Κυριακή 19 Απριλίου 2015

She said I've lost control again



Τι μέρα και η σημερινή..

Κυριακή απόγευμα.. μουντός καιρός.. το πάει για βροχή.. 
Κλειστές κουρτίνες..
Τα ξύλα στη σόμπα να καίγονται..
Κρύος καφές..
Έτσι για την αντίθεση..
Σκέψεις..
Πολλές σκέψεις..
Για την αυριανή μέρα
Που θα αρχίσει πάλι το τρέξιμο
Που θα μπλεχτούμε πάλι στα δίχτυα της καθημερινότητας
Για τις ζωές μας..
Που βυθίζονται σε ανούσια πράγματα 
Σε ανούσιες σχέσεις
Χωρίς ενθουσιασμό..
Απλά να κυλάει η ζωή
Και ο χρόνος;
Πως τον ξοδεύουμε έτσι άσκοπα;
Και οι συζητήσεις;
Δεν μπορείς να βρεις έναν άνθρωπο 
να μοιραστείς μαζί του, τα κομμάτια της ψυχής σου
Και άντε να τα μοιραστείς... υπάρχει κανείς να τα κατανοήσει;
Να μοιραστεί κι αυτός ένα μέρος του εαυτού του;
Από αυτά τα απάτητα.. τα αδιάβατα 
Που θέλουν θάρρος και τόλμη να τα παραδεχτείς 
και να τα ξεστομίσεις

Μόνο σεξ.. σεξ.. σεξ
Απλά και στεγνά..
Τίποτα άλλο δεν έχει νόημα σ' αυτόν τον κόσμο μάτια μου
Και συ πόσο τυφλή και αφελής ήσουν;
Για το πάθος της στιγμής..
Για να ξεδώσεις.. 
Από τι;
Τόσο σε κούρασαν πια οι άνθρωποι
που δεν υπήρχε άλλη διέξοδος;
Και μετά έφευγες...
Πάντα έφευγες..
Όχι γιατί ένιωθες ντροπή για τους άλλους
Αλλά για να κρυφτείς από τον εαυτό σου

Μα πλέον δεν μοιράζεις τα φιλιά τόσο εύκολα
κι αυτό δεν αρέσει..
Σκλήρυνε η ψυχή.. σκλήρυνε το χαμόγελο
Ψήθηκε ανάμεσα στην απάθεια.. 
Η ελπίδα έσβησε..
Ο χρόνος..αυτός ο ρημαδεμένος χρόνος
Που δεν τον εκμεταλλεύτηκες σωστά
Που χάθηκες ανάμεσα στην απόγνωση
Μα η ψυχή..η ψυχή δηλώνει παρούσα
Μην την αγνοείς..
Γρατζουνάει..
Βούτα με φόρα και ψάξεις να την βρεις
Σε ζητάει..
Κλαίει και τρώγεται με την επιφάνεια
Μην την αφήνεις να σαπίζει

Ξέρεις τι θα ήθελα τώρα;;
Ν' ανέβω σε μια κορυφή ενός βουνού
Να καθίσω εκεί
Κάτω από τα πόδια μου το χάος
Πάνω από το κεφάλι μου το σύμπαν
Να νιώσω πόσο μικρή είμαι 
για να αναλώνομαι στην ψευτιά του κόσμου
Να κάνω το τσιγαράκι μου ήσυχη
Μακριά από την βουή και όλους τους δήθεν
Αυτοί οι δήθεν..
Θέλησες να γίνεις και συ ένας απ' αυτούς
Έγινες τελικά.. 
Και τι κατάλαβες μάτια μου;;
Να ψάχνεις τώρα να βρεις τον εαυτό σου πάλι
Η αυτοκαταστροφή..
Μεγάλο ζήτημα..
Αλλά να.. μ' αρέσει αυτό το κυνήγι
Να με χάνω.. να με ψάχνω.. να με βρίσκω.. να με ξαναχάνω
Να αναμιγνύω το φως μου με το σκοτάδι μου
Τάσεις φυγής από τον ίδιο σου τον εαυτό
Μα ξανασμίγουμε..
Εν τέλη, ξανασμίγουμε
Μέχρι να χαθούμε ολοκληρωτικά..

Δευτέρα 13 Απριλίου 2015

12-4-15



Τραβάω με δύναμη την κουρτίνα
Πνίγομαι..
Θέλω να σε δω
Σουρούπωσε..
Παρατηρώ για ώρα τα σύννεφα
Αλλάζουν μορφή
Αλλάζουν χρώμα
Μωβ.. μπλε.. γκρι
Ολοένα και σκοτεινιάζει
Αργά και μεθοδικά
Όπως πυκνώνει το σκοτάδι στη ψυχή μας
Αλλά αργεί η νύχτα να έρθει πια
Και ακόμα περισσότερο αργείς εσύ
Βγήκαν και τα πρώτα αστέρια 
Τι ειρωνια!
Να φωτίζει η λάμψη τους, τη μοναξιά μας
το άδειο παράθυρο.. τον έρημο δρόμο
Που είσαι επιτέλους;
Περιμένω... 

