Σήμερα το πρωί, μόνη μου στο αστικό.
Είδε ο κόσμος κρύο και βροχή
κ απ' το φόβο του κλείστηκε στα σπίτια.
Ξεκινάει αργά το αστικό.
Και ξαφνικά.. μπαίνει ένας,
την τελευταία στιγμή, τρέχοντας.
Μουσκεμένος ως το κόκκαλο.
Τελικά.. είμαστε δυο αυτό το πρωινό.
Χωρίς καλημέρα.. μόνο ένα βλέμμα συμπόνιας.
Κατεβαίνουμε στην ίδια στάση.
Έπειτα, ο καθένας πάει στον προορισμό του.
Χωρίς καλημέρα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου