Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Σε αγαπώ...


Ερωτήσεις άσκοπες
Απαντήσεις δίχως νόημα
Απλά ζω
Ποιός νοιάζεται να ρωτήσει μ' αγαπάς
Αφού ξέρει ήδη ότι το κάνω?
Για επιβεβαίωση
Για επανάληψη
Γιατί τα αυτιά θέλουν να ακούν
και η καρδιά θέλει να χτυπά
Πάντα όμως νιώθει
Αλλά μερικές φορές σταματά να χτυπά
Τότε είναι που πρέπει να πιστέψεις ότι χτυπά πιο πολύ από τις άλλες φορές
Γι αυτό δεν την ακούς
Έτσι χτυπά η καρδιά μου συνέχεια για σένα
Υπόσχεση απλή?
Όχι...
Όρκος?
Πιάσε μου το χέρι. Μπορείς?
Σφίξε με πάνω σου. Θα με κρατήσεις εκεί?
Μίλα στην καρδιά μου. Χωρις να μιλάς.
Κοίτα με στα μάτια. Με βλέπεις? Πώς?
Γνώρισε κάθε γωνιά του εαυτού μου. Τολμάς?
Η αγάπη είναι αισθητή μόνο όταν εκείνος που έχεις απέναντί σου
σε κάνει να την βλέπεις έτσι
''Θέλω να σε ζήσω''
Θα είμαι εκεί κι όταν θα είμαι, θα είμαι μόνο για σένα
Τίποτα και κανείς δε πέρνει από κάποιον την ευτυχία
Βουτάς στην ευτυχία
Μην την αφήσεις να σε πνίξει
Κάνε την να αναπνεύσει πάνω σου
Για να χάσεις κάτι σημαντικό
σημαίνει πως έκανες τα πάντα για να το κερδίσεις
Αυτό δεν σου προκαλεί λύπη?
Μα είσαι ακόμη ευτυχισμένος
γιατί ξέρεις ότι είμαι εδώ
Περιμένω...
Όχι για να σου ανταποδώσω
αλλά για να σου δώσω
Δέχεσαι?
Όχι σαν συμφωνία
Άλλωστε είναι ωραίο να διαφωνούμε
Βάζω ένα όριο?
Βάζεις μια αρχή
Κάποτε σε έχασα
Μα ξαναήρθες παρ' όλο που ξέρεις ότι δεν είμαι τέλεια
αλλά εγωίστρια
Ήρθες...
Δεν σε ευχαριστώ γι αυτό
αλλά παρακαλώ να έχω τα μάτια μου ανοιχτά
για να μην σε χάσω στιγμή ξανά
''Μην με πληγώσεις ποτέ''
Δεν στο ζητώ σαν χάρη
Στο ζητώ όμως
Ίσως δεν άξιζα την επιστροφή σου
Όμως πίστευα και ευχόμουν να γυρίσεις
Εγώ χάνω, εσύ κερδίζεις
Μετανοιώνω
Ποιός χάνει? Εγώ? Αποκλείεται
Μου έδωσες ζωή
Το πίσω μου το μετέτρεψες σε μπροστά και ζεις εκεί
Μόνο εσύ ζεις εκεί
Το παρελθόν μου το αποτελούσαν άλλοι
και δεν θέλω να το επαναλάβουν
Εσύ μου έδειξες όλα όσα φοβόμουν να ζήσω και να δω
Δεν μου έμαθες το πως. Δεν μπορείς να μου μάθεις.
Μου το έδειξες όμως. Μπορείς να μου δείξεις.
Μου έδειξες πως να σταματήσω να ζω στο τίποτα
και να ψάξω για το κάτι
Κι αυτό το κάτι είσαι εσύ
Ζω για σένα
Ζω για την στιγμή που θα σε δω
που θα σε αγκαλιάσω,
που θα σου χαρίσω ένα χαμόγελο
και θα σου δώσω το πιο γλυκό φιλί
που θα γαντζωθώ πάνω σου
και θα αρνούμαι να φύγω μακριά
Ζω για να ξυπνώ κάθε πρωί και να σου λέω καλημέρα
Για την στιγμή που θα ακουμπήσω το στήθος σου
και θα νιώσω τον χτύπο της καρδιάς σου
Ζω για τα λεπτά που θα νιώσω ότι αναπνέω πάνω σου και μέσα σου
Ζω για την ώρα που το δυο θα γίνει ένα
και το εγώ και εσύ θα γίνει εμείς
Είμαι το λευκό σου
και εσύ είσαι ο μόνος λόγος που με κάνει να είμαι το λευκό σου
''Θες να γίνεις ο πρίγκηπάς μου?''
''Η ζωή σου είναι ένα παραμύθι''
Πώς λοιπόν μπορώ να αρνηθώ ότι είσαι ο πρίγκηπάς μου
από τη στιγμή που με κάνεις να ζω σε ένα παραμύθι
και να αρχίζω να πιστεύω και πάλι στα όνειρα?
''Μ' αρέσει η φράση <για πάντα>''
''Και πιστεύεις πως ταιριάζει σε μένα?''
Μαζί.
Για πάντα.

