Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008

Τα μάτια προδώνουν




Είναι αργά το απόγευμα
Μα ο ήλιος παραμένει ψηλά
Ζεσταίνει πιο πολύ τα ιδρωμένα μας κορμιά
Εγώ με την παρέα μου μόλις καταφθάσαμε
Τα πρώτα συγκροτήματα ξεκίνησαν να γρατζουνούν τις κιθάρες τους
δίνοντας ρυθμό στα κεφάλια μας
Μετά από λίγα λεπτά
Εκείνος με τη μοναξιά του κατέφθασε
Στο άκουσμα των τραγουδιών κουνούσε το πόδι του νευρικά
Κάποιες φορές τα μάτια του εγκατέλειπαν τους μουσικούς
που βρίσκονταν πάνω στη σκηνή και κοιτούσε προς διαφορετικές κατευθύνσεις
Ήταν σαν να μετρά τους γύρω του
Σαν να περιμένει ανταπόκριση στα γεμάτα απορία βλέμματά του
Εγώ γελούσα με τους φίλους μου
Εκείνος άναβε ένα ακόμη τσιγάρο και έπινε
Χειροκροτούσε κατά διαστήματα επιβραβεύοντας την προσπάθεια των μουσικών
Που και που σηκωνόταν και ζητούσε απ' τους άλλους αναπτήρα
Ίσως κατά βάθος να έψαχνε κάποιον να του κρατήσει συντροφιά
αυτές τις λίγες ώρες που θα περνούσε εκεί
Όμως έμοιαζε ότι δεν νοιάζεται και ότι απολαμβάνει τη μοναξιά
Μα το βλέμμα του τον πρόδωνε συνεχώς

'' Απολαμβάνεις μοναξιά? ''
''Ναι...βασικά δεν έχω κι άλλη επιλογή''
Επιβεβαίωνε τις σκέψεις μου μ' αυτά τα λόγια
Δεν ρώτησα γιατί δεν έχει άλλη επιλογή...δεν με ενδιέφερε άλλωστε
Το μόνο που ήθελα ήταν να τον πλησιάσω
Να μιλήσω στα άγνωστα μάτια που με κοίταξαν τόσες φορές πριν
σαν να με παρακαλούσαν να του μιλήσω
'' Θέλεις να καθίσω λίγο μαζί σου? ''
''Αν δεν ενοχλεί στην παρέα σου''
Όταν του μιλόυσα τον αγκάλιαζα
Σίγουρα νιώθαμε κι οι δυο μια μυστηριώδες ζεστασιά που πρόσφερε ο ένας στον άλλον
Όταν μου μιλούσε ερχόταν τόσο κοντά που η μύτη του χάιδευε απαλά το αυτί μου
'Ισως σκοπός του ήταν να νιώσω ένα ρίγος να διαπερνά όλο μου το κορμί
Αν είχε αυτή τη πρόθεση ομολογώ πως το κατάφερε Τραγουδούσαμε...μιλούσαμε...γελούσα...κάπνιζε...χαμογελούσε...

Η συναυλία τελείωσε
Ήταν καιρός να πάρει καθένας το δρόμο του
Οι κατευθύνσεις μας αντίθετες...αλλά τι σημασία είχε?
Αρκεί που συναντηθήκαμε μια φορά
Κι αυτή η συνάντηση έγινε στο σταυροδρόμι της μουσικής, της μοναξιάς, της παρέας, της συμπάθειας, της κατανόησης
Αποφάσισα να του μιλήσω για τελευταία φορά
'' Χαρηκαμε πολύ πάντως...στο μέλλον μπορεί να ξανανταμώσουμε''
''Μα αυτό είναι απίθανο''
''Αν ήταν σ' αυτό τον κόσμο κάτι απίθανο τότε δεν θα γνωριζόμασταν ποτέ...μα δεν σου υπόσχομαι τίποτα...άλλωστε ένας άγνωστος είσαι...ένας περαστικός που κατάφερε να μου αφήσει για ανάμνηση ένα χαμόγελο και ένα δείγμα απ' τον εαυτό του...δεν ήθελα τίποτα παραπάνω από σένα...μου αρκεί αυτό...
''Ε τότε χαρήκαμε πολύ...!''

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

poso omorfo einai otan sumbainei auto...kai posoi polloi uparxoun pou hteloun apegnwsmena parea alla den to deixnoune...eisai asxhmo na eisai monos se auton ton kosmo

Ανώνυμος είπε...

