Τρίτη 24 Μαρτίου 2015

Στην κόψη του μαχαιριού


Είναι κάτι βράδια..
που νιώθεις αυτό το μαχαίρι στην καρδιά...
να γυρνάει.. να σε ρημάζει.. να σε διαλύει.
Να προσπαθείς να πάρεις μια ανάσα..
Να μην μπορείς να βρεις καταφύγιο πουθενά..
Και το μαχαίρι να γυρνάει συνέχεια.. 

να ανοίξει παντού πληγές..
Κι όσες έκλεισαν παροδικά 

να τις ανοίξει κ αυτές.. ξανά κ ξανά.
Να μην σε χωράει ο τόπος.
Αλλά ταυτόχρονα να ζεις στη σιωπή..
Να μένεις ακίνητος κ ακινητοποιημένος.
Γιατί το μυαλό σε ελέγχει πλέον.
Κι η καρδιά ματώνει.. κλαίει.. πεθαίνει.
Αλλά το πρόσωπο δεν δείχνει κανένα συναίσθημα.. 

Αδιαφορία μόνο..
Δεν υπάρχουν άλλα δάκρυα.
Έγινε και το μαχαίρι συνήθεια πια..
Τόσο μεγάλη συνήθεια, που κάποιες φορές το παίρνεις ο ίδιος
και το μπήγεις στην καρδιά σου.



Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

Άσφαλτος


Αλήθεια, κάποια στιγμή θα πιστέψω ότι
δεν ζήσαμε τίποτα απ' την αγάπη μας.
Με πιάνει τρόμος..
Πως μπορώ εγώ να σε ξεχάσω;
Καμία επαφή πια..
Ούτε βλέμμα..
Δυο γραμμές παράλληλες έγιναν οι ζωές μας
Αυτές που τότε συναντιόντουσαν σε κάθε γωνιά
Που παραφυλούσε η μια, πότε θα περάσει η άλλη
για να την τρακάρει.
Και τι τρακάρισμα ε;
Συναισθημάτων.. πάθους.. μίσους.. αγάπης.
Και ήταν όλα μοιραία
Το κάθε τι που μας αφορούσε
Και ο θεός ήταν μαζί μας
Αλλά εμείς γίναμε οι λιποτάκτες
Κυρίως εγώ..
Που μόλις δω την αγάπη τρέχω..
τρέχω όσο πιο μακριά μπορώ
Για να κρυφτώ..
Γιατί ζητούσα τόσο πολύ την κόλαση μαζί σου
που τελικά επέλεξα να την ζω μόνη μακριά σου.
Και πίστεψε με, είναι ανυπόφορη
Κι ας έμεινες με τις απορίες
Κι ας έκανες υποθέσεις
Δεν άντεχα να μας βλέπω πια έτσι
Κυρίως εσένα..
Που μου έδειξες με κάθε τρόπο ότι με μισείς
και με κάθε τρόπο ότι μ αγαπάς.

Θεέ μου, πόσο ανυποψίαστη ήμουν τελικά

Παραφυλουσες σε κάθε γωνιά
και γω περνούσα σφυρίζοντας αδιάφορα
Μέσα στην άγνοια μου..
Και ενώ φοβόμουν τόσο πολύ αυτή τη σύγκρουση,
τελικά τρακάραμε με όλη μας τη φόρα
Όση διέθετα..
Και συ ο αχόρταγος ήθελες παραπάνω
Και μ έκανες και μένα αχόρταγη
Αχόρταγη για την παράνοια, για τα απαγορευμένα,
για το πάθος, για την φωνή σου και την παρουσία σου.
Τόσο δεν χόρταινα την παρουσία σου
που πλέον με διαλύει όλο και περισσότερο η απουσία σου

Και θα μου πεις.. εντάξει τι πιο απλό;

Τι χαζομάρες μου αραδιάζεις τώρα;
Εσύ έφυγες... εσύ το έβαλες στα πόδια
Και ποιος με ρώτησε εμένα όταν σταμάτησα να τρέχω,
πόσο μακριά πήγα;
Είμαι ακόμα δίπλα σου
Μπορεί σαν άγνωστη πια.. μα σ ακολουθώ
Παραφυλάω κ γω στις γωνιές κι ας μην με βλέπεις
Πλέον σταμάτησα να σφυρίζω αδιάφορα
Κρατάω τη σιωπή μου..
Για να μην με καταλάβεις κ γυρίσεις να με δεις.
Και συνειδητοποιήσεις ότι τελικά είμαι ακόμα εκεί
ότι ποτέ δεν έφυγα..
ότι πάντα περίμενα..
περίμενα τη ζωή κι ας ήταν χωρίς εσένα..
με το βλέμμα μου πάντα στραμμένο σε σένα.