Σάββατο 4 Απριλίου 2015

3-4-15



Περιμένω.. 
Βρίσκομαι σε μια συνεχή αναμονή
κι ας ξέρω πως αυτό που προσδοκώ με τόση αγωνία,
δεν θα έρθει.
Περιμένω αμίλητη, ζώντας στο κενό μου.
Μια διάχυτη σιωπή κατακλύζει τα πάντα.


Τρομάζω..
Γυρνάω να δω αν όντως έχω κλειδώσει
Ζητώ την απομόνωση μου για λίγα λεπτά.
Λίγα λεπτά μακριά απ' όλους
Να δω πως έχει καταντήσει ο εαυτός μου
Να δω εσένα μέσα από τις αναμνήσεις
Πόσο έχω κουραστεί να ανατρέχω συνέχεια στις στιγμές
Μερικές φορές ασυναίσθητα.. 
άλλες φορές από τον φόβο μην σε ξεχάσω


Ακούγεται ένα πουλί απ' έξω..
σαν να ζητάει απελπισμένα το ταίρι του.
Τι κραυγή απελπισίας..
Αντίθετα εγώ κραυγάζω μέσα μου.. οδύρομαι
Πεθαίνω και ξαναγεννιέμαι
Σέρνομαι και επιβιώνω
Και τι επιβίωση ε;
Ίσα ίσα να ξεγελάω τον εαυτό μου
Και συ, που σε ζητάω τόσο, τι είσαι πια;
Ποιος είσαι;
Φοβάμαι πως όταν καταφέρω να αρθρώσω λέξη,
θα είναι σαν να μιλάω σ' έναν άγνωστο.
Μα τα μάτια και τα χέρια ξέρουν να αναγνωρίζουν,
όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Και πέρασαν αρκετά..
Απλά αφήνομαι στη δίνη του χρόνου να με καταπίνει.
Να σε ζητάω απελπισμένα..να σου γράφω ασταμάτητα.
Χωρίς τελειωμό είναι η αγωνία μέσα μου.
Και την συντηρώ με όση δύναμη μου έχει απομείνει.
Ποιος ξέρει γιατί;
Ούτε εγώ ξέρω πλέον.
Δεν ξέρω τι μου είσαι πια.
Τι θα μου ήσουν αν έμενα
Ούτε ξέρω τι είμαι πλέον.
Πως επιβιώνω.. πως κρατιέμαι και από τι;


Υποφέρω μέσα μου
Κρατάω την αναπνοή μου για να μην ξεσπάσω..
να μην ουρλιάξω
Και τα καταφέρνω..
Εκεί ήρεμη στην γωνιά μου..μόνο ένα δάκρυ κυλά
Χωρίς φωνές.. χωρίς λυγμούς.. χωρίς ξεσπάσματα
Ένα δάκρυ μόνο στην ατέλειωτη σιωπή,
να πέφτει και να αντηχεί παντού.
Στην απόλυτη μοναξιά σε φέρνω πάλι κοντά μου
Χωρίς καμία λέξη.. μέσα στο τίποτα μου.
Είσαι εδώ πάντα γιατί εγώ σου δίνω ζωή
Σε ζω συνέχεια.
Η απουσία σου δεν έχει σημασία πια
Σήμερα σε είδα πάλι.. σε είδα μέσα μου
Και ήσουν ακόμα ο ίδιος
Όπως σε γνώρισα, όπως σ' ερωτεύτηκα, 
όπως σ' αγάπησα,
όπως καταστράφηκα ολοκληρωτικά για σένα με εσένα.


Πόσο πολέμησα να μείνω μακριά σου..
Ακόμα και διαλυμένη, μ' αυτό τον απερίγραπτο πόνο
και την αγωνία να μου κόβει την αναπνοή
Ανασαίνω βαριά
Και ξέρω πως αυτή την ώρα είσαι πιο κοντά μου από ποτέ
Το απόγειο της παράνοιας
Ζεις στην αγωνία μου
Στην ανάγκη μου να πάρω φυσιολογικές αναπνοές
Στους αργούς χτύπους της καρδιάς μου
Η καρδιά μου..
Μπάζει από παντού αέρας μέσα της,
όπως αυτός ο τρελός άνεμος που είχαμε σήμερα.
Να σταματούν οι χτύποι.. να μεγαλώνει ο πόνος
Να προσπαθώ να καλύψω αυτό το κενό για να κλείσουν οι πληγές
Μα δεν μπορώ..δεν τα καταφέρνω..αφήνομαι..
Εγκαταλείπω κάθε προσπάθεια πια.
Κλείνω τα μάτια.. σε βλέπω..σε ζω..σε αγγίζω..σε πλησιάζω..
Κάθε φορά και λίγο περισσότερο..
Αυτή την κενή ώρα.. που βυθίζομαι..
Ζεις..
Ζεις στο κάθε τι που με καταστρέφει..

3 σχόλια:

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Λόγια ψυχής... Υπέροχο!

Fernado είπε...

Μονόλογοι που θυμίζουν ακόμη και Σάρα Κέιν

Feli είπε...

Λογια και συναισθηματα εντονα που εξασθενουν για να επανελθουν με περισσοτερη ενταση..