Σάββατο 17 Μαΐου 2014

Grey




Τις τελευταίες μέρες ήταν άσχημα
Αλλά το πάλευε πολύ
Κάθε δυο ώρες, έπρεπε να πιει νερό ή γάλα
Την Πέμπτη, βλέπω το ρολόι στις 00.45 και
ήθελα, αυτή τη φορά, να το ταΐσω πιο νωρίς
Αλλά η ανάσα του ήταν πιο βαριά
Μόνο τότε κατάλαβα ότι έρχεται το τέλος
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, είχα μια ελπίδα ότι θα τα καταφέρει 

Κάθισα κοντά του, έπιασα τα μπροστινά του ποδαράκια
κ άρχισα να του μιλάω, προσπαθώντας να του δώσω κουράγιο
Στην αρχή, τινάχτηκε λίγο κ μετά ηρέμησε πάλι
Ανέπνεε με δυσκολία
Και μετά έβγαλε μια βαθιά και αργή αναπνοή
..αυτή ήταν η τελευταία
Προσπάθησα να του κλείσω τα ματάκια και το στόμα,
χωρίς αποτέλεσμα
Έτσι έφυγε..
Αυτές ήταν οι τελευταίες στιγμές του Γκρεούλη μου..

" Ο γατογιός μου "

Ο γάτος που δεν είχε φωνή και μόνο όταν πόνεσε την ακούσαμε
Ο γάτος με το μισοφέγγαρο στην κορυφή του κεφαλιού του
Που δεν έφευγε ποτέ από την αγκαλιά
Που τα βράδυα κοιμόταν στα πόδια μου
και το πρωί ερχόταν και καθόταν στο στέρνο μου

για τα πρωινά του χαδάκια
Που έσπρωχνε με το πρόσωπό του, το δικό σου, για να πας προς τα πίσω
και να χαϊδευτεί στο πηγούνι σου
Με το δυνατό γουργούρισμα, που μόνο όταν κοιμόταν σταματούσε
Που όταν ήταν πιο μικρός και τον χάιδευες, κουνούσε την ουρά του από χαρά
Που όταν καθόμουν στον υπολογιστή,
ερχόταν τρέχοντας, 
τέντωνε τα μπροστινά του πόδια στην καρέκλα μου,
έχοντας μισόκλειστα μάτια 
και πηδούσε πάνω μου για τα χαδάκια του

Που κοιμόταν πίσω από το πληκτρολόγιο και το είχε για μαξιλάρι του
Που όταν μαγείρευες, καθόταν από μακριά και σε παρακολουθούσε
Όταν έπλυνες πιάτα, καθόταν δίπλα κι έπαιζε με το νερό
Όταν έτρωγα, καθόταν πάντα στο παράθυρο
που είναι δίπλα στη θέση μου στο τραπέζι

κ ακουμπούσε το πρόσωπο του στο τζάμι για να του δώσω το "σνακ" του
Όταν δεν είχε διάθεση πήγαινε να κοιμηθεί στο συρτάρι κάτω από τον καναπέ
Που είχε για "μαμά" του ένα αρκουδάκι, ίδιο χρώμα με το δικό του
Όταν έκανε τα "βαθιά του νανάκια" και το χάιδευες,
γυρνούσε το κεφάλι και τέντωνε μόνο τα πίσω πόδια

Που έτρωγε μακαρόνια μόνο με κέτσαπ
Που έτρωγε όλα τα φαγητά και τώρα τον παρακαλούσα να πιει μια γουλιά νερό
Ο αδερφός μου, πάντα έλεγε χαριτολογώντας "Που είναι ο χοντρός; "
κ πάντα του απαντούσα "Δεν είναι ο χοντρός, είναι το Γκρεούλη"
Που όταν έβλεπε οτιδήποτε να πετάει, το κυνηγούσε, "ο κυνηγός μας"
"Αυτός δεν είναι ένας συνηθισμένος γάτος...είναι original" , έλεγα
Που όταν τον έπαιρνες αγκαλιά και περπατούσες,
κοιτούσε αριστερά κ δεξιά 
κι απολάμβανε τη βόλτα του

