Κυριακή 5 Απριλίου 2009

Running up that hill...


Ορμάει
Πάνω στα χείλη μου
Να τα κατασπαράξει
Κάνω πίσω
Το μόνο που ακούστηκε από αυτά τα χείλη ήταν ένα "μη"
Σταματάει
<Δεν υπάρχει περίπτωση να μην γίνει>
Πρωτού το κάνει ξανά, τον προλαβαίνω
Χαμογελάει
"Ικανοποιήθηκες?"
Δεν μιλάει
<Μπες στο αμάξι. Σήμερα θα δεις την πρώτη σου έκρηξη>
Φοβάμαι
Το καταλαβαίνει
Μου σφίγγει το χέρι
Αμέσως νιώθω καλύτερα
Από πότε τον εμπιστεύομαι?
Διακόπτει την σκέψη μου
<Η ζωή είναι περιπέτεια.
Ξέρω ότι γουστάρεις την φάση κι ας μην το δείχνεις>
Φτάσαμε
Ένας δυνατός κρότος τρυπάει τα αυτιά μας
Είμαι ήδη στην αγκαλιά του
Με σφίγγει πολύ
Σίγουρα νιώθει την καρδιά μου να χτυπάει
και το σώμα μου να τρέμει
Τρέχουμε
Να ξεφύγουμε
Ακόμη με πιάνει
Ή μάλλον με σέρνει
<Νοιάζομαι για σένα>
Μόλις που πρόλαβα να ακούσω την φράση
-Γιατί?
-Είπαμε ότι δεν θα ρωτάμε γιατί
Κανόνας έγινε πια
Από την στιγμή που γνωριστήκαμε ισχύει
Πίσω στο αυτοκίνητο
Τρέχει υπερβολικά
Αλλά αυτή τη φορά δεν φοβάμαι
Ίσως είναι ικανός να με κάνει να ξεχνώ τον φόβο μου
Με κοιτάει
Τα μάτια του γυαλίζουν
Πάλι θα ορμήσει
Όμως αντί γι αυτό μου δίνει ένα φιλί
Γλυκό
Τρυφερό
Περνάει τα δάχτυλα του ανάμεσα στα δικά μου
"Συγνώμη"
Τώρα είναι η σειρά μου να ορμήξω
Δεν αντιδρά
Το απολαμβάνει
Πέρνει τη θέση μου κι εγώ τη δική του
-Γι αυτό σε γουστάρω. Γιατί λες συνέχεια πως δεν ζεις
-Αφού είπαμε ότι δεν θα δίνουμε εξηγήσεις για τίποτα
-Πάμε μια βόλτα τώρα. Εκεί ψηλά που σ' αρέσει
-Εσύ είσαι η καταστροφή μου. Αυτό που έψαχνα καιρό
-Εγώ σου δίνω τη ζωή μου
-Ξέρεις πως κάποτε είχα έναν πρίγκηπα?
(Γελάει ειρωνικά)
-Τώρα έχεις εμένα

Έμπλεξα πάλι?
Δεν νιώθω τύψεις
Μυστικά μαζεύω
Κι ας είναι το βάρος τους ασήκωτο
Πατάω πάνω του
Και σιγά σιγά φτάνω ψηλά
Δώσε μου κι άλλα μυστικά
Τελικά μόνο έτσι θα φτάσω εκεί πάνω




ΥΓ: Running up that hill...
Αυτό το τραγούδι μου θυμίζει εσένα και μένα
Κι όλα όσα ζήσαμε και θα ζήσουμε...
γιατι ναι...γουστάρω την φάση...
γιατι θέλω όσο τίποτα άλλο να φτάσω εκεί ψηλά...
κι ας είμαι μαζί σου...
τουλάχιστον εσύ δεν θα με κατεβάσεις...
make a deal with God
η σχέση μας και οι πράξεις μας μια παράνοια είναι
it doesn't hurt me

7 σχόλια:

προφήτης είπε...

φτάνεις ψηλά... άραγε αυτό έψαχνες και τότε...;

κάποτε είχες ένα πρίγκιπα... και τώρα; μια ζωή... θυσία των επιθυμιών....

ανάμεσα στα όνειρα και τα άστρα... ανάμεσα στο πρέπει και το μη... κάπου εκεί...

Running up that hill...
...it doesn't hurt me

Feli είπε...

προφητης

Τοτε δεν εψαχνα τιποτα..ισως να ημουν ψηλα..ισως οταν εισαι ψηλα να μην νιωθεις τιποτα...τοτε ενιωθα κενη και γεματη μαζι..

ξερεις τι θα επελεγα απο τα δυο...αναμεσα στον πριγκηπα και στην ζωη...ξερεις...αυτη η ζωη δεν με ποναει...και μενα μ αρεσει να ποναω...το ξερεις...

Rose είπε...

δεω είμαι σίγουρη για το αν έχω πια τη δύναμη να αντιδρώ με το τρόπο που επιλέγεις.
Θέλει θάρρος να μη ξέρεις το πόσο σταθερά πατάς
Αν αυτό όμως σε εκφράζει συνέχισετο μέχρι όπου φτάσει....

Feli είπε...

rose

σταθεροτητα? τι αγνωστη λεξη..
καποτε τα ηθελα ολα σε ταξη..ολα σιγουρα..
τωρα..? αλλαξα..? με αλλαξαν..?
μεχρι οπου φτασει...μεχρι οπου το φτασω...μεχρι οπου με φτασουν...καπου εκει κοντα στα ορια...μετα ξεσπω...

Σταλαγματιά είπε...

Ένα πρίγκιπα ψάχνουμε πάντα.
Δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε να τον βρούμε,
Αν θα φέρει την ευτυχία μαζί του,
Δεν ξέρω γιατί στηρίζουμε την ευτυχία μας στην ύπαρξη του;
Κι αν δεν το βρούμε ποτέ δεν θα γίνομαι ευτυχισμένοι;

Feli είπε...

αναστασια

καποτε ειχα εναν...ναι...το πιστευα...το ενιωθα...ενας διαφορετικος πριγκηπας...κι εκεινος το πιστευε...το ενιωθε..? προσπαθουσε να το νιωσει...

ειμαστε ευτυχισμενοι...ακομη και τωρα...εδω ειναι η ευτυχια μεσα μας...απλα καποιος πρεπει να την βγαλει στην επιφανεια...ο εαυτος μας δεν μπορει...ισως δεν θελει...κι ετσι περιμενουμε να το κανει ο πριγκηπας...
το εκανε...τον ευχαριστω..

YouAreMajesty είπε...

νομιζω πως μες στο κειμενο σου ειδα τον ιδιο μου τον εαυτο.

"Ίσως είναι ικανός να με κάνει να ξεχνώ τον φόβο μου"...

Ομως για ποσο ακομα θα γινεται αυτο?
Καποια στιγμη ο φοβος δεν ξεπεραστηκε ποτε και αντικατασταθηκε με γνησια πληγη...