Δευτέρα 13 Απριλίου 2015

12-4-15



Τραβάω με δύναμη την κουρτίνα
Πνίγομαι..
Θέλω να σε δω
Σουρούπωσε..
Παρατηρώ για ώρα τα σύννεφα
Αλλάζουν μορφή
Αλλάζουν χρώμα
Μωβ.. μπλε.. γκρι
Ολοένα και σκοτεινιάζει
Αργά και μεθοδικά
Όπως πυκνώνει το σκοτάδι στη ψυχή μας
Αλλά αργεί η νύχτα να έρθει πια
Και ακόμα περισσότερο αργείς εσύ
Βγήκαν και τα πρώτα αστέρια 
Τι ειρωνια!
Να φωτίζει η λάμψη τους, τη μοναξιά μας
το άδειο παράθυρο.. τον έρημο δρόμο
Που είσαι επιτέλους;
Περιμένω... 

Δεν θα έρθεις..
Μεσάνυχτα πια..
Κενό..
Κλείνω την κουρτίνα
Και αυτόματα κάτι ραγίζει μέσα μου
Μα ξέρω πια να συγκρατώ τα κομμάτια μου,
τα δάκρυα της απουσίας,
τον εαυτό μου μακριά σου.

5 σχόλια:

Fernado είπε...

Μετά τη νύχτα έρχεται πάντοτε η μέρα' "Tomorow is Another Day"

Feli είπε...

Ηρθε και η μερα λοιπον.. αργησε αλλα ηρθε.. ενας κυκλος ειναι.. το ενα να διαδεχεται το αλλο.. ποτε φως.. ποτε σκοταδι

Fernado είπε...

θα το πω κι αλλιως:
¨την άνοιξη αν δεν τη βρεις την φτιάχνεις¨

Feli είπε...

Θα χαμογελασω.. και θα συμφωνησω!

μιτ456789 είπε...

μη στεναχωριεσαι , η αγνη αγαπη παντα ξαναγυριζει, μην πονας αλλο