου δεν αντέχει άλλη μια πτώση
Η ψυχή δεν αντέχει άλλη μια φυλακή
Το μυαλό δεν αντέχει άλλη μια τρέλα
Θα ζήσω όλα όσα θέλω να ζήσω κι ας λένε μερικοί ότι δεν τα αξίζω
Τους κανόνες χωρίς παιχνίδι για τη ζωή μου τους βάζω εγώ
Και έπαιξα μ' αυτή τη ζωή
Τεράστια ήττα
Κέρδισα
Μικρή η δόξα της νίκης
Κλείσε τα μάτια και δες ένα όνειρο
Δικό σου...μόνο δικό σου
Μην κάνεις ευχή να πραγματοποιηθεί
Προσπάθησε γι αυτό
Όταν θες να ζήσεις και ο χάρος να έρθει μπροστά σου δεν θα εγκαταλείψεις
Δεν θα του πεις "πάρε με"...θα παλέψεις
Είδα ανθρώπους να πέφτουν χαμηλά
πιο κάτω απ' όσο έπεσα εγώ
Κάποιοι παρακαλούσαν για βοήθεια με τα μάτια
όμως το στόμα δεν παραδεχόταν
Είδα εκρήξεις μπροστά μου
και δεν έκανα καμία κίνηση για να τις αποτρέψω
Είδα κάποιους στη γωνία να είναι μόνοι
κι ας καυχιόνταν για τους υπέροχους φίλους τους
Ένιωσα προδοσία και μικροψυχία
Έζησα στιγμές ψεύτικης ευτυχίας
που τελείωναν σε λίγες ώρες-λίγες μέρες
Το πρόσωπο του θανάτου είναι ολοφάνερο για κάποιους
και το αγνοούν παρά τις προειδοποιήσεις
Τα μεγάλα μυστικά αναρωτιούνται αν θάβονται για πάντα
Ποιος όρισε τη φράση "για πάντα"
και ποια ήμουν εγώ που την πίστεψα?
Το "για πάντα" είναι το ίδιο με τη λέξη "παράδεισος"
Ποιος μπόρεσε να μπει στην ψυχή κάποιου για να δει τι κρύβει?
Κι αν κρύβει δεν δικαιούσαι να το πάρεις
Ούτε καν να το ξέρεις
Διάλογοι με τους εαυτούς μας και κάποιος έστησε αυτί
Θυμός που θα περάσει σε λίγο
Αυτό το "σε λίγο" γιατί για κάποιος κρατάει τόσο πολύ?
Τα μάτια εκείνα που με περιμένουν ακόμα
Περιμένουν να ανοίξω τα δικά μου μάτια για να το δουν
...για να δω πρώτα εμένα
Ξέρεις κάτι?
Μου έλειψα..
Και έφυγα...έτσι απλά


Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

Έτσι το δάκρυ σε χαμόγελο γυρίζω...κι εκεί στην άκρη στο γκρεμό, γυρνάω την πλάτη στο χαμό και ξαναρχίζω...


Περπατάω σε ένα δρόμο άγνωστο
Έχω τη θέληση να εξερευνήσω την κάθε άκρη του?
Το ένα βήμα διαδέχεται το άλλο
Τώρα σε πιο βήμα είμαστε?
Γιατί πρέπει να τα...
Όχι όχι δεν θέλω να μάθω
Θα το ζήσω
Όπως την κάθε στιγμή μαζί σου
Φοβάμαι...
Τι φοβάσαι μικρή μου? Εγώ θα είμαι δίπλα σου
Όταν βλέπω αυτά τα μάτια που κοιτούν τα δικά μου
τόσο έντονα πως να μην χαμογελάσω?
Κάποιες στιγμές θέλω να φύγω από το σώμα μου
Να δω την εικόνα μας από ψηλά
Ανήκει μόνο σε μας
Δεν θυμάμαι πια αν υπάρχουν φαντάσματα από το παρελθόν
Κι αν υπάρχουν εγκαταλείπουν την μάχη
Την ίδια μάχη που έδινα κάποια βράδια
Όταν δεν βλέπεις ανταπόκριση διώχνεις ή φεύγεις χωρίς γυρισμό
Στην περίπτωση που κάνεις και τα δυο είσαι έτοιμος να συνεχίσεις
Μπροστά..
Με βήματα όπως αυτά ενός μικρού παιδιού
Είχα ένα άγνωστο χέρι τότε
που με έσερνε παρά την θέληση μου
που περίμενε όλο τον χρόνο που θα χρειαζόμουν
Το ακολούθησα λες και το εμπιστευόμουν καιρό
Άκουγα την κάθε λέξη με προσοχή
μήπως και καταφέρω να ξεφύγω από τις δικές μου λέξεις
που βασάνιζαν το μυαλό μου
Δεν ακολουθώ πια
Βαδίζω δίπλα του στο ίδιο μονοπάτι
Δεν τρέχω να προλάβω
Περιμένω να συνεχίσουμε μαζί
Κι όταν γυρίσει το κλειδί ηρεμώ
Ξεκλειδώνω για να κλειδώσει
"Ξέρω τι κάνεις τώρα.
Έχεις τα μάτια ανοιχτά και προσπαθείς να με δεις"
Σου χαμογελάω μα είναι σκοτάδι και δεν φαίνεται
Την επόμενη μέρα το πρωί θα είναι το ίδιο χαμόγελο
Ακούμπησε το κεφάλι του στο δικό μου
Ένιωσα ένα φιλί στο μέτωπο
Γλυκό...τρυφερό
Νιώθω να ξυπνάει το παιδί μέσα μου
Εκείνο που έχασα στον κόσμο των "μεγάλων"
Αυτό το παιδί ξαναγεννήθηκε
και θέλει να γνωρίσει τον κόσμο από την αρχή
την ζωή, τα όνειρα, τα ταξίδια, το παρόν, το χρόνο, τον ουρανό και τη γη
Μαζί σου