[...] Τέτοια είναι η έννοια της μοναξιάς. Ξέρουμε καλά τι είναι η μοναξιά, αλλά μόνο όταν τη ζήσουμε προσωπικά μας αγγίζει βαθιά και αποκτούμε πραγματική επίγνωση αυτής της διάστασης. Η απομόνωση, όπως άλλες εμπειρίες που έχουν να κάνουν με τα αισθήματα, φάνει σε ένα κατώφλι της συνείδησης πέρα από το οποίο οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, δεν αναπαριστούν.
Αυτό δεν οφείλεται στην απουσία των ανθρώπων γύρω μας αλλά, παραδόξως, μάλλον στην παροσία τους. Γίνεται εντόνότερα αισθητό τη στιγμή που ερχόμαστε σε επαφή με τους ανθρώπους, οταν νομίζουμε πως πρέπει να νιώσουμε οως οι άλλοι είναι κοντά μας και μας στηρίζουν, μας νιώθουν. Τότε αρχίζουμε να αισθανόμαστε ότι η μοναξιά μας δεν οφείλεται σε κάποιοα συγκεκριμένη δυσκολία μας να επικοινωνήσουμε με τους άλλους, αλλά είναι μάλλον θέμα εσωτερικού πόνου που ούτε να γιατρυτεί μπορεί ούτε να ανακουφιστεί από τη φυσική παρουσία άλλων ανθρώπων.

Σταλαγματιά είπε...

Όλα έχουν ένα λόγο που γίνονται,
έτσι μου λένε κ αυτό πολλές φορές μου δίνει ελπίδα....

piXie είπε...

Η μοναξιά...άλλες φορές επιλογή και άλλες απλά κάτι να υπομείνεις. Όλα είναι μισά όταν είσαι μόνος. Και μπορεί να μην είσαι μόνος τυπικά, να υπάρχουν γύρω σου άνθρωποι πολλοί, αλλά το χαμόγελο να μη βγαίνει από μέσα. Τα μάτια να ψάχνουν τριγύρω με τη μοναξιά πάνω τους γραμμένη. Είναι τότε που δεν μπορείς να χαρείς σχεδόν τίποτα. Είναι που είναι όλα ελλειμματικά...

pinos είπε...

γιατι δενα αλαξατε τηλεφονα.
για να μιν χαθιτε.
σεινιθοσ μια φορα στιν ζοη σου εχεις την ευκερια να γνορισεις το αλο σου μισο τον ηδανικο για εσενα.
δεν πρεποι να τιν χανις.
χερομε που περασες καλα και ελπιζο να το χαναεπαναλεβης

neni είπε...

Αν θες να δεις τι πιστεύω γαι την μοναξιά έλα στο blog μου,υπάρχει ολόκληρη ανάρτηση με αυτό το θέμα.
(να μην γράφω πάλι τα ίδια)

Η εικόνα που έχεις τοποθετήσει στην αρχή με ανατριχιάζει.

Καλό βράδυ.(να μην χαθούμε)

Feli είπε...

dorian gray
οπως επισης υπαρχουν τοσοι αλλοι που εχουν παρεα αλλα ειναι και παλι μονοι οχι εξωτερικα...
εκεινοι νιωθουν μονοι, αλλοι φαινονται μονοι...

gianisagianis
ισως να εχεις δικιο...ομως καθενας αντιδρα διαφορετικα...κ καποιος μπορει να ανακουφιστει οταν νιωσει οτι ειναι καποιος διπλα του και τον συντροφευει εστω και για λιγο...εχω νιωσει την μοναξια κ απλα ηθελα να τον πλησιασω να του μιλησω γιατι δεν θα ηθελα να ημουν μονη μου αναμεσα σε τοσους πολλους ακομη κι αν μερικες φορες το νιωθω αυτο.


anastasia
και γω ειμαι μια απ αυτους που το λενε...
ισως το λεω γιατι θελω να δωσω ελπιδα πρωτα στον εαυτο μου και μετα στους αλλους...
ισως και αυτοι που στο λενε να στοχευουν το ιδιο.


pixie
καμια φορα αναζητω και γω την μοναξια...κι ομως θλιβομαι οταν βλεπω ανθρωπους μονους...τους καταλαβαινω...



pinos
αν ειναι το αλλο μου μισο και ειναι γραφτο να ειμαστε μαζι θα τον ξανασυναντησω καποτε...
ομως μεχρι στιγμης ηταν απλα ενας ανθρωπος που περασα καλα μαζι του για λιγο που του εκανα παρεα και μετα φυγαμε...πηγε ο καθενας πισω στη ζωη του...
αν μας μελλει να ξανασυναντηθουμε δεν θα το αποτρεψω...


neni
να σαι καλα!
εμενα παλι δεν μ' ανατριχιαζει...χαιρομαι που μπορουν να μιλουν τα ματια και να λενε την αληθεια γιατι το στομα πολλα ψεματα μπορει να πει ενω τα ματια δυσκολευοναι να το κανουν...
και να σαι σιγουρη πως δεν θα χαθουμε!