Δευτέρα 2 Μαρτίου 2009

Έσπασε..? Ράγισε..? Μα παραμένει εκεί ασάλευτος...


Βλέπω ένα πρόσωπο γνώριμο στον καθρέφτη
Φοβήθηκα ότι θα σπάσει
Όχι ο καθρέφτης
Είναι σπασμένος εδώ και χρόνια
Εκείνο το πρόσωπο έμοιαζε ραγισμένο σε χιλιάδες κομμάτια
Κι όμως έδειχνε τόσο όμορφο
Όπως ο πόνος όταν είναι γλυκός
Όπως το σκοτάδι όταν φαίνεται στηνα αυγή
Αύρα περίεργη
Γεμάτη μυστήριο
Όμως πριν ανοίξω την πόρτα ξέρω ποιος θα είναι πίσω της
Πριν μιλήσεις σου χαμογελώ
και σε παγιδεύω να με περιμένεις σε όλη σου τη ζωή
Πέθανες..?
Ζεις..?
Πόσους θανάτους μετράς στη ζωή σου..?
Με κοιτάς με απάθεια και λες στους άγνωστους πως είμαι τρελή
Μα όλοι αυτοί οι άγνωστοι ήταν περαστικοί από τη ζωή μου
Οι περαστικοί μου
Έτσι τους ονόμαζα πάντα
Δεν θυμάμαι τα ονόματά τους
Άλλωστε δεν θυμάμαι πολλά από τη ζωή
Σαν να την έγραφα όλα αυτά τα χρόνια σε πετραδάκια μικρά
και πριν τελειώσει η ανάμνηση,
η πέτρα βρισκόταν ήδη σε κάποιο θαλάσσιο βυθό
Διαφορετικό κάθε φορά
Θες να κάνουμε μια ανάμνηση..?
Κι αρχίσαμε να τρέχουμε σε εκείνη την έρημο
παίζοντας με την άμμο
Ποτέ δεν συμφωνήσαμε να κάνουμε αυτή την ανάμνηση
Έτσι θα είναι στημένο μου είπες
Τότε ήταν που μου έπιασες το χέρι
κι εγώ σε εμπιστεύτηκα λες και ήσουν φίλος παιδικός
Χαράξαμε τα ονόματα μας στην άμμο
Για να μην ξεχάσω
Για να θυμάσαι
Μα πριν προλάβουμε να τελειώσουμε το έργο μας τα έσβησε ο άνεμος
Εκείνος με πήρε μακριά
Όσο κι αν τον μίσησα ξέρω πια να τον ακούω
Σε παρασέρνει στην μελωδία του
Άρχισα να τραγουδώ δυνατά
Να χορεύω γύρω από τον εαυτό μου
Μήπως μπορέσω να τον αναγνωρίσω ανάμεσα σε εκείνους που με προσπερνούσαν
Κι αμέσως όλοι σταμάτησαν κοιτώντας με απορημένοι
Χλεύαζαν την ζωή μου
Άλλωστε έκανα κάτι ανόητο για εκείνους
Λες και τους είχα καλέσει στην μυστική μου συνάντηση
με τον άνεμο και τον εαυτό μου
Όλοι έμεναν κι εγώ έφευγα
Να πάρω αγκαλιά την θλίψη
και να πλαγιάσω με τον πόνο
Ας ξημερώσει να φανεί το σκοτάδι
Ας βραδιάσει να φανεί το φως
Πνίγεσαι κι όμως δεν τρέχεις να σωθείς
Βγαίνει ο εαυτός σου από μέσα σου
και κατευθείαν κρύβεται ξανά από λύπη
Σε λυπάται
Παραμένεις εκεί χάμω να του ζητάς ελεημοσύνη
Ακούς φτερουγίσματα πουλιών
Πάλι σε ψάχνουν..?
Αφού αρνήθηκες τόσες φορές να πας μαζί τους
Γιατί επιμένουν..?
Μα κανείς δεν απαντάει
Τους απαγόρεψες να σε ρωτούν
Τις εξηγήσεις και τις απαντήσεις τις πετάς στη φωτιά να γίνουν στάχτη
Μετά την φυσάς στο ποτάμι να λιώσει
Να μην υπάρχει πια
Κι αυτή η στάχτη πέρνει την μορφή σου
Γίνεσαι ένα μαζί της
Τι με κοιτάς πάλι..?
Γιατί έρχεσαι συνέχεια εδω..?
Χάνομαι
Κρύβομαι στη στάχτη σου
Μπορείς να με ψάξεις κι εκεί..?
Πως θα ξεχωρίσεις την δική μου απ' τη δική σου στάχτη..?
Ίδιες ειναι...