"I will be here for you, all I want is you
when I see your face, all the angels are shamed
lay with me, beauty, feel me close to you
take my hand to you, touch you softly, your warm skin"

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

3/4/09 - 18/1/10

Το πιο όμορφο όνειρο που είχα δει
Είπα θα το θυμάμαι
Όσο κι αν πιέζω το μυαλό ξέχασα



Στη θάλασσα το κύμα έδειχνε βαρύ
Λες και γινόταν πόλεμος και προσπαθούσε να επιτεθεί
Και μεις πηγαίναμε όλο και πιο πίσω
Που φτάσαμε?
<< Το αυτοκίνητο. Πρόσεχε >>
Ένα φως που το έβλεπα να έρχεται προς το μέρος μας
Λίγο πριν είχαμε τελειώσει το τελευταίο τσιγάρο

http://www.youtube.com/watch?v=CLZJ_yTdZi8


Στα αυτιά μου ακουγόταν μια μελωδία
Ίσως κάποια χαμηλή φωνή που σταματούσε και ξεκινούσε ταυτόχρονα
-Τα πέταξες?
-Ναι. Όλα
Η συζήτηση είχε πάντα το ίδιο θέμα
-Και τώρα τι?
-Φεύγουμε κορίτσι μου
Η μάχη τελείωσε κάπου εδώ
-Θα δεις όλα θα είναι διαφορετικά μετά την συνάντηση
-Είσαι καλά?
-Τώρα πρέπει να πάμε
Και κρύφτηκες στην αγκαλιά μου σαν κάποιο παιδί που φοβάται
-Φοβήθηκες?
-Πόσες φορές θα στο πω ακόμα?
Όταν είσαι μαζί μου δεν θα φοβάσαι τίποτα

Όταν όμως αρχίσεις να φοβάσαι
το ίδιο ακριβώς που λες να μην φοβάμαι
τι σημασία έχει που είμαι μαζί σου?
Ήταν από τις λίγες φορές που έβλεπα την αλήθεια μπροστά μου
χωρίς να προσπαθήσω να την αλλάξω
Ακίνητη σαν άγαλμα
Γονατισμένη μπροστά της
Πως μπορείς να ξεφύγεις?
Είχα πει όχι αλήθειες, όχι ψέμματα
Τότε τι?
Μια ζωή που περιλαμβάνει και τα δυο
Μακάρι να μην μου έδινε ένα ακόμα πρόβλημα
να ψάξω τη λύση μόνη μου
Φοβάμαι να αγγίξω οτιδήποτε
γιατί ξέρω πως θα καώ
Όπως έβλεπα να καίγεται εκείνο το τσιγάρο μέχρι το τέλος
Μόνο του πια
Δεν το πείραζε κανείς
Μια τελευταία ματιά στα χείλη σου
Μετά εκείνο έφευγε προς τα πίσω και μεις μπροστά
Το κοιτούσα μέχρι που χάθηκε
Και μετά?
Μια συνέχεια...
Με πισωγυρίσματα όποτε γινόταν κάτι κακό
Με μελλοντικά όνειρα όποτε υπήρχε ελπίδα
Με ακινησία στο παρόν όποτε υπήρχε σταθερότητα
Για μια στιγμή ένιωσα πως σε είχα στο πλάι μου μετά από καιρό
και εξαφανίστηκε ο φόβος για λίγα δευτερόλεπτα

Μέχρι την επόμενη φορά που θα πάμε θάλασσα πριν το καλοκαίρι
Μέχρι την στιγμή που θα αποφασίσουμε να μαζέψουμε
εκείνες τις στάχτες του τελευταίου τσιγάρου
Μέχρι τότε θα ακούω την ίδια μελωδία
Θα προσπαθώ να θυμηθώ το υπέροχο όνειρο της επόμενης μέρας
Θα βλέπω το ίδιο φως που δεν τυφλώνει ποτέ
Μέχρι τότε θα συνεχίσω να παραμιλώ τις "καμένες" λέξεις
...εκείνου του τελευταίου τσιγάρου
Κι ας μην μπορώ να θυμηθώ ούτε αυτές
Κι ας ξέρω πως θα χαθούν όλα για πάντα
στο ξημέρωμα της επόμενης μέρας



Έτσι κι έγινε..χάθηκαν μέσα στις ίδιες τους τις στάχτες
Ούτε ίχνος επιθυμίας να ξαναγυρίσουν
Δεν θέλω να μάθω ποτέ αυτό το όνειρο
που ένιωθα ότι ήταν πολύτιμο εκείνο το πρωί
Ας μην δω ξανά αυτό το φως
που τώρα δείχνει θαμπό στην μνήμη μου
Ας μην μαζέψουμε καμία στάχτη
που χάθηκε σ' εκείνο το δρόμο
Σταμάτησε αυτή η μελωδία
που είχε καταντήσει εκνευριστική
Κι ας μην σε νιώσω στο πλάι μου ξανά
...ελάχιστες φορές ήσουν

Άλλωστε το είχα αποφασίσει...
ήταν το τελευταίο μαζί σου...εκεί στην θάλασσά σου

http://www.youtube.com/watch?v=Hcgwsro2_a8&feature=related