Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

3/4/09 - 18/1/10

Το πιο όμορφο όνειρο που είχα δει
Είπα θα το θυμάμαι
Όσο κι αν πιέζω το μυαλό ξέχασα



Στη θάλασσα το κύμα έδειχνε βαρύ
Λες και γινόταν πόλεμος και προσπαθούσε να επιτεθεί
Και μεις πηγαίναμε όλο και πιο πίσω
Που φτάσαμε?
<< Το αυτοκίνητο. Πρόσεχε >>
Ένα φως που το έβλεπα να έρχεται προς το μέρος μας
Λίγο πριν είχαμε τελειώσει το τελευταίο τσιγάρο

http://www.youtube.com/watch?v=CLZJ_yTdZi8


Στα αυτιά μου ακουγόταν μια μελωδία
Ίσως κάποια χαμηλή φωνή που σταματούσε και ξεκινούσε ταυτόχρονα
-Τα πέταξες?
-Ναι. Όλα
Η συζήτηση είχε πάντα το ίδιο θέμα
-Και τώρα τι?
-Φεύγουμε κορίτσι μου
Η μάχη τελείωσε κάπου εδώ
-Θα δεις όλα θα είναι διαφορετικά μετά την συνάντηση
-Είσαι καλά?
-Τώρα πρέπει να πάμε
Και κρύφτηκες στην αγκαλιά μου σαν κάποιο παιδί που φοβάται
-Φοβήθηκες?
-Πόσες φορές θα στο πω ακόμα?
Όταν είσαι μαζί μου δεν θα φοβάσαι τίποτα

Όταν όμως αρχίσεις να φοβάσαι
το ίδιο ακριβώς που λες να μην φοβάμαι
τι σημασία έχει που είμαι μαζί σου?
Ήταν από τις λίγες φορές που έβλεπα την αλήθεια μπροστά μου
χωρίς να προσπαθήσω να την αλλάξω
Ακίνητη σαν άγαλμα
Γονατισμένη μπροστά της
Πως μπορείς να ξεφύγεις?
Είχα πει όχι αλήθειες, όχι ψέμματα
Τότε τι?
Μια ζωή που περιλαμβάνει και τα δυο
Μακάρι να μην μου έδινε ένα ακόμα πρόβλημα
να ψάξω τη λύση μόνη μου
Φοβάμαι να αγγίξω οτιδήποτε
γιατί ξέρω πως θα καώ
Όπως έβλεπα να καίγεται εκείνο το τσιγάρο μέχρι το τέλος
Μόνο του πια
Δεν το πείραζε κανείς
Μια τελευταία ματιά στα χείλη σου
Μετά εκείνο έφευγε προς τα πίσω και μεις μπροστά
Το κοιτούσα μέχρι που χάθηκε
Και μετά?
Μια συνέχεια...
Με πισωγυρίσματα όποτε γινόταν κάτι κακό
Με μελλοντικά όνειρα όποτε υπήρχε ελπίδα
Με ακινησία στο παρόν όποτε υπήρχε σταθερότητα
Για μια στιγμή ένιωσα πως σε είχα στο πλάι μου μετά από καιρό
και εξαφανίστηκε ο φόβος για λίγα δευτερόλεπτα

Μέχρι την επόμενη φορά που θα πάμε θάλασσα πριν το καλοκαίρι
Μέχρι την στιγμή που θα αποφασίσουμε να μαζέψουμε
εκείνες τις στάχτες του τελευταίου τσιγάρου
Μέχρι τότε θα ακούω την ίδια μελωδία
Θα προσπαθώ να θυμηθώ το υπέροχο όνειρο της επόμενης μέρας
Θα βλέπω το ίδιο φως που δεν τυφλώνει ποτέ
Μέχρι τότε θα συνεχίσω να παραμιλώ τις "καμένες" λέξεις
...εκείνου του τελευταίου τσιγάρου
Κι ας μην μπορώ να θυμηθώ ούτε αυτές
Κι ας ξέρω πως θα χαθούν όλα για πάντα
στο ξημέρωμα της επόμενης μέρας



Έτσι κι έγινε..χάθηκαν μέσα στις ίδιες τους τις στάχτες
Ούτε ίχνος επιθυμίας να ξαναγυρίσουν
Δεν θέλω να μάθω ποτέ αυτό το όνειρο
που ένιωθα ότι ήταν πολύτιμο εκείνο το πρωί
Ας μην δω ξανά αυτό το φως
που τώρα δείχνει θαμπό στην μνήμη μου
Ας μην μαζέψουμε καμία στάχτη
που χάθηκε σ' εκείνο το δρόμο
Σταμάτησε αυτή η μελωδία
που είχε καταντήσει εκνευριστική
Κι ας μην σε νιώσω στο πλάι μου ξανά
...ελάχιστες φορές ήσουν

Άλλωστε το είχα αποφασίσει...
ήταν το τελευταίο μαζί σου...εκεί στην θάλασσά σου

http://www.youtube.com/watch?v=Hcgwsro2_a8&feature=related

8 σχόλια:

Σταλαγματιά είπε...

