Μ' αρεσει να καθομαι μονη μου στο σκοταδι...
ολομοναχη...
οχι δεν φοβαμαι...γιατι να φοβηθω αλλωστε?
τωρα πια εμαθα να ζω εδω...
δεν ακουγετε τιποτα...
κοιτα γυρω σου...ολα φαινονται τοσο ωραια εδω...
φαινονται πραγματικα...
μπορω να σκεφτω...μπορω να νιωσω...μπορω να ηρεμισω...
χαμογελαω...με βλεπεις?
δεν μπορω...
αγγιξε με...θα καταλαβεις πως νιωθω...
σημερα η ψυχη μου μελαγχολει...
ειναι καλα ομως, υγιης...
χανομαι...μην μ' αφησεις
κρατα με...μην με χασεις
ειμαι μαζι σου...μην φοβασαι
η ψυχη μου διπλα στη δικη σου
το μαυρο σου διπλα στο δικο μου
το σκοταδι μου διπλα στο δικο σου
ΥΓ1 31-3-08 ωρα 01.07
2 σχόλια:
Τι όμορφη και οικεία εικόνα που περιγράφεις...Αυτή η μοναξιά της νύχτας, που δεν είναι τόσο μοναξιά αλλα λύτρωση... Τότε είναι που είσαι πραγματικά ο εαυτός σου, που στρέφεις τα μάτια σου προς τα μέσα...που έρχεσαι πιο κοντά στον κόσμο των άλλων...Μαύρο με ένα τόνο άσπρου λοιπόν, αυτό της γαλήνης...
Σ ευχαριστω πολύ για το σχόλιο που μου άφησες... :)
Συνέχισε να γράφεις!
τοτε νιωθεις το καθετι να σε πλησιαζει και ταυτοχρονα να απομακρυνεται!
ευχαριστω πολυ για τα ομορφα σου λογια!
Δημοσίευση σχολίου