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008

Γιατί δεν αποφάσισα ακόμη...?




Βλέπω το γράμμα πάνω στο γραφείο

Να το στείλω τελικά

ή να το σκίσω και να σκαρφιστ πως δεν το έγραψα ποτέ?

Όχι, όχι θα το στείλω…

Βγαίνω από το δωμάτιο

Προσπερνώ την ακαταστασία που υπάρχει στο σπίτι

Προσποιούμαι ότι όλα είναι τακτοποιημένα

Θα συμμαζέψω αργότερα

Αποφασίζω χωρίς να σκεφτώ την απόφαση

Καταλήγω στο μπαλκόνι

Υψώνω το κεφάλι και αντικρίζω τα άστρα

Φαίνονται θολά…

Υπάρχει ομίχλη…

Είναι ίδια με την ομίχλη που υπάρχει στο μυαλό μου

‘’Σ’ αγαπώ’’, ‘’Μου λείπεις’’,

‘’Σε θέλω’’, ‘’Σε χρειάζομαι’’,

‘’Συγνώμη’’

Αγάπη, έρωτας, πάθος, μίσος, λύπη

Τριγυρίζουν στο μυαλό μου

Μια αναπνοή χρειάζομαι

Ένα αστέρι να πέσει και να γεμίσει φως την καρδιά μου

Να την φωτίσει για να διαλέξει σε ποιον ανήκει η κάθε φράση

Κι αν ανήκει σε κάποιον, να βρει τη δύναμη να σχηματίσει μια πρόταση

Μα πρώτα χρειάζεται μια αναπνοή

Να ανακουφιστεί το μυαλό

Ονόματα, αναμνήσεις, πρόσωπα, όμορφες στιγμές αλλά και άσχημες

Όνειρα που περνούν και φεύγουν

Λόγια που ποτέ δεν ειπώθηκαν

Πράξεις που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν

Παρελθόν, παρόν, μέλλον

Φως στο σκοτάδι

Μοναξιά με παρέα

Σιωπή στη φασαρία

Τι να διαλέξω?

Σε ποιον να μιλήσω?

Από ποιον να ζητήσω βοήθεια?

Γιατί νιώθω ότι πνίγομαι?

Χτυπάω το κεφάλι μου στο αδιέξοδο

Γιατί δεν πονάω?

Περιστρέφομαι γύρω από τον εαυτό μου, γύρω από ανθρώπους

Γιατί δεν κινούμαι?

Γιατί με προσπερνάνε δίχως να μου χαρίσουν ένα βλέμμα?

Μένω στην ίδια θέση

Να γελάσω…να σπάσει η σιωπή?

Εξακολουθώ να σιωπώ

Νομίζω ότι θα τρελαθώ

Τα μάτια μου δακρύζουν

Μα παραμένουν ανοιχτά

Λίγο ακόμη…

Αντέχω…

Λίγο ακόμη…

Αδιαφορία, κενό, χρόνος

Ο χρόνος κυλάει…

Θέλω να τον ρίξω κάτω

Να τον σπάσω

Με πονάει που φεύγει χωρίς να πει ένα αντίο

Ένας καθρέφτης…

Ράγισε…

Γιατί?

Τόλμησα?

Κοιτώ το χέρι μου

Δεν υπάρχουν κηλίδες αίματος

Δεν ήμουν εγώ

Ο άλλος…

Κατηγορώ…

Χαρτιά σκισμένα

Κρατώ εκείνο το τριαντάφυλλο

Κι ας είναι μαραμένο

Μαδάω ένα ένα τα πέταλα του

Πονάει?

Γράμματα που έγιναν στάχτη

Να το κάψω κι εκείνο?

Όχι, όχι θα το κρατήσω

Τσούζουν τα μάτια

Ανοιχτά τα θέλω όμως

Ανοιχτά…

Όπως τα άφησα όλα

Αλήθεια, τα άφησα?

Κι αν το έκανα, που τα άφησα?

Τα χέρια μου τρέμουν…

Φοβάμαι?

Τι?

Μόνη μου είμαι…

Ο κόσμος έφυγε…

Η μέρα διαδέχτηκε τη νύχτα

Πάντα νύχτα δεν κυκλοφορούσα έξω?

Τώρα τι το άλλαξε?

Εγώ στέκομαι ακόμη εκεί?

Ο χρόνος και πάλι…

Φύγε…

Κι όλα αυτά γιατί?

Όλα αυτά μέσα σε μια ανάσα…?

Κι όλα αυτά για να αποφύγω να πάρω άλλη αναπνοή…?