15 σχόλια:

προφήτης είπε...

Ακούς φτερουγίσματα πουλιών

ακούω τον αγέρα, δεν κοιτώ... αναπνέω στο σκοτάδι και ονειρεύομαι...

όπως σε εκείνο το πορτραίτο, όταν πέθανε... εκείνη ποτέ δεν τον εγκατέλειψε...

μετά έζησε μαζί του... στη θάλασσα, μέσα στο γαλάζιο του ουρανού... εκείνος στον ουρανό... και αυτή μέσα από τα περίεργα του μυαλού να τον ψάχνει...

Feli είπε...

προφητης

κλεισε τα ματια...μονο ακου...σιγουρα μιλαει...δεν βλεπεις...η θαλασσα σου τραγουδαει παλι...για να σε νανουρισει..? ή για να σε κρατησει για παντα ξυπνιο..? μονο ακου...ζει μαζι του...κι εκεινη δεν τον βρηκε ποτε...εζησε μαζι του...ξυπνησε..? μα επιθυμει να κλεισει και παλι τα ματια...για να τον δει...αυτη τη φορα θα μπορεσει..? κι εκεινος θα το επιτρεψει..?

Σταλαγματιά είπε...

Στην ζωή μας θα περάσουμε αίθουσες αναμονής μέχρι να μπούμε σε εκείνη την αίθουσα που από την αρχή ζητούμε.
Κάτι θα μας μείνει από όλα όσα περάσαμε και εκείνος ο καθρέφτης δεν θα ραγίζει πια γιατί θα τον έχουμε δημιουργήσει με πλήρη επίγνωση πια.
Καλό βράδυ

προφήτης είπε...

εκείνος χάθηκε...βρίσκεται στα άδυτα... στα μεγαλύτερα βάθυ της θάλασσας, μέσα από τις εικόνες της μπορεί να τον δει πάλι,

... όμως αν την ρωτήσεις δε το θέλει, επιθυμεί να τον θυμάται, όπως ήταν την τελευταία φορά... καθαρός, ελεύθερος και έτοιμος να δώσει το τέλος....

θυμάσαι;

Feli είπε...

anastasia

ο καθρεφτης υπηρχε παντα...λειος...αλλα εμεις τον ραγιζουμε...ισως επειδη δεν καταλαβαινουμε ποσο ευθραυστος ειναι...αλλα γιατι ποτε δεν μας κοβουν τα γιαλια του..? γιατι παντα τον κοιταμε και περιμενουμε να τον δουμε ξανα στην αρχικη του μορφη..?
κι αν δεν βρουμε εκεινη την αιθουσα θα μεινουμε εξω στους δρομους να ψαχνουμε...να αναζητουμε...οχι την αιθουσα...αλλα τα κομματια που λειπουν...

Feli είπε...

προφητης

φουρτουνιασμενη την θυμαμαι...κυματα μεγαλα...κι εκεινος να αντεχει καθε χαστουκι της...αλλα παντα εκεινος ειχε την τελευταια λεξη...παντα ετοιμος...αλλα τοτε γιατι χαθηκε μεσα της για παντα..? αφου ηταν δυνατος...ηθελε να ειναι ανεξαρτητος...κρυφτηκε κι αυτος..? χαθηκε...λιγο πριν το τελος..?

προφήτης είπε...

δε χάθηκε ποτέ...

η σωτηρία του ήταν εκείνη, μόνο μέσα σε εκείνη μπορούσε να αναπνεύσει...