Δεν θα έρθεις..
Μεσάνυχτα πια..
Κενό..
Κλείνω την κουρτίνα
Και αυτόματα κάτι ραγίζει μέσα μου
Μα ξέρω πια να συγκρατώ τα κομμάτια μου,
τα δάκρυα της απουσίας,
τον εαυτό μου μακριά σου.

Σάββατο 4 Απριλίου 2015

3-4-15



Περιμένω.. 
Βρίσκομαι σε μια συνεχή αναμονή
κι ας ξέρω πως αυτό που προσδοκώ με τόση αγωνία,
δεν θα έρθει.
Περιμένω αμίλητη, ζώντας στο κενό μου.
Μια διάχυτη σιωπή κατακλύζει τα πάντα.


Τρομάζω..
Γυρνάω να δω αν όντως έχω κλειδώσει
Ζητώ την απομόνωση μου για λίγα λεπτά.
Λίγα λεπτά μακριά απ' όλους
Να δω πως έχει καταντήσει ο εαυτός μου
Να δω εσένα μέσα από τις αναμνήσεις
Πόσο έχω κουραστεί να ανατρέχω συνέχεια στις στιγμές
Μερικές φορές ασυναίσθητα.. 
άλλες φορές από τον φόβο μην σε ξεχάσω


Ακούγεται ένα πουλί απ' έξω..
σαν να ζητάει απελπισμένα το ταίρι του.
Τι κραυγή απελπισίας..
Αντίθετα εγώ κραυγάζω μέσα μου.. οδύρομαι
Πεθαίνω και ξαναγεννιέμαι
Σέρνομαι και επιβιώνω
Και τι επιβίωση ε;
Ίσα ίσα να ξεγελάω τον εαυτό μου
Και συ, που σε ζητάω τόσο, τι είσαι πια;
Ποιος είσαι;
Φοβάμαι πως όταν καταφέρω να αρθρώσω λέξη,
θα είναι σαν να μιλάω σ' έναν άγνωστο.
Μα τα μάτια και τα χέρια ξέρουν να αναγνωρίζουν,
όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Και πέρασαν αρκετά..
Απλά αφήνομαι στη δίνη του χρόνου να με καταπίνει.
Να σε ζητάω απελπισμένα..να σου γράφω ασταμάτητα.
Χωρίς τελειωμό είναι η αγωνία μέσα μου.
Και την συντηρώ με όση δύναμη μου έχει απομείνει.
Ποιος ξέρει γιατί;
Ούτε εγώ ξέρω πλέον.
Δεν ξέρω τι μου είσαι πια.
Τι θα μου ήσουν αν έμενα
Ούτε ξέρω τι είμαι πλέον.
Πως επιβιώνω.. πως κρατιέμαι και από τι;


Υποφέρω μέσα μου
Κρατάω την αναπνοή μου για να μην ξεσπάσω..
να μην ουρλιάξω
Και τα καταφέρνω..
Εκεί ήρεμη στην γωνιά μου..μόνο ένα δάκρυ κυλά
Χωρίς φωνές.. χωρίς λυγμούς.. χωρίς ξεσπάσματα
Ένα δάκρυ μόνο στην ατέλειωτη σιωπή,
να πέφτει και να αντηχεί παντού.
Στην απόλυτη μοναξιά σε φέρνω πάλι κοντά μου
Χωρίς καμία λέξη.. μέσα στο τίποτα μου.
Είσαι εδώ πάντα γιατί εγώ σου δίνω ζωή
Σε ζω συνέχεια.
Η απουσία σου δεν έχει σημασία πια
Σήμερα σε είδα πάλι.. σε είδα μέσα μου
Και ήσουν ακόμα ο ίδιος
Όπως σε γνώρισα, όπως σ' ερωτεύτηκα, 
όπως σ' αγάπησα,
όπως καταστράφηκα ολοκληρωτικά για σένα με εσένα.


Πόσο πολέμησα να μείνω μακριά σου..
Ακόμα και διαλυμένη, μ' αυτό τον απερίγραπτο πόνο
και την αγωνία να μου κόβει την αναπνοή
Ανασαίνω βαριά
Και ξέρω πως αυτή την ώρα είσαι πιο κοντά μου από ποτέ
Το απόγειο της παράνοιας
Ζεις στην αγωνία μου
Στην ανάγκη μου να πάρω φυσιολογικές αναπνοές
Στους αργούς χτύπους της καρδιάς μου
Η καρδιά μου..
Μπάζει από παντού αέρας μέσα της,
όπως αυτός ο τρελός άνεμος που είχαμε σήμερα.
Να σταματούν οι χτύποι.. να μεγαλώνει ο πόνος
Να προσπαθώ να καλύψω αυτό το κενό για να κλείσουν οι πληγές
Μα δεν μπορώ..δεν τα καταφέρνω..αφήνομαι..
Εγκαταλείπω κάθε προσπάθεια πια.
Κλείνω τα μάτια.. σε βλέπω..σε ζω..σε αγγίζω..σε πλησιάζω..
Κάθε φορά και λίγο περισσότερο..
Αυτή την κενή ώρα.. που βυθίζομαι..
Ζεις..
Ζεις στο κάθε τι που με καταστρέφει..