Που όταν ασχολιόσουν με κάτι άλλο,
καθόταν μπροστά για να του δώσεις σημασία

Ήθελε τα "αποκλειστικά του"
Που όταν του μιλούσες, καθόταν και σε κοιτούσε με προσοχή
μ αυτά τα κίτρινα ματάκια του,

σαν να καταλάβαινε τι του έλεγες
Που πηδούσε πάνω στο κομοδίνο μου κ άνοιγε μόνος του
το κουτί με τα λαστιχάκια μου,
έπαιρνε ένα κι έφευγε τρέχοντας για να πάει να παίξει

Που στεκόταν στο παράθυρο κ κοιτούσε έξω για ώρα, "ο παρατηρητής μας"
Που έβγαινε με φόρα έξω, είτε έβρεχε είτε φυσούσε
Δεν φοβόταν ποτέ
Που με ξυπνούσε στις 6 η ώρα το πρωί,
πηδώντας πάνω στο μαξιλάρι μου, κάνοντας τον γύρο του κρεβατιού
και ξανά το ίδιο μέχρι να σηκωθώ
και να τον ταΐσω ή να τον βγάλω έξω

Που ακουμπούσε στον τοίχο και τέντωνε τα πίσω πόδια
για να τον χαϊδέψεις πάνω από την ουρά
Που όταν ήταν κλειστή η πόρτα μου,
περίμενε απ έξω, μέχρι ν' ανοίξει κάποιος, για να έρθει σε μένα

Όταν αργούσα να ξυπνήσω, η μαμά άνοιγε λίγο την πόρτα
και τον έστελνε "απεσταλμένο" ,

για να με ξυπνήσει
Και στις πιο μεγάλες μοναχικές μου μέρες,
ερχόταν στην αγκαλιά μου, το έσφιγγα πάνω μου
και του έλεγα "Αν δεν είχα ρε Γκρεούλη και σένα να μου κάνεις παρέα.."

Όπως λέει το τραγούδι.." Να λέω τον πόνο μου στις γάτες"
Κι αυτό με τα χαδάκια του στο πηγούνι μου,
με τα νάζια του και το γουργούρισμα του,

μου άλλαζε την διάθεση

Και τώρα το σπίτι είναι τόσο άδειο

Όπως και η αγκαλιά μου
Τον αγαπούσα πολύ

Ήταν ο πιο χαδιάρης, χαριτωμένος κι αθώος γάτος
Δεν ήταν ένας απλός γάτος, ήταν το ανθρωπάκι μου
Το Γκρεούλη μου...
Θα μου λείψεις τόσο πολύ ρε φιλαράκι..


15-5-14 

Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

Depths of Nothingness



Χθες, επέστρεψαν όλες οι σκέψεις 
Όλα τα συναισθήματα 
Ξεχείλισαν
Σήμερα, ξαναγύρισε το τίποτα.
Φυλακισμένη σε μια δίνη 
που καταπίνει τα πάντα,
ακόμα και το κενό μέσα μου. 
Πιο άδεια από ποτέ σήμερα.
Πιο διαφανής..

Σάββατο 3 Μαΐου 2014

Leaving Pieces



Είναι κάτι βράδια 
Ευλογημένα..
Απ' αυτά της μοίρας
Που κάνεις το βήμα 
 παρόλο που το πόδι σου τρέμει. 
Που λες μια λέξη 
 παρόλο που το στόμα σου αρνείται. 
Που κλείνεις τα μάτια κι αναπνέεις βαθιά. 
Αυτή τη στιγμή, που θα ήθελες να δώσεις, 
τη πνοή σου σε κάποιον,
που του στέρησες μια λέξη κι ένα βήμα 
 ..πλάι σου..