Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

Αλλάζει...πάλι ίδιο είναι...αλλάζεις κι εσύ...τα λόγια σου...η μορφή παραμένει ίδια...


Από τότε είχα να κλάψω
Από εκείνη τη μέρα
Σήμερα το φεγγάρι ήταν ακριβώς μπροστά από το παράθυρο μου
Βγήκα να αναπνεύσω λίγο καθαρό αέρα
Ήταν απόμακρο από τα αστέρια
Σαν να ήταν κρυμμένο σε μια γωνιά
αρνούμενο πεισματικά να βγει από την κρυψώνα του
Αλλά πως μπορεί να κρυφτεί?
Προδώνετε αμέσως
Πριν με ρωτήσει τι κάνω αρχίζω και του μιλώ
Ασταμάτητα
Λες και θέλει να με ακούει
Πως μπορεί να με αντέχει ακόμη?
Τόσο καιρό, τόσους μήνες, τόσα χρόνια..?
Άραγε είναι το ίδιο ή μήπως αλλάζει κι αυτό?
Κάθε φορά που το βλέπω έχει διαφορετική όψη
Πως τολμώ να το αμφισβητώ?
Γιατί δεν μου ρίχνει ένα χαστούκι?
"Τι έχεις?"
Πονάω
ΠΟ-ΝΑ-Ω
Το επαναλαμβάνω ξανά και ξανά
Και κάπου εκεί, ανάμεσα στα γράμματα,
έρχονται τα πρώτα δάκρυα
Γιατί άργησαν τόσο πολύ?
Γιατί δεν μπορούσα να κλάψω τόσο καιρό?
Πληγώνω πολλούς επειδή με πλήγωσαν λίγοι
Τους αποφεύγω όλους γιατί αποφεύγω πρώτα εμένα
Πονάω επειδή ο πόνος είναι λύτρωση μου
Πρώτη φορά απαντάω στα "γιατί" σου
Πρώτη φορά δίνω εξηγήσεις
"Τι έχεις?"
Πλέον δεν με καταλαβαίνουν γιατί δεν προσφέρω κατανόηση
Η ψυχή μου δεν ανήκει πουθενά γιατί την ξερίζωσα από παντού
Ζήτα βοήθεια αφού την χρειάζεσαι
Με βοήθησε ένας άγνωστος
Μπορεί να είναι και γνωστός
Αλλά τι σημασία έχει?
Δεν φεύγω ποτέ γιατί ξέρω πως πονάει αυτός που μένει πίσω
Δεν έκλαψα τόσο καιρό γατί ήξερα όλους τους λόγους
που θα με έκαναν να καταλήξω στα δάκρυα
Τι έχω..?
Είναι αργά..
Κομίσου..
Θα σου πω αύριο..
Αποφεύγω να απαντήσω γιατί δεν εμπιστεύομαι
Μου είπε κάποιος πως με περιμένει γιατί "πιστεύει πως αξίζει"
Ρωτάω συνέχεια "γιατί" και περιμένω μια απάντηση
επειδή πρέπει να μάθω
"Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο και έχουν μια εξήγηση"
Ρώτα με ξανά "γιατί"
Γιατί..?
Γιατί θέλω να με ρωτάς
Γιατί αρχίζω να μαθαίνω από τις ερωτήσεις σου
Γιατί δεν περιμένω εκείνες τις απαντήσεις
Κι ας μην τις ρώτησα ποτέ
Κι ας μην τις έμαθα ποτέ
Λοιπόν..?
Ρώτα με..
Τι έχεις..?
Ρώτα ξανά..
Γιατί..?

Κυριακή 15 Μαρτίου 2009

Δεν υπάρχει χώρος πουθενά...μια μάζα όλα...


Το μυαλό δεν γεμίζει άλλο
Έφτασε στο όριο του
Όρια και σύνορα παντού
Δεν θυμάμαι
Ξεχνώ κατευθείαν
Γιατί δεν θέλω να δω την αλήθεια
Δεν βλέπω την καταστροφή μου
Γαμάω την ζωή μου και της αρέσει
Ότι θέλει εκείνη
Εμπιστεύσου με
Το τασάκι γεμάτο κι αυτό...από την στάχτη μου
Το γεμίζω κάθε μέρα για να το αδειάσω το βράδυ
στην πουτάνα ψυχή μου και στα καμμένα όνειρά μου
Άλλαξα
Καπνός..ποτά..νυχτερινή ζωή..μεθίσια..άδεια φιλιά..
-Τι θέλεις?
-Κάτι σοβαρό..
Και αμέσως γελώ σαν τρελή
Τρελάθηκα..?
Κοροϊδεύω τον εαυτό μου και τους άλλους
Ωραίο παιχνίδι τελικά
Ψέμματα και μυστικά
Εμπιστεύσου με
Μόλις φύγω θα με προδώσεις
Πάρε ένα μυστικό μοτ να φύγει το βάρος του από μένα
Καταβρόχθησε το και μετα φτύστο πάνω μου
Παράνοια
Ποια αγάπη..?
Τι κρατάει για πάντα..?
Μαλακίες για να πιστεύω
Άσε με να πιστεύω ότι θέλω
Τα παραμύθια μου..τα όνειρά μου..τις επιθυμίες μου
Τίποτα αληθινό
Ψεύτικη πραγματικότητα
Εκεί ανήκω
Δεν θέλω αλήθειες γαμώτο
Πες μου ότι θέλω να ακούσω
Ότι μ' αγαπάς
Ότι θα μ' αγαπάς για πάντα
Πλήγωσε με ρε πούστη
Δεν καταλαβαίνεις..?
Γουστάρω να το κάνεις
Ξέχασα μέρες, ημερομηνίες, αναμνήσεις
Είμαι θυμωμένη..?
Ηρέμησε..
Την μουσική τέρμα στα αυτιά μου
Αυτό είναι η ηρεμία μου
Δεν τρέχω να ξεφύγω πια
Ακούω και υπακούω
Στρατιωτάκι έτοιμο για διαταγές
Δεν περιμένω να έρθει να με πάρει κανείς
Ανώριμη είμαι ε..?
Έτσι δεν είχες πει..?
Αυτό είμαι
Μα πιο πολύ νιώθω θυμό
Σου χαρίζω το ειρωνικό μου χαμόγελο
Χάρισέ μου την κατάντια σου
Πάλι γέμισε το γαμημένο..?
Περίμενε λίγο
Πάω να το αδειάσω
Αυτή τη φορά μέσα σε σένα
Να δεις όλη την μαυρίλα
Να δεις θάνατο και ξεφτίλα
Να δεις μυστικά και ψέμματα
Μην τολμήσεις να πειράξεις τίποτα
Όλα με επιστροφή είναι
Έτσι όπως στο έδωσα έτσι να μου το φέρεις πίσω
Αλλιώς θα ξεστομίσω όλη την αλήθεια σου
Ναι ρε σ' απειλώ
Παίζω το παιχνίδι
Χάνω συνέχεια
Τζόγος είναι
Ξαναπαίζω
Μέχρι να τα χάσω όλα
Νιώθεις πόνο..?
Νιώθεις τίποτα..?
Κι αν νιώθεις κάτι γάμησέ το..
Εκείνο δεν νιώθει
Σαν χαρτί που καίγεται
Σαν φύλλο γεμάτο τρύπες
Είναι άσχημο..?
Εγώ το βλέπω όμορφο
Και η ζωή μου όμορφη είναι
Γέλα ρε
Γέλα τώρα
Ωραία ανέκδοτα δεν σου λέω και σήμερα..?
Κούνα το κεφάλι
Τι τρελός κόσμος..
Τι πανέμορφα άσχημος..

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2009

Έσπασε..? Ράγισε..? Μα παραμένει εκεί ασάλευτος...


Βλέπω ένα πρόσωπο γνώριμο στον καθρέφτη
Φοβήθηκα ότι θα σπάσει
Όχι ο καθρέφτης
Είναι σπασμένος εδώ και χρόνια
Εκείνο το πρόσωπο έμοιαζε ραγισμένο σε χιλιάδες κομμάτια
Κι όμως έδειχνε τόσο όμορφο
Όπως ο πόνος όταν είναι γλυκός
Όπως το σκοτάδι όταν φαίνεται στηνα αυγή
Αύρα περίεργη
Γεμάτη μυστήριο
Όμως πριν ανοίξω την πόρτα ξέρω ποιος θα είναι πίσω της
Πριν μιλήσεις σου χαμογελώ
και σε παγιδεύω να με περιμένεις σε όλη σου τη ζωή
Πέθανες..?
Ζεις..?
Πόσους θανάτους μετράς στη ζωή σου..?
Με κοιτάς με απάθεια και λες στους άγνωστους πως είμαι τρελή
Μα όλοι αυτοί οι άγνωστοι ήταν περαστικοί από τη ζωή μου
Οι περαστικοί μου
Έτσι τους ονόμαζα πάντα
Δεν θυμάμαι τα ονόματά τους
Άλλωστε δεν θυμάμαι πολλά από τη ζωή
Σαν να την έγραφα όλα αυτά τα χρόνια σε πετραδάκια μικρά
και πριν τελειώσει η ανάμνηση,
η πέτρα βρισκόταν ήδη σε κάποιο θαλάσσιο βυθό
Διαφορετικό κάθε φορά
Θες να κάνουμε μια ανάμνηση..?
Κι αρχίσαμε να τρέχουμε σε εκείνη την έρημο
παίζοντας με την άμμο
Ποτέ δεν συμφωνήσαμε να κάνουμε αυτή την ανάμνηση
Έτσι θα είναι στημένο μου είπες
Τότε ήταν που μου έπιασες το χέρι
κι εγώ σε εμπιστεύτηκα λες και ήσουν φίλος παιδικός
Χαράξαμε τα ονόματα μας στην άμμο
Για να μην ξεχάσω
Για να θυμάσαι
Μα πριν προλάβουμε να τελειώσουμε το έργο μας τα έσβησε ο άνεμος
Εκείνος με πήρε μακριά
Όσο κι αν τον μίσησα ξέρω πια να τον ακούω
Σε παρασέρνει στην μελωδία του
Άρχισα να τραγουδώ δυνατά
Να χορεύω γύρω από τον εαυτό μου
Μήπως μπορέσω να τον αναγνωρίσω ανάμεσα σε εκείνους που με προσπερνούσαν
Κι αμέσως όλοι σταμάτησαν κοιτώντας με απορημένοι
Χλεύαζαν την ζωή μου
Άλλωστε έκανα κάτι ανόητο για εκείνους
Λες και τους είχα καλέσει στην μυστική μου συνάντηση
με τον άνεμο και τον εαυτό μου
Όλοι έμεναν κι εγώ έφευγα
Να πάρω αγκαλιά την θλίψη
και να πλαγιάσω με τον πόνο
Ας ξημερώσει να φανεί το σκοτάδι
Ας βραδιάσει να φανεί το φως
Πνίγεσαι κι όμως δεν τρέχεις να σωθείς
Βγαίνει ο εαυτός σου από μέσα σου
και κατευθείαν κρύβεται ξανά από λύπη
Σε λυπάται
Παραμένεις εκεί χάμω να του ζητάς ελεημοσύνη
Ακούς φτερουγίσματα πουλιών
Πάλι σε ψάχνουν..?
Αφού αρνήθηκες τόσες φορές να πας μαζί τους
Γιατί επιμένουν..?
Μα κανείς δεν απαντάει
Τους απαγόρεψες να σε ρωτούν
Τις εξηγήσεις και τις απαντήσεις τις πετάς στη φωτιά να γίνουν στάχτη
Μετά την φυσάς στο ποτάμι να λιώσει
Να μην υπάρχει πια
Κι αυτή η στάχτη πέρνει την μορφή σου
Γίνεσαι ένα μαζί της
Τι με κοιτάς πάλι..?
Γιατί έρχεσαι συνέχεια εδω..?
Χάνομαι
Κρύβομαι στη στάχτη σου
Μπορείς να με ψάξεις κι εκεί..?
Πως θα ξεχωρίσεις την δική μου απ' τη δική σου στάχτη..?
Ίδιες ειναι...