Δεν θα τολμούσα να σχολιάσω.
Μια κατάθεση ψυχής δεν έχει παρά να «στολίζεται» με νότες σιωπής.
Τις άκουσα
Τις ένιωσα
Τις παίρνω μαζί μου και αποχωρώ !!

Ανώνυμος είπε...

Όταν όμως αρχίσεις να φοβάσαι
το ίδιο ακριβώς που λες να μην φοβάμαι
τι σημασία έχει που είμαι μαζί σου?....

προφήτηs είπε...

μια ζωή ανάμεσα στα δυο, αλήθεια κ ψέμα... μια ζωή ανάμεσα σε μια ανυπόστατη ισοροπια... ζεις;
για μια φορά αλήθεια, τι επιλέγεις; -ήταν το τελευταίο μαζί σου... εκεί στη θάλασσά σου...

το θυμάσαι ακόμα; η θάλασσα, το φεγγάρι είναι δικά σου, είναι το φως σου, είσαι εσύ... ήταν το τελευταίο, κ τώρα συνεχίζεις... κάντο...

καλημέρα

υ.γ.: αν κ άργησα, νομίζω συγχωρούμαι για σήμερα...

Ονειροφερμένος είπε...

Υπάρχουν χείλη δίχως αφή, στόματα δίχως φωνή. Πολλές φορές ρωτάς τον αγέρα να σου δείξει τα σημάδια. Αλλά μάταια..
Η μεγαλύτερη απουσία είναι μέσα μας.
Και για όσα συζητάμε εδώ μέσα, κανείς δεν τα παίρνει στα σοβαρά..
Το ταξίδι είναι μικρό και συνάμα μεγάλο..
Μια έκρηξη σιωπής που κάποιοι τη νιώθουν στ' αλήθεια.
Το φως θα χτυπήσει τα μάτια σου εκεί που το σκοτάδι θα έχει τυλίξει την ανάμνηση που ήθελες καταβάθος να ξεχάσεις..
Αφού μπορείς να πετάξεις...

Feli είπε...

αναστασια (προτιμω να σε λεω ετσι οπως σε γνωρισα)

σιωπη λοιπον..κι αυτη η ψυχη δεν ειχε πολλα να πει

"Απόψε είμαστε κι οι δυο μας σιωπηλοί ακόμα και οι λέξεις φοβήθηκαν τα χείλη"




ανωνυμος

τουλαχιστον ας μου κρατουσες το χερι..ας ησουν διπλα μου οταν φοβομουν..οταν φοβοσουν..ας μην ειμασταν σιωπηλοι

Feli είπε...

προφητης

δεν ειναι δικα μου..
αναμεσα στην αληθεια και το ψεμα ξερεις τι επιλεγω...παντα ηθελα να ξερω την αληθεια..κ ποτε κανεις δεν το καταλαβε..οπως και οτι δεν ξεχναω..
συνεχιζω ομως..και μπορω να το κανω..
θελω να βλεπω το φεγγαρι και το βουνο και το ποταμι..ισως να σταματησα να ζηταω τοσα πολλα

(συγχωρησε παντα..Στεφανε (ναι μπορεσα να το πω)



ονειροφερμενος

τον αερα τον φοβαμαι..μιλαει σκληρα..οσο ειναι η αληθεια που ψαχνω να μαθω..αλλα ξερω να τον/την ακουω..
δεν με νοιαζει ποιος με περνει στα σοβαρα η ποιος οχι..ξερω οτι νιωθω
που ειναι αυτο το φως..? πως βρισκεις τη δυναμη να πεταξεις..? πως ειναι απο κει ψηλα..?
"Αφού μπορείς να πετάξεις..."
το κραταω..καποια μερα ισως το πιστεψω οτι μπορω..μεχρι τοτε θα ειμαι αυτες οι 3 τελευταιες τελιτσες..θα ειμαι εδω κατω να ονειρευομαι τι υπαρχει εκει πανω..

YouAreMajesty είπε...

μακαρι ο φοβος να μας εκανε ακομα πιο δυνατους...

Feli είπε...

κι αν οντως μας κανει...? και αν δεν εχουμε το κουραγιο να το δουμε..? κλεισε τα ματια και σκεψου τι σε φοβιζε παλια και τι τωρα...ειναι το ιδιο..?