σιγά σιγά πέθαινε...

δε χάθηκε ποτέ...

υπάρχει, και προστατεύει τα όνειρα εκείνης, που εμπιστεύτηκε τη μορφή του...

Feli είπε...

προφητης

ομως δεν υπαρχει καποια στιγμη που αμφιβαλεις..? που ξεχνας..? που νομιζεις οτι εκεινος δεν βρισκοταν ποτε εκει..? που κι εκεινη δεχτηκε αλλους τοσους στην αγκαλια της..? πως αντεχουν..? δεν ποναν..? ή συνηθισαν..? ιδιοι εγιναν κι αυτοι..? ενα..? ή μηπως χαθηκαν κι αυτοι..? ο ενας μεσα στον αλλον και ξεχαστηκαν εκει νιωθοντας προστατευμενοι..? η σιγουρια του τον σκοτωσε..?

aggelika είπε...

υπάρχει και η αλλοιωμένη ομορφιά ενός προσώπου με ραγισμένες εκφράσεις. σε μαγεύει και σε καθηλώνει με την σκοτεινιά που εκπέμπει..

Feli είπε...

aggelika

ομως πισω απο την σκοτεινια τι κρυβεται..? φευγει ποτε..? αυτο το προσωπο αν και ραγισμενο παντα χαμογελαει... αλλα ποιος διακρινει αυτο το χαμογελο..?

Ονειροφερμένος είπε...

Όσο τις χούφτες σου σε στάση ικεσίας θα κρατάς, θα μαζεύεις τα κομμάτια του προσώπου (σου).. δίχως να ματώσουν οι παλάμες..
δε θα πονούν οι αναμνήσεις αφού στο νερό παλεύουνε.. κι ο ωκεανός ένας είναι.. όλες οι θάλασσές σου εκεί καταλήγουν..
που 'ναι το κάστρο να φυλακίσεις στην άμμο ότι αγάπησες..?
κι η φωτιά τον άνεμο ζητά για να θρέψει.. χορός δίχως φλόγες γίνεται..? εκτός αν τις κράτησες μέσα σου..
ο ίδιος άνεμος που σκορπίζει τις στάχτες σε φυσά..

strange attractor είπε...

Δωμάτια η ζωή, κάθε φορά κλεισμένοι σ'αυτά μ'άλλους ανθρώπους διαφορετικούς, ίσως περαστικούς απ'τη ζωή μας..Μα κάθε ένας απ'αυτούς κάτι μας δίνει, κάτι μας έδωσε,κάτι του δώσαμε κι εμείς..και γι'αυτό το κάτι αξίζει να σώσεις τη θύμισή τους..

Tina είπε...

Στη ζωή μας πεθαίνουμε πολλές φορές. Καιγόμαστε και γινόμαστε στάχτη. Οι στάχτες ενωνονται και σχηματίζουν ξανά το νεκρό εαυτό μας. Και ξανά απ' την αρχή...
Καλό ξημέρωμα.

aggelika είπε...

υπάρχουν πάντα κάποιοι λίγοι που ξέρουν να διακρίνουν "βρώμικα" χαμόγελα. Μην με ρωτάς που είναι, δεν ξέρω, είναι πολύ λίγοι, αλλά τουλάχιστον υπάρχουν!

Feli είπε...

ονειροφερμενος

οι θαλασσες στεγνωσαν...δεν καταληγουν πουθενα...οταν σταματαει η ορμη των νερων πως να τρεξουν..?
ουτε ανεμος δεν υπαρχει πια...ταξιδευει σε αλλες ερημους...να σκορπισει και να τραγουδισει κι εκει..



strange attractor

ξεχασε τους ολους...κανεις δεν θυμαται...δωματια αμνησιας ειναι..



tina

παραμενει νεκρος ομως...δεν αναστενεται...φοινικας δεν ειναι η ψυχη...καδος ειναι..μηπως κι εκει δεν εχει πραγματα που αξιζουν..?




aggelika

τα διακρινουν..? ή μηπως και το δικο τους χαμογελο ειναι "βρωμικο" ?