Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

21-5-2011




Σβήνω τα φώτα
Κάθομαι δίπλα στο παράθυρο
Από την μια βλέπω τον δρόμο
κι από την άλλη σκιές
Σιωπή..
Ατέλειωτη σιωπή
Εκείνες τις στιγμές νιώθω πως ο χρόνος σταματάει
Όλες οι καρδιές του κόσμου χτυπάνε συγχρονισμένα
Και ο πόνος γίνεται ένας με τη χαρά
Πόνος..
Όλοι στέκονται ο ένας δίπλα στον άλλον..σιωπηλοί
Κλαίνε σε μια γωνιά..μόνοι
Μάτια δακρυσμένα παντού
Μες στο σκοτάδι κρύβονται κι αυτά
Μόνο οι ήχοι ακούγονται
Τα αναφιλητά και οι σπασμένες φωνές
Όπως κάποτε ακουγόταν η μουσική..δυνατά
Εκείνοι οι δίσκοι δεν θα παίξουν ξανά
Άλλωστε "είναι η μόνη κληρονομιά μου"
Σήμερα πέθανε ένα μέρος της μουσικής
Πάει στη μεγάλη παρέα εκεί πάνω
Και έφυγε με χαμόγελο
Χωρίς καμία προειδοποίηση
Γιατί σ' αυτό τον κόσμο υπάρχουν
"ταξιδευτές που η ζωή δεν τους χωράει"
Ζωή μ' έκανες να φοβάμαι να σε ζήσω
Όμως εκείνος δεν φοβόταν τίποτα
Γι αυτό έφυγε νέος
Μην κλαίτε ρε
Κοιτάξτε τον ουρανό κι ακούστε το καινούριο ανέκδοτο του
Και γελάστε γαμώτο...γελάστε
Για τον δικό μας γελαστό άνθρωπο, τον <<κουμπάρο>> όλων,
τον μουσικό, τον άνθρωπο που δεν έδινε δεκάρα για το θάνατο
..Μ' ένα χαμόγελο,μ' ένα τσιγάρο, μ' ένα ποτήρι ουίσκι και μπαγκέτες στα χέρια
Για τον coco κλαις..;
The day that music died...21-5-11

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

"Your stairway lies on the whispering wind"

Τις νύχτες αδειάζω την καρδιά μου
Ένας πόνος και λίγες φωνές που δεν θέλω να ακούω
κι όμως ήρθαν
Μια σκοτεινή παρουσία μ' ακολουθεί
..σε κάθε βήμα
Νύχτες χωρίς φεγγάρι και τα βήματα μου γίνονται πιο αργά
..αλλά συνεχίζω
Δυο σκιές
Μια ανάμνηση που ξεχάστηκε
Προσπάθειες να θυμηθώ
Όσο κι αν πιέζω το μυαλό
κάποιες αναμνήσεις προσπαθεί να τις αποβάλλει
Λήθη που δεν επέλεξα αλλά μ' επέλεξε
για να δημιουργήσει άμυνα..για εμένα
Οι φωνές..
Ποιό συναίσθημα να διαλέξω για να νιώσει ένα άδειο σώμα?
Μπορώ να νιώσω οτιδήποτε κινείται, αναπνέει ή απλά υπάρχει
Ακούω μουσική αλλά ακούω και πέρα από
τις νότες, τα μουσικά όργανα, τη φωνή, τους στίχους
Ακούω το νόημα και μ' αγγίζει
Θέλω να κλάψω
Μα είναι στιγμές που ούτε τα δάκρυα επιλέγουν τα μάτια μου
Τ' απωθούν
Τόσες λέξεις Θέλω να πω αλλά τα χείλη παραμένουν σφραγισμένα
Γιατί μου είπαν να περιμένω
Χωρίς κάποια εξήγηση
Και περιμένω..
Ξέχασα κι αυτό το σκοπό
Περνούν οι μέρες μεγαλώνοντας, ωριμάζοντας,
μπαίνοντας στη μιζέρια των "μεγάλων"
"Υπομονή..όλα θα γίνουν" λέει ο καθένας
Απλά άκου..μην μου δίνεις συμβουλές
Άκου τι έχω να πω
Τι πόνος θα βγει από μέσα μου
χωρίς να σκέφτομαι ποιες λέξεις θα χρησιμοποιήσω
Γιατί αυτές οι κουβέντες βγαίνουν από την καρδιά
Κοίτα με..άκου..μη λες τίποτα
Χρειάζομαι ένα αεράκι να διώχνει τις φωνές
Μια μουσική να συμβαδίζει με τους αργούς χτύπους τις καρδιάς
και ένα φεγγάρι για να εξαφανίσει την σκοτεινή παρουσία
Κι όμως το μόνο που βλέπω είναι σκοτάδι
Και βυθίζομαι σ' αυτό
Δημιουργείτε ένας άλλος κόσμος
Ή μάλλον είναι ο ίδιος με τις δυο πλευρές του

" There are two paths you can go by, but in the long run
There's still time to change the road you're on "


Κι αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι..
Ποιον δρόμο να διαλέξω.. και μην πεις τον σωστό
Θα είσαι από την άλλη μεριά
και γω δεν περπατώ σε εκείνο το δρόμο
Δέχεσαι το δικό μου μονοπάτι ή το απορρίπτεις?
Κάποτε θα φτάσεις στο δικό μου
Μα θα είναι αργά
Δεν άργησες για μένα
Άργησες να κατανοήσεις τον κόσμο
..τον πραγματικό κόσμο
Εκεί που η ευτυχία και η δυστυχία είναι συνώνυμα
και όχι αντίθετα

http://www.youtube.com/watch?v=w9TGj2